Miasto Archipelag. Polska mniejszych miast

Zdaje się, że w zamyśle autora "Miasto Archipelag" miało być zbieraniną rozrzuconych impresji o miastach, które jeszcze dwadzieścia lat temu były miastami wojewódzkimi. Dlatego ja też w opinii podzielę się moimi wrażeniami, chaotycznie wyjętymi z pamięci, mam nadzieję, że wyjdzie z tego choć trochę przydatna opinia.
Pierwsze akapity zachwyciły mnie - są o mapach, tych od czasów Ptolemeusza, niedokładnych, przekłamanych, pełnych fikcyjnych krain. Tak, zaczynając od starożytnej Calisii, wchodzimy w świat post-wojewódzkich miast zdegradowanych. A potem zaczyna się jazda bez trzymanki, rzadko który cały rozdział dotyczy jednego miejsca, tak więc po jakimś czasie nie wiedziałam, czy czytam o Koszalinie, Przemyślu, Elblągu czy Wałbrzychu. Dopóki autor trzymał się jednego tematu, jednej historii, książkę czytało się świetnie. Pokazał mnóstwo osób zaangażowanych w rozwój swojej małej ojczyzny, wbrew modzie i w niezgodzie na bylejakość i bezbarwność. Niektóre historie były bardzo budujące i w myślach notowałam co rusz inne miasto, które koniecznie chcę odwiedzić. Pod tym względem Filip Springer zrobił dobrą robotę. Na palcach jednej ręki mogę policzyć te miejsca, które uznałam po lekturze za nieciekawe.
Uważam też, że autor ma świetne oko do detali, zauważa mnóstwo elementów miejskiego krajobrazu, które mi umykają.

Stosunkowo niska ocena wynika głównie z wymieszania miast ze sobą, w pewnym momencie wszystkie zlały mi się w jedno. Być może nie należy jej czytać jednym...

Po przeczytaniu "Miasto Archipelag" czuję niedosyt.Wprawdzie dowiedziałam się kilku ciekawych rzeczy ale ogólnie mam wrażenie,że autor prześlizgnął się po temacie.W przypadku niektórych miast było to szczególnie zauważalne.
Spośród wszystkich,opisywanych,miast i miasteczek najbliższy memu sercu jest Zamość.Pomimo tego,iż pojawia się na początku to został przedstawiony powierzchownie.W dodatku jako siedlisko ciemnej masy.Zacofanych ludzików z Polski B.
Takie podejście daje się tez zauważyć w przypadku kilku innych miast. I czuję podskórnie,wpisane pomiędzy wersy,przekonanie,że ci ludzie i te miasta zasłużyli na swój los.
Przykre to i krzywdzące dla całych społeczności bo wyrabiać sobie pogląd o nich na podstawie dwóch lub jednej rozmowy to stanowczo nie w porządku.
Styl w jakim pisze pan Springer też jest drażniący.Zniosłam go z trudem podczas czytania "Miedzianki" ale teraz było znacznie gorzej.
Ciągle miałam wrażenie,że autor jest znudzony tym co pisze.
I właściwie to nie wiem po co powstało "Miasta archipelag".Bardziej to przypomina zbiór gazetowych artykułów a nie solidny reportaż.Straciłam chęć na poznawanie pozostałej twórczości pana Springera.

Bardzo ciekawy zbiór reportaży o Polsce mniejszych miast. Takich, w których bycie nastolatkiem jeszcze się opłaca, ale generalnie, to trzeba wyjechać, aby nie dostać łatki nieudacznika. Choć w dużej mierze takie łatki są krzywdzące, a bohaterowie reportaży zasługują na medale za odwagę, kreatywność i chęci zrobienia czegoś dobrego, dla miasta, które znają i kochają, bo jest ich. Chociaż niekiedy relacje bywają trudne. Widzę w też tych reportażach częściową pochwałę dla tego, co znane i to podoba mi się mniej, szczególnie kiedy z pomiędzy zdań przebija się marazm, który potrafi skutecznie unieruchomić. Polecam bardzo, daje do myślenia.