Coraz mniej światła

Trzy przyjaciółki z dzieciństwa: Keto, Nene i Ira, spotykają się na wystawie fotografii swojej zmarłej towarzyszki Diny. Daje im to okazję do wspominania dzieciństwa i wczesnej młodości spędzonej w Gruzji, a potem dalszego życia w różnych częściach świata. Jest to też przejmujący obraz dojrzewania w kraju ogarniętym wojną, analiza przyjaźni, która przetrwała w miejscu pełnym okrucieństwa a przede wszystkim obraz dojrzewania i życia kobiet w świecie, gdzie reguły ustalają mężczyźni. Opowieść piękna, okrutna, bezlitosna i wciągająca bez reszty zwłaszcza pod koniec. „Wydaje mi się, że żyliśmy na zapas” – jak bardzo pod tym zdaniem mogliby się podpisać wszyscy ci, którzy doświadczali młodości w czasach przełomów.

Gwarantuję, że to książka, której potrzebujecie, tylko o tym jeszcze nie wiecie!

Cudowna, wspaniała, idealnie wyważona historia. Wiecie, często czytamy książki by przenieść się w inne miejsce, ale to jak autorka wyręcza naszą wyobraźnię przerosło moje oczekiwania, dosłownie przenosi nas słowami we wspomnienia bohaterki, czułam się jakbym widziała to jej oczami, coś wspaniałego. Niesamowita, poruszająca narracja. Opisy są rozbudowane, ale nie przytłaczały. Podążamy za świetnie odzwierciedloną opowieścią z przeszłości. Od czasu do czasu wracając do teraźniejszości, bo to od niej rozpoczyna się książka.

Subtelna, piękna opowieść o życiu, o jego trudach, o przyjaźni, o dorastaniu.

Bohaterkami są cztery zupełnie różne dziewczyny, które połączyła przyjaźń i rozdzieliło życie. Spotykają się po latach, ale w niepełnym składzie za sprawą nieobecnego spoiwa.

To obowiązkowa pozycja dla osób, które lubią przenosić się w czasie i miejscu za sprawą książki, dla tych które lubią się wczuwać w opowieść. Dla osób, które za sprawą magicznych, trudnych historii lubią poznawać wydarzenia i nastroje dawnych czasów z innych części świata. Autorka sprawnie przedstawia kulturę i historię swojej ojczyzny w tej burzliwej opowieści.

Naprawdę bardzo mi się podobało i z ręką na sercu polecam, książka o życiu, do których mam słabość, zwłaszcza jak są napisane tak wspaniale 🥰

Ode mnie 8/10 ⭐ Baaardzo polecam.

Czuję ogromną potrzebę zapozna...

Takie historie mogłabym czytać nieustannie, zatracać się w nich, czuć tę silną relację pomiędzy bohaterkami.
Autorka nie zawodzi, trzyma poziom i podtrzymuje twierdzenie, że warto było czekać.

Historia rozgrywa się w Gruzji na przełomie lat 80 i 90, gdzie ma miejsce przełom niepodległości i upadek Związku, a wojna domowa jest tłem do wkraczania w dorosłość czterech bohaterek.
Historia zatacza krąg, spotykają się na wystawie fotograficznej jednej z nich Diny. Fotografie są detalem, wyznaczniekiem powrotów do przeszłości. Ta wystawa jest zmierzeniem się z demonami przeszłości, które na długo zakorzeniły się w nich. Wybory, których dokonywały nie należały do łatwych. Jest to powrót do czasów, które kształtowały ich przyjaźń, te ich różne chataktery były dopełnieniem relacji, która niejednokrotnie wystawiana była na próbę.
Silne odobowości, kształtujące swoją niezależność. Kobiety, które wbrew wszystkiemu chciały zaistnieć, być zauważone, być ponad tym wszystkim co działo się wokół nich.
W tle toczących się walk, przestępstw, które sprawiały, że mężczyźni z ich otoczenia chcieli być kimś, kto może decydować, rządzić i pokazywać swoją siłę. A gdy mowa o walce to Dina, Keto, Ira i Nene walczyły o swoją przyjaźń, miłość i wzajemną akceptację.

Cudowna, urzeka swoją wielowątkowością, rozgrywająca się na wielu płaszczyznach.

Były przyjaciółkami, które znają każdy swój krok. Ira mająca fenomenalne wyczucie ludzkich potrzeb, Nene rozmarzona, niestała, wiecznie łaknąca czyjejś atencji, Dina buntowniczka i połykaczka ognia nie uznającą żadnych zasad i Keto, której oczami śledzimy całą historię. To one stanęły w obliczu nowych czasów zupełnie nagie, gdy ich domek ślimaka - bezpieczne dzieciństwo rozpadł
się na kawałki.

W tej epickiej powieści śledzimy losy tych czterech bohaterek na tle niespokojnego Tbilisi - miasta świec i lamp naftowych, walk na noże i kałasznikowy, lodowatych mieszkań i bezsensownie przerwanych ludzkich losów, miejsca tętniącego autentycznością.

Zapraszam wszystkich i każdego z osobna w świat ponad 700-stronicowej wspaniałej historii, gdzie fakty historyczne, przemiany gospodarcze przeplatają się z losami bohaterów niesamowicie przy tym angażując czytelnika.

Przesiąknięta kobiecością, gwałtowną namiętnością i dramatyzmem wojny historia opowiedziana w formie wspomnień złoży się w niesamowitą opowieść, która na zawsze pozostanie w pamięci czytelnika. Tak ciężko ocucić się z tej historii. Kto raz dozna na swojej skórze dojrzałości literackiej Haratschwili ten już zawsze pozostanie pod jej wpływem, będzie powracał do tych książek, szukał podobnych.

Jeszcze teraz pisząc tą opinie wybrzemiewają we mnie ostatnie słowa najnowszej książki Nino Haratischwili. Myślę, że nie ma skali, żeby ją ocenić. Historia czterech gruzińskich przyjaciółek, którym przyszło dorastać w dość niepewnych czasach (zaraz po rozpadzie ZSRR). Historia opowiedziana oczami i słowami jednej z nich cichej i spokojnej Keto.
Bohaterki codzienne obłaskiwały codzienność i każda na swój sposób walczyła o lepsze jutro dla siebie,dla rodziny i w końcu dla rodzącej się niepodległej Gruzji.
Elementem łączącym "coraz mniej świata " z inną wielką ksiazką Autorki a mianowicie "ósmym życiem" jest to, że choć jest to książka o kobietach świetnie pokazuje jak bardzo decyzję mężczyzn i ich ingerencja wplywają na życie kobiet.
Jest to książka o miłości i jej różnych odcieniach,o przyjaźni, która jeżeli jest prawdziwą nigdy nie jest łatwa i oczywista. Jest to historia o bólu i przebaczeniu( także sobie) Jestem głęboko poruszona i dziękuję wydawnictwu za możliwość przeżycia tych pięknych i niezapomnianych chwil