Miłość oraz inne dysonanse

Książka o samotności, o tęsknocie za miłością, o tragediach ludzkich, o okrucieństwie losu… On - pacjent szpitala psychiatrycznego w Berlinie, ona - żona dobrze sytuowanego inżyniera, moskwianka. Oboje z bagażem doświadczeń trudnym do udźwignięcia, oboje wrażliwcy, z artystycznymi duszami, oboje, choć żywi, to niekoniecznie żyjący. Przypadkowe spotkanie i wybuch miłości.

Książka, moim zdaniem, bardzo nierówna. Chwilami czyta się ją z prawdziwą przyjemnością, a chwilami trąci grafomaństwem. To romans z tragediami ludzkimi (dużym zagęszczeniem tych tragedii), w dużej mierze przewidywalny, dzięki konstrukcji książki, opartej na opisie konkretnych dni (wydarzeń, emocji, rozważań)z perspektywy dwojga głównych bohaterów. Książka roi się od przemyśleń. Trafnych chyba, gdyż wiele z nich funkcjonuje na LC w formie cytatów. Dużo muzyki, trochę literatury i wątków społeczno-historycznych.

Bohaterowie to w większości ludzie inteligentni, świadomi konsumenci kultury i sztuki, rozmyślający nad scenami z dzieł literackich, obcujący za pan brat z muzyką, która niekoniecznie znajduje się na szczycie list przebojów.

Znalazły się tu ciekawe obserwacje z moskiewskiego metra: „Pachniało jak w taniej perfumerii. (…) Prawie nikt ze sobą nie rozmawiał, ale za to jeżeli ktoś akurat nie przysypiał, to czytał. Albo książkę, albo tekst z ekranu swojego telefonu komórkowego. Podejrzałem jeden z ekranów u młodej dziewczyny (…). To nie były żadne esemesy! To były teksty z rosyjsk...

Urzekła mnie jak i inne książki Wiśniewskiego. Może tylko zawiodłam się nieco zakończeniem, ale to tylko dlatego, że ja takich nie lubię.