Łagodna

"(...) mówiłem nieomal milcząc. A w tym to ja jestem mistrzem, całe życie przegadałem w milczeniu i milcząc sam z sobą przeżyłem całą tragedię".

Uczta czytelnicza.
Cały Dostojewski w tym krótkim opowiadaniu.
Złożoność natury ludzkiej. Prawda. Pytania. I odpowiedzi rodzące następne pytania. I koniec, który zostawia czytelnika z ogromnym materiałem do przemyśleń…

Człowiek. Codzienność. I wydarzenie, które wszystko zmienia, które stawia znak zapytania nad tym, co było i przed tym, co będzie. Sytuacja wymuszająca zatrzymanie się: potrzeba uporządkowania myśli, próby odpowiedzi, zrozumienia, wytłumaczenia przed sobą. Usprawiedliwienia. Tworzenie swojego uzasadnienia, tworzenie swojej prawdy… Fantastyczne doświadczenie ze współuczestnictwa w procesie dochodzenia bohatera do „prawdy” i przyjęcia jej na klatę.
Poza tym poczucie winy, spodziewana kara, trwałość mitów nt. innych, oczekiwania wobec małżeństwa, pojmowanie miłości, życie dla opinii, odwaga i tchórzostwo, potrzeba uznania …

Polecam.

"Łagodna" nie stanowiła mojej lektury szkolnej i z tego, co widzę przez brak komentarzy i ocen, nie jest ona w ogóle lekturą szkolną, choć tak ją podpisano. Co nie zmienia faktu, że warto ją przeczytać. Jeśli kogoś szczególnie interesuję twórczość Dostojewskiego i szuka powiązań między bohaterami to na tych 36 stronach stanowiących monolog odnajdzie wiele powiązań z Raskolnikowem ze "Zbrodni i kary". Z racji tego, że to tylko 36 str czyta się ją maksymalnie godzinę, a wstęp "Od autora" jest na tyle konkretny, że Gregowskie opracowanie z tyłu lektury nie jest do niczego potrzebne.

Mistrza poznaje się w ograniczeniu. Wszem i wobec ogłaszam początek mojej miłości do Dostojewskiego.