Krucjata

Cóż to jest za wyjątkowa książka! I to nie tylko wyjątkowa dla mnie, a zwyczajnie wyróżniająca się na tle innych książek, jakie miałam kiedykolwiek przyjemność czytać.

Pierwszym na co zwróciłam uwagę rozpoczynając lekturę "Krucjaty" był język i styl, jakim została napisana. A może właśnie nie zwróciłam uwagi? Bo tej książki się nie czyta. Przez nią się płynie! Nie wiem kiedy pożerałam kolejne strony, czas dla mnie nie istniał. Już od pierwszego rozdziału powieść ta wciąga niesamowicie; nie wiedząc kiedy dotarłam do stu stron, potem do dwustu, potem do połowy książki i nim się spostrzegłam - skończyłam ją. Choć na pierwszy rzut oka "Krucjata" wydaje się cegiełką, kompletnie się tego nie odczuwa czytając. Duży wpływ ma na to jednak nie tylko styl, ale także humor w książce! Równowaga między nim a scenami dramatycznymi jest idealnie zachowana, nie odczuwamy by opowieść była niepoważna, ale jednocześnie w momentach, gdy robi się naprawdę ciężko, autorka świetnie rozładowuje napięcie. Bo musicie wiedzieć, że nie jest to historia łatwa i lekka. Porusza wiele trudnych tematów i robi to z wyczuciem i empatią, ale także bez owijania w bawełnę. Świat "Krucjaty" jest światem pięknym, ale i brutalnym. Pełnym cudów, miłości, nienawiści i okrucieństwa. Bohaterowie nie mają lekkiego życia, a mimo to potrafią z niego czerpać. Bo ci bohaterowie... ahh, cóż to są za postacie!

W "Krucjacie" bohaterów jest wiele, również tych ważniejszych, ale nie są to postacie papierowe,...

Niedawno czytałam debiutancką trylogię autorki, teraz sięgnęłam po najnowszą powieść i jestem nią całkowicie oczarowana. Jestem pod olbrzymim wrażeniem, jak wielki postęp zrobiła Agata w tym czasie!

"Krucjata" jest powieścią mocno rozbudowaną, ze świetnie skonstruowanym światem, dobrze wykreowanymi bohaterami (a tych jest naprawdę sporo) i historią, od której trudno się oderwać. Mam już swoich ulubieńców, mam nawet pewne podejrzenia, co do rozgrywanych wydarzeń. Oczywiście zapewne się one nie sprawdzą, ale lubię snuć swoje domysły. Mimo że książkę czytałam dość długo i tak mocno mnie ona wciągnęła i za każdym razem, kiedy musiałam ją odkładać, kompletnie nie miałam ochoty tego robić.

Trochę doskwierała mnie liczba punktów widzenia. Jestem raczej przyzwyczajona, że jeżeli autor już decyduje się na opisywanie świata z perspektywy konkretnego bohatera, ogranicza się może do dwóch głównych postaci. Tutaj tych spojrzeń było więcej i troszeczkę mi to doskwierało, zwłaszcza w momencie, gdy pojawiali się ci mniej lubiani przeze mnie bohaterowie i których losy niekoniecznie mnie interesowały. Były one potrzebne, aby mieć szerszy punkt widzenia i lepiej rozumieć, co się działo. W żadnym wypadku nie uważam tego za wadę, wręcz odwrotnie - dzięki temu ta powieść była pełna - po prostu nie jestem do tego przyzwyczajona.

Powieść zdecydowanie na plus pod każdym względem. Czekam na kontynuację!