Dowód przeciw tobie

Podkomisarz Jo­anna Motz jest nowa w wydziale kryminalnym, którym kieruje ko­mi­sarz Ru­dow­ski. Jeszcze w szkole analizowała sprawy, które prowadził, był jej wzorem. Zespół Rudego, w którym jest też Ja­nek Ma­li­now­ski i Mi­chał Or­łow­ski, ma się zająć śmiercią Mariusza Brzeskiego. Ofiara nie wzbudza współczucia. Pięt­na­ście lat temu Rudy wsadził go za gwałt na nieletniej. Aśka poznaje też zaprzyjaźnionego z policjantami dziennikarza Kubę Hoł­teckiego.

Bohaterowie zostali stworzeni w bardzo autentyczny sposób. Ich historie nie są szeroko omawiane, ale z pełną głębią. Aśka to samotnie wychowująca matka. Dla syna staje na nogi po dramatycznych przeżyciach. Rudy pod powłoczką twardego, bezkompromisowego policjanta ma ataki paniki, wydaje mu się, że ktoś się włamuje do jego mieszkania. Kuba jest ciepłym, sympatycznym, dającym się lubić mężczyzną. Tak się wydaje, ale z biegiem fabuły autorka przestawia pionki na planszy.

Historia jest spisana lekkim stylem. Jest ciekawa, intrygująca co sprawia, że powieść ciężko odłożyć przed przerzuceniem ostatniej strony. Autorka wodzi czytelnika za nos, zmienia perspektywę, porywa zwrotami akcji aż do zaskakującego finału.

Jestem Joanna Motz, samotna matka, policjantka, kobieta... będę mogła pracować z policyjną legendą - Rudym. Czuję się tym wyróżniona, ale mam w sobie niepewność. W końcu nowe miejsce, nowi ludzie...

Joanna wchodzi w swoją pracę z przytupem, bo od razu dołącza do sprawy zabójstwa pedofila. Jednak to co w pierwszym momencie wydaje się proste i oczywiste, wraz ze zbieranymi dowodami zaczyna mieć coraz mniej wyraźny obraz.

#życiejestjakpudełkoczekoladek i można to odnieść do wszystkich, którzy piszą powieści. Sięgamy po nowy smak i nigdy nie jesteśmy pewni czy to będzie coś co lubimy.

Kasia ma świetne, klimatyczne pióro. Buduje nie tylko fabułę, ale również wszystko to co pozwala jej się osadzić w rzeczywistości. Kreśli charakterystycznych bohaterów, zagłębia się w ich wnętrza by oddać w pełni to co każdy z nich posiada. Nie ma tu kalki, odbić, każda postać jest w pełni sobą.

Nie idziemy po nitce do kłębka. Tutaj droga jest wyboista, pełna zaskoczeń. Czasami trzeba wrócić do wcześniejszych przemyśleń i zweryfikować kierunek w jakim powinniśmy się udać.

Jednak to nie tylko zagadka kryminalna, to również podróż w emocje rodziców i dzieci. To one grają tu drugoplanową rolę, ale tak ważną i istotną. W końcu każdy z nas jest zlepkiem emocji i w zależności od sytuacji, któreś z nich wypływają na wierzch.

Dla mnie to było bardzo udane spotkanie i chcę więcej 😀
Moja ocena to 8/10

Katarzyna Żwirełło powraca z zupełnie nowym cyklem kryminalnym „Rewers”, który niewątpliwie ma moc zaginania czasu. Przy czytaniu absolutnie nie odczuwałam jego upływu, a po przewróceniu ostatniej strony ze zdziwieniem stwierdziłam, że minęło kilka emocjonujących godzin. Ma też moc trzymania w napięciu do samego końca, zaskakiwania i skłaniania do refleksji. Ale przede wszystkim ma nową bohaterkę z krwi i kości, której nie da się nie lubić, podkomisarz Joannę Motz.

Jeszcze na dobre nie rozpoczęła pracy w Wydziale Kryminalnym, gdzie przeszła z biura detektywistycznego, gdy zostaje wezwana do morderstwa pedofila, który niedawno opuścił więzienie. Przed piętnastu laty to jej obecny szef, komisarz Rudowski doprowadził do jego ujęcia.

Nikogo nie dziwi śmierć zwyrodnialca, bo wiele osób mogłoby chcieć wymierzyć właściwą w swoim mniemaniu karę za zbrodnię, której się dopuścił. Choćby jego żona lub ojciec ofiary pedofila. Policjanci, mimo dylematów, które mają przecież, jak wszyscy ludzie, muszą podążać za dowodami, by ująć sprawcę.

Autorce udało się stworzyć nie tylko charakterną, ale nieprzejaskrawioną bohaterkę, znakomicie odnajdującą się w męskim zespole, ale również sięgającą przeszłości historię jątrzącą niczym niegojąca się rana, która rezonując po latach zbiera krwawe żniwo. W pewnym momencie można nabrać podejrzeń co do osoby sprawcy, ale nie liczą się przeczucia, tylko fakty, prawda?

Autorka już przyzwyczaiła mnie, że pisze sugestywn...

Miejsce zbrodni. Zmasakrowane zwłoki pedofila, który niedawno opuścił więzienie. Komisarz, który wydaje się mieć bardzo osobisty stosunek do sprawy. I Joanna Motz - świeżo przyjęta do policji podkomisarz, która musi odkryć prawdę.

Od poczatku przypadła mi do gustu Motz. Obserwowanie całkowitych początków pracy świeżo upieczonej policjantki było oryginalnym zabiegiem, tak różnym od wchodzenia w buty zwykle doświadczonym śledczym. Aśka jest autentyczna, popełnia błędy, ma w sobie świeżość i determinację, a jej kolejnym krokom się kibicuje. Nie jest jeszcze ani zniszczona trudami pracy, ani na tyle niewinna, żeby żeby dawać sobą pomiatać. Bardzo dobrze napisana postać!

Ale nie tylko główna bohaterka się wybija osobowością. Autorka szczególnie wnikliwie zagłębia się w portrety psychologicznie kolejnych uczestników kryminalnego dramatu, nawet tych stojących z tyłu sceny. Kazdy z nich jawi się jak żywy przed oczami, ich słowa, myśli i poczynania oddziałują wyraziście na wyobraźnię.

Fabuła posiada mocny klimat zbrodni, a jednocześnie jest napisana na tyle lekkim piórem, że przez historię się wręcz płynie. Dostajemy solidne dylematy moralne (morderca pedofila - czy warto go skazywać?) i różne obozy postaw bohaterów wobec nich. Autorka podrzuca świadomie sporo fałszywych tropów w intrydze, usilnie stara się zmylić czytelnika i zgrabnie buduje dynamikę kolejnych zdarzeń. Mi się udało co prawda dość szybko trafnie wytypować zbrodniczą postać, ale absolutn...