Czarownice nie płoną

Ponieważ czarownice to zdecydowanie moja bajka, nie mogłam ominąć tej książki. Czarownice nie płoną to dobra książka. Dobra ale nie rewelacyjna, wiele rzeczy mnie denerwowało, w tym główna bohaterka i nie mam tu na myśli jedenastoletniej Ellie ale całkiem dorosłą Imogen, której zachowanie nie raz było bardziej infantylne od wcześniej wspomnianej dziewczynki.
Ale do rzeczy. Ellie ma 11 lat i jest sierotą. Cała rodzina zginęła w pożarze, dziewczynka jest jedyną ocalałą z tej tragedii. Przygarnięta przez rodzinę zastępczą stara się zacząć nowe życie. Ale jak to zrobić, kiedy wszyscy, dorośli i dzieci, przypisują jej całe zło tego świata mając ją za czarownicę? Łatwo nie jest, szczególnie, że w miasteczku o wdzięcznej nazwie Lichota, zaczynają się dziać rzeczy co najmniej dziwne.
Autorka stworzyła książkę, która jest bardzo lekka w odbiorze, czyta się w zasadzie sama ale szału wielkiego nie ma. Ot, przeczytać można ale nie trzeba. Całość ratuje niezłe zakończenie, i tu autorce udało się naprawdę mnie zaskoczyć.

Po długim oczekiwaniu w bibliotece i delektowaniu się czekaniem na dobrą książkę trochę się zawiodłam. Dla mnie to ani thriller, ani horror chociaż elementy tych gatunków zawiera. Historia przedstawiona z punktu widzenia dwóch osób, w tym kilkunastoletniej dziewczynki. Akcja jakoś mnie nie wciągnęła aż tak żebym czytała z wypiekami na twarzy. Dobrnęłam do końca i właściwie tylko samo zakończenie zostało mi w pamięci. Czy czarownice istnieją, czy może nią być jedenastoletnia dziewczynka, czy widzimy rzeczy, które chcemy widzieć, co musi się stać abyśmy otworzyli oczy? Kto ma ochotę niech przeczyta i sam oceni.

"Czarownice nie płoną" to kolejna propozycja na jesienny wieczór z gatunku lekkich, łatwych i przyjemnych. Najlepiej zaparzyć sobie wielki kubek gorącej herbaty, przyszykować kocyk i zarezerwować kilka wieczornych godzin. Książka wciąga, jest ciekawa, trudno mi ją było odłożyć, chociaż to o czym czytamy już gdzieś było, już to znamy. Wcale mi to nie przeszkadzało, bo jakby się tak zastanowić dłużej, to nie da się w nieskończoność wymyślać nowych, zaskakujących, zapierających dech w piersiach intryg.
Spędziłam z tą książką kilka bardzo przyjemnych godzin. Tym razem bardzo króciutkie rozdziały bardzo przypadły mi do gustu. Dobry styl, spójna całość, brak zbędnych dygresji. Lubię takie historie, a jak do tego są poprawnie napisane i nie nudzą, to ja jak najbardziej jestem na tak :)

Tytuł zaciekawił, okładka zauroczyła, fabuła zaintrygowała.
I co … ? i nuda …
Całość oparta na założeniu, to już było, może się czytelnik nie zorientuje. Mamy miasteczko, do którego sprowadza się Imogen, nasza główna bohaterka, ma swoje tajemnice, które się ujawniają w miarę upływu fabuły – nic intrygującego. W tutejszej szkole dzieją się dziwne rzeczy, jest dziewczynka Ellie, kto jej „podpadnie” ulega wypadkom. Miasteczko zaczyna obwiniać Elli o czary. Rozwiązanie zagadki tak prozaiczne, bez zaskoczenia, chociaż autorka pod koniec próbowała zwodzić czytelnika.
Staram się szukać plusów w pozycjach, które czytam, tutaj znalazłam. Jest to postać Imogen, to jak opisuje swoje relacje z matką i z mężem, i z Ellie, bardziej sposób narracji pisarki niż warstwa fabularna. Te fragmenty czytałam z zaciekawieniem. Pozostałe postaci nijakie, w sumie nic o nich nie wiemy, pozostają w ukryciu, wypływając tylko w momentach „wypadków”. Mam wrażenie, że Blackurst miała pomysł na zakończenie, natomiast nie do końca wiedziała co umieścić na początkowych kartach swojej książki.

Książkę czyta się bardzo szybko. Jednak "Zanim pozwolę Ci wejść" bardziej przypadła mi do gustu.
Na początku nie za bardzo wiedziałam do czego dąży autorka i co może dziać się i wyjaśnić na samym końcu.
Książka ukazuje problem i to co dzieje się w rodzinach zastępczych oraz traumy z dzieciństwa. To jak dzieciństwo może mieć wpływ na całe nasze dalsze życie.

To moja trzecia książka Blackhurst i nie ukrywam, że każda z tych dwóch zrobiła na mnie wrażenie. Każda pozostawiała mnie w stanie zastanowienia, ale i rozdrażnienia, pewnej niepewności. Nie do końca po drodze mi z takimi odczuciami, więc za lekturę Czarownice nie płoną zbierałam się dłużej niż mogłabym.
I tak. Podobnie miałam i tym razem. Może nawet bardziej. Przerażająca jest ta historia, a na dodatek opisana w raczej wiarygodny sposób, co dodatkowo działa na zmysły czytelnika. W pewnym momencie ma się ochotę potrząsnąć bohaterami pogrążającymi się w błędnych domysłach, a co za tym idzie i działaniach. Jak można czegoś nie dostrzegać? Jak można bagatelizować takie wyraźne sygnały? Obawiam się jednak, że gdybyśmy tkwili w tej historii nie jako widzowie, a jako czynni bohaterowie, wiele z tych spraw nie byłoby dla nas tak oczywistych czy jednoznacznych. Istnieje jednak szansa, że jako pełnoprawni bohaterowie zachowalibyśmy się jak dorośli, a nie jak dzieci we mgle, które nie wiedzą co ze sobą zrobić i jak się zachować.
Czarownice nie płoną raczej podobało mi się. I „raczej” jest tu kluczowym wyrazem. Momentami przeraziło, momentami ubawiło, wrzuciło do koszyka nutę niezdecydowania, smutku i poczucia przegranej, zadziwiło zachowaniem bohaterów, okrucieństwem dzieci, ale też okrucieństwem tego jedynego dziecka.
To całkiem niezła historia, opowiedziana „raczej” przekonująco, pozostawiająca pewien niepokój. Zresztą podobnie, jak poprzednie książki Blackhurst. Warta ...

Wartka i trzymająca w napięciu akcja, dobrze wykreowani bohaterowie, brak zbędnych opisów, ciekawy pomysł.
Książkę czyta się szybko i przyjemnie.