Czarna róża

Lubię autorkę, więc zdecydowanie czuję się rozczarowana tą pozycją. Książka opowiada o losach Rosalind - właścicielki świetnie prosperującej firmy ogrodniczej i dziedziczki pięknej posiadłości, którą to posiadłość nawiedza duch nazywany Oblubienicą. Duch ma związek z przeszłością rodziny Roz, a bohaterka chce tę sprawę wyjaśnić. Mimo dość ciekawie zapowiadającego się początku - czytelnik wie, kim jest Oblubienica i dlaczego zachowuje się właśnie tak - całość jest mało frapująca. Ani rodzące się uczucie bohaterki i zatrudnionego przez nią genealoga, ani jej problemy z byłym mężem, ani w końcu działania ducha - nie porywają. Wcale nie byłam specjalnie zainteresowana ciągiem dalszym, więc jest to wielki minus dla autorki, której inne książki, np. "Bogów zła", czytałam w pośpiechu, z ogromną ciekawością "co dalej?".

Lubię książki, w których występują jakieś niezwykłe moce, jak w irlandzkiej trylogii, cyklu o trzech siostrach czy kluczach, więc nie jest to kwestia wplątania we współczesny romans ducha, ale jakoś całość po prostu nie jest ciekawa.

Oczywiście nie chcę nikogo zniechęcać, uważam, że każdy powinien sam sobie wyrobić opinię, moja jest taka - baaardzo przeciętne.

Kontynuacja "Błękitnej dalii". Przyjemna - widać, że autorka naprawdę lubi ogrodnictwo, bo ta miłość do roślin aż bije od książki. Ja osobiście lubię książki Nory Roberts - co prawda, nie jest to nic szczególnie ambitnego, ale są przyjemne w odbiorze i doskonałe do czytania pomiędzy innymi powieściami. Co prawda, schemat trzech kobiet w trylogii Nora często powiela i jest to dość przewidywalne, ale jednocześnie u niej każda trylogia to zupełnie inna historia, inne charaktery i odczucia bohaterów. Nie pozostaje powiedzieć nic innego, jak tylko : polecam.

Myślę, że nie zszargam sobie reputacji, jak napiszę, że wspaniała książka. Przyjemnie się czyta. Naprawdę ciekawa powieść, ale dla pełnego zrozumienia należy zacząć czytanie od "Błękitnej dalii". Roberts lubuje się w takich trylogiach.