Słodka zemsta

Jakoś mi z tym tytułem cały czas nie było po drodze. Na kilku listach miałam. Lilia polecała, ale jakoś nie do końca miałam na to ochotę. Może dlatego, że zrozumiałam, że to kolejne klejnoty, egzotyczne kraje, przemytnicy, odzyskiwanie. To nie moje klimaty, jakoś nie potrafię się w nich odnaleźć.
Ale tutaj?
Ojej. Tak jak wyczytałam na forum, to stara dobra Norka. Z dbałością o słowo, z sensem, a nie bezsensem. Taka o której można coś powiedzieć, a nie tylko poślinić się na ekranie.
W jednym zdaniu to historia młodej kobiety podzielona na trzy okresy w jej życiu: kawałek dzieciństwa, spotkanie bohatera i wspólna praca.
Bardzo podobał mi się podział. Nie wymuszony, nie sztuczny. Znacznie lepszy niż ciągnięcie i opowiadanie przez lata w sumie o niczym. Najbardziej „ruszyła” mnie część pierwsza – Gorycz. Jak już wcześniej wspominałam w innych tematach, odłożyłam po niej książkę. Musiałam złapać głębszy oddech, oderwać się na chwilę od smutku jaki tam zapanował. Cień jest wspaniały przez w dużej mierze przez Philipa. Jego miłość, stosunek do matki, zdobywanie Addy, opiekuńczość i upór. Słodycz to kara jaką wymierza córka za krzywdę jaka spotkała jej matkę. Dojrzewa, rozumie i godzi się z pewnymi rzeczami.
Dobrze skonstruowane postaci, akcja może niezbyt wartka, ale przyciągająca i wciągająca. Bardzo dobre, nie sztuczne wycyzelowane, dialogi. Fajnie rozłożone emocje. Bardzo przyjemna książka do przeczytania w letnie popołudnie. I chyba nie do zapomnienia… Porusz...