Dziewczyna w różowym

“Dziewczyna w różowym” to nie tylko przyjemna, ciekawa i dobrze napisana obyczajówka young adult. To także ważny głos w temacie braku równouprawnienia, stereotypów oraz walki o swoją tożsamość.

Bo to nic dziwnego, że blondynka w różowej sukience kocha żużel i chce studiować na politechnice!

Klamka to bohaterka, z którą bardzo łatwo było mi się utożsamić. To dziewczyna, której największą pasją jest żużel - jako fanka Formuły 1 rozumiałam doskonale jej entuzjazm przed każdym wyścigiem, zainteresowanie życiem prywatnym kierowców i burzę emocji wywoływaną przez ten sport. Ponadto jako jedna z nielicznych dziewczyn z mat-fizu (i jedna z dosłownie kilku na studiach informatycznych) również doskonale rozumiałam, co czuła bohaterka w niektórych sytuacjach. I chociaż moje fakultety z fizyki ani żadne inne zajęcia nie były koszmarem, to zdaję sobie sprawę, że wiele dziewczyn może na nich cierpieć tak samo jak Klamka.

W końcu to dla chłopaków, dziewczyny niech idą na humana. A jak masz różową sukienkę i ładny makijaż to na pewno jesteś głupiutka, idź przypudrować nosek, a nie zgłaszasz się do rozwiązywania zadań z matmy. Pewnie fale to ogarniasz tylko na włosach, nie na fizyce, co nie?

A no właśnie że nie!

Uwielbiam książki o dziewczynach w STEM, bo sama długo nią byłam. Uwielbiam książki życiowe, których bohaterowie mają problemy, nie radzą sobie z presją lub okrucieństwem rówieśników. Uwielbiam bohaterki, które mają nietypowe pasje. No...

Nie mieszczę się w ramach i dobrze mi z tym!

Powieść zachwyciła mnie już od pierwszych stron i praktycznie od samego początku wiedziałam, że w świecie Klamki spędzę miłe chwile. Główna bohaterka książki to moje zupełne przeciwieństwo, za to czytając o jej przyjaciółce, zresztą mojej imienniczce, miałam wrażenie, że czytam o sobie samej, co jeszcze bardziej uprzyjemniło i uatrakcyjniło mi lekturę.

Joanna Krystyna Radosz w swojej książce stawia na realizm — pokazuje świat nastolatków takim, jakim jest naprawdę, bez koloryzowania. Przy okazji, prawie mimochodem, bez moralizowania, a jednocześnie w sposób bardzo dosadny pisze o tym, co ważne, czyli między innymi o akceptacji, przełamywaniu barier, byciu sobą i sięganiu po marzenia.

Klamka i inne postaci z książki zdecydowanie mogą być przyjaciółmi młodych ludzi. Zapewniam, że praktycznie każdy nastolatek sięgający po tę pozycję odnajdzie w niej chociaż trochę siebie. Sama jestem niewiele starsza od bohaterów i tym bardziej doceniam sposób, w jaki Autorka opisała ich świat i ich samych.

Ja nie przeczytałam "Dziewczyny w różowym", ja ją wręcz pochłonęłam. Zupełnie inaczej było z napisaniem tej recenzji... chyba po prostu potrzebowałam czasu, by przemyśleć i ubrać w słowa moje zachwyty. ;) Bardzo ważna i świetna młodzieżówka, jedna z najlepszych, jakie przeczytałam w tym roku. Wśród wielu podobnych pozycji skierowanych do nas...

Na początek ustalmy sobie jedno - Klamla to oficjalnie moja psiapsi i pójdziemy kiedyś razem na żużel w moim ukochanym Toruniu. Obie ubrane w róż.

Wracając do książki. Dla mnie to nie była fikcja literacka. Traktuję to jak opowieść przyjaciółki, relacja z dni, które spędziłyśmy oddzielnie a teraz ona mi je opowiada. Po 1 jest to zasługa umiejscowienia akcji w Toruniu, a znam to miasto od urodzenia. Po 2 i najważniejsze autorka ma niesamowity styl pisania. Lekko, prosto a jednocześnie z humorem i emocjami.

Blondynka w różowej kiecce kochająca żużel i chodząca na fakultety z fizyki? Przecież to wizualnie się nie klei. A taka figa!

Patrycja, dla przyjaciół (czyli też dla mnie) Klamka to bohaterka z gatunku strong woman. Ma konkretny plan na przyszłość, swoich żużlowych racji broni jak lwica młodych. I burzy stereotypy. Pokazuje, że ocenianie po pozorach to najgorsza rzecz jaką możemy zrobić innym.

Niesamowicie życiowa historia o relacjach międzyludzkich, licealnym życiu na prostej do matury, przyjaźniach, przypadkowych spotkaniach i własnych planach na przyszłość oraz świadomy mówieniu "nie". A wszystko to w akompaniamencie silników żużlowych motocyklów.

Książka nie tylko na nastolatków, ale i dla starszych czytelników. Nie bądź upartym osiem z jednotorowym myśleniem- najpierw poznaj, dopiero oceniaj.

Potrzebuję więcej Klamkowych przygód