Jeszcze jedno marzenie

Dawno nie czytałam takiego gniota! Niezliczoną ilość razy chciałam ją odłożyć, ale czekałam aż może coś w końcu zaskoczy. Że może ten osławiony Lucek jednak czymś zabłyśnie. Że popłyną te łzy wzruszenia. Nie doczekałam się.
Tak naprawdę cała fabuła sprowadza się do picia herbaty, jedzenia zrobionego śniadania, siedzenia w szpitalu i wracania do domu. Bohaterowie są nijacy, bezbarwni, mdli. Lucek, który według opinii "robił książkę" był dla mnie podstarzałym dziadem, który za wszelką cenę chciał się odmłodzić. Jego teksty były tak żenujące, że zastanawiałam się czy ktoś tak w ogóle mówi. Gaja z Igorem to mieszanka Paulo Coelho i jakiegoś gimnazjalnego slangu, aż oczy bolą. Nie da się zrobić wartościowej książki wciskając w nią cytatów z "Oskara i Pani Róży" czy Cobena. Do tego literówki i błędy ortograficzne, których naliczyłam co najmniej trzy.
Szczerze odradzam! Mimo sympatii, którą mam do autorki i którą obserwuję na Instagramie i czasem czytam jej recenzje na blogu. Sam blog nie robi z kogoś pisarza i lepiej żeby nic już spod jej pióra nie wyszło.

Miejscami wzruszająca historia Gai i Igora, których szczęście w każdej chwili może się skończyć, ze względu na poważną chorobę serca chłopaka. Książka porusza ważny temat dawstwa narządów, a także pokazuje, że życie jest za krótkie, żeby odkładać spełnianie marzeń na później. Czegoś jednak zabrakło, dominowały opisy nieistotnych czynności, tak że na emocje i rozwinięcie głównego wątku zabrakło już czasu. Nie jestem też przekonana do nietypowego zakończenia, jakie pojawia się w tej powieści. Generalnie - ciekawy debiut, z potencjałem, ale niestety niewykorzystanym do końca.

Pamiętam jak było głośno o książce "Jeszcze jedno marzenie" Magdaleny Zeist która prowadzi konto na Instagramie @maobmaze pewnie kojarzycie prawda? Ja Magdę obserwuje już od dłuższego czasu i lubię zaglądać na jej story 🥰

Jest to debiutancka powieść, którą chciałam przeczytać już dawno, tym bardziej, że widziałam same pozytywne opinie i zachwyty, ale co się nie odwlecze to nie uciecze, teraz jestem już po lekturze ;)
I cóż Wam mogę powiedzieć, po skończeniu książki miałam strasznie mieszane uczucia. Z jednej strony mi się ona podobała, a najbardziej to, że Magda w swojej debiutanckiej powieści poruszyła bardzo trudny temat jakim jest transplantacja serca, jednak wydaje mi się, że tego wątku było mało.
Podobało mi się także to że Magda poruszyła temat marzeń, wszystko w życiu odkładamy na później, bo przecież mamy czas na ich realizację. Jednak gdy przychodzi się zmierzyć z chorobą dopiero wtedy człowiek uświadamia sobie ilu rzeczy sobie odmawiał i odkładał na kiedyś. Na pewno daje to do myślenia.
Magda ma bardzo lekkie pióro i historię Igora i Gaji czyta się ekspresowo. Pod koniec powieści, nawet zakręciła mi się łezka, a potem Madzia zrobiła nam wielkiego psikusa 🤣 i tak średnio mi to się spodobało 😅
Minusem w tej historii było dla mnie za dużo opisów śniadań gdzie główna bohaterka wraz z przyjaciółką codziennie jedzą jajka w różnej postaci, nie wnosiło to dla mnie nic do tej historii i połowę można było ominąć. I jeszcze trochę za mało Igora by...

"(...) czy nie na tym polega miłość? By kochać, pomimo wad i niedoskonałości?"

Igora i Gaję popchnęło do siebie przeznaczenie, albo jego dziadek Lucek. Można różnie to odbierać. Wydaje się, że para ma przed sobą długą i wspaniałą przyszłość. Jednak Igor ma od dłuższego czasu problemy z sercem i... potrzebny jest przeszczep. Dlatego decydują się na stworzenie listy marzeń, którą będą wypełniać... czy to wszystko się uda? Czy czeka ich happy end?

To historia przede wszystkim o walce. Walce o miłość, przyjaźń, rodzinę, o siebie. Postacie są tutaj tak pozytywne i tak dobre, że aż nierealne. Jedno jest pewne. Opisana miłość dwójki głównych bohaterów jest naprawdę wyjątkowa. Ich relacja i to jak stawiają czoła wrogowi powoduje, że naprawdę bardzo się im kibicuje.

Autorka w tej książce opisuje po prostu życie. Mimo, że są momenty które według mnie są ckliwe, czy nawet przesłodzone to w ogóle nie przeszkadza mi to.

Jak na debiut literacki, książkę naprawdę dobrze się czyta i ma się wrażenie, że jest się bohaterem pobocznym.

Ulubioną postacią jest oczywiście postać Lucjana, który wprowadza nie tylko humor, ale także wielką mądrość do całej powieści. Wspaniały

Na pewno ta historia zostanie ze mną na dłużej! Bo jest tego warta.