Leć, motylku!

"Leć motylku" to miała być książka o dziewczynie zmagającej się z anoreksją. Okropną chorobą, która wyniszcza nie tylko ciało ale i psychikę. W moim odbiorze to historia dziewczyny, która jest już praktycznie na finiszu walki z chorobą.

Viki jako nastolatka zachorowała na anoreksję. W akcji książki jest już na studiach i w pełni zdaje sobie sprawę z niszczycielskiego działania choroby.

Zamysł na książkę był super, ale coś nie wyszło. Oczekiwałam historii, mocnej, historii o tym jak choroba niszczy psychikę, relacje międzyludzkie. Jak wpływa na myślenie danej osoby, jak zżera ją od środka.
Dostałam jednak książkę, gdzie najciekawsza, najważniejsza dla mnie akcja już się odbyła, a jedyne co jest tam opisywane to jak Viki zaczyna jeść i oddaje się cielesnym uciechom z xxx. No nie tędy droga. Owszem, dowiadujemy się jak choroba dziewczyny wpłynęła na jej rodzinę, ale to tylko małe wspomnienie, nic z teraźniejszej akcji.

Viki staje przed dylematami moralnymi, ale nie mają one związku z anoreksją.

Nie jestem zadowolona. Raczej jest to poczytajka o tym, jak zachowuje się człowiek, wychodzący już z choroby i jak można się cieleśnie zadowalać.

Zabrakło mi toksycznego głosu w głowie Viki, szepczącego jej kłamstwa o jej ciele. Zabrakło mi bieżącej akcji o tym, jak się załamuje, jak walczy sama ze sobą, jak jej odbicie w lustrze zakłamuje prawdę. Miałam kontakt z osobami chorymi na anoreksję i na bulimię. Wiem, jak ten temat wygląda z...

''Leć, motylku'' to przejmująca, życiowa powieść o walce z ograniczeniami własnego umysłu, nadziei na lepsze jutro, poszukiwaniu akceptacji u siebie samego, jak i w oczach innych, rozrachunku z przeszłością i uzdrowicielskiej mocy miłości. Z właściwą sobie wrażliwością odsłania przed nami ułomność ludzkiej natury i otwarcie daje do zrozumienia, że pokochanie i całkowite zaakceptowanie siebie jest niewątpliwie trudne, ale możliwe. Trzeba tylko znaleźć w sobie odwagę, uciszyć wewnętrznego krytyka i uwierzyć w siebie. Tylko tyle i aż tyle. Zapraszam wszystkich zainteresowanych.

Czy zdajecie sobie sprawę, że wiele osób zjawia się na świecie tylko na chwilę? Nie wszystkim jest dane doświadczyć pierwszego samodzielnego wdechu, czy też pierwszego prawdziwego kroku, kiedy to dorastamy, by sami móc pokazać, że istniejemy. Wielu ludzi żyje ze swoimi niedoskonałościami i nawet tego nie doceniają. Niestety pośród tych wszystkich osób są też tacy, którym się wydaje, że wciąż posiadają nadmierne kilogramy. Brak widoku wystającej kości biodrowej jest dla nich nie do zniesienia. Ich waga zawsze we własnym poważaniu wciąż jest za wysoka, choć tak naprawdę są wychudzeni i anemicznie bladzi. Postrzegają świat i jedzenie jako wroga, który nie powinien mieć miejsca w ich życiu. Chowają się za balastem większych ubrań nie chcąc ukazywać swoich niedoskonałości. Często chorują, choć o tym nie wiedzą. A nawet jeśli wiedzą, to nie są w stanie przetrwać samodzielnie. Okrutny głos w ich głowie wciąż będzie im wmawiał, że są zbyt grubi, by podobać się innym. Dlatego po posiłkach po prostu wymiotują...
Robią to tylko po to, aby być pięknym...
Leć Motylku, to wspaniała i bardzo wzruszająca książka. Opowiada ona losy pewnej dziewczyny, która zmaga się z anoreksją. Rodzice by jej pomóc zapisują ją na kolejne wizyt u psychologa, który ma na celu pomóc zrozumieć jej problem. By spełnić swoje marzenia o studiach robi wszystko, by tylko zadowolić innych. Niestety już na samej uczelni jej głos z głowy powraca i wciąż karmi docinkami o jej nadwadze. W tym momencie Viktori...

Przyznaję, że sięgając po "Leć, motylku" liczyłam na naprawdę dobrą lekturę, zwłaszcza po przeczytaniu kilku niesamowicie zachęcających fragmentów. I na początku faktycznie książka bardzo mi się podobała. Zaiskrzyło i wciągnęło mnie praktycznie od pierwszych stron, więc myślałam, że zostanie tak już do ostatniej kropki.

Niestety, z przykrością muszę stwierdzić, że po drodze coś się zepsuło. Nie zrozumcie mnie źle, nie była to zła książka. Ogólnie czytało się ją całkiem szybko i przyjemnie, natomiast mnie osobiście czegoś w niej zabrakło.
Bohaterowie jak dla mnie zostali przedstawieni nieco zbyt powierzchownie. Tak naprawdę nie dowiadujemy się o nich praktycznie nic, po za jakimiś szczątkami informacji na temat ich przeszłości, czy wyglądu. Prawdę mówiąc, cała ta historia została przedstawiona jakoś tak blado i niewyraźnie. Odniosłam też wrażenie, że niektórym wydarzeniom ukazanym w książce odrobinę brakowało spójności i realności. Pojawiały się nagle i tak samo nagle znikały. Niektóre dialogi i sceny wydawały mi się jakby wymuszone, strasznie sztuczne, momentami dziecinne, wręcz żenujące.

Generalnie książka była w porządku, ale jak dla mnie nic po za tym. Nie urzekła mnie niczym szczególnym, ani też nie wywołała we mnie zbyt wielu emocji. Może gdybym nie pokładała w niej tak dużych nadziei, odebrałabym ją całkowicie inaczej, lepiej. Tymczasem ja nastawiłam się na coś zupełnie innego, mocnego, wzruszającego, wywołującego w czytelniku całą paletę emoc...