Samotność w sieci

Książkę tę zaliczyłabym do zupełnie nowej kategorii, a mianowicie do literatury zgrozy. Kwalifikacja powyższa wynika z faktu, że lektura nawet krótkiego fragmentu omawianego dzieła budzi u czytelnika zgrozę, mdłości, rwanie włosów z głowy i jęki, bynajmniej nie z rozkoszy. Jest to książka grafomańska do porzygu (nie mogę pohamować negatywnych emocji, stąd takie subtelne określenia) i pełna kunsztownych zdań, o następującym, dźwięcznym i bezsensownym brzmieniu: „Wszystko się z nim zgadzało ze sobą. Zapach wody kolońskiej pasował do koloru krawata, kolor krawata pasował do koloru kamieni w złotych spinkach przy mankietach nieskazitelnie błękitnej koszuli. [...] A zegarek pasował do pory dnia”. Moim zdaniem absolutne dno-przebrnęłam zaledwie pięć stron!

a ja pochłonęłam ją już parę ładnych lat temu - jak tylko się ukazała i bardzo się identyfikowałam z wieloma rzeczami...i zdecydowanie nie zgodzę się że tylko "grafomańska" ponieważ ja w tym grafomaństwie odnajdywałam dużo głębszych rzeczy; autor jest dla mnie niesamowitym obserwatorem - spostrzega świat w specyficzny sposób ale i zauważa wiele rzeczy których większość osób nie widzi i pewnie dlatego ich to nie bierze...ja wielokrotnie zauważam podczas czytania że "właśnie tak to widzę, czuję, myślę" a on tak dobrze ubrał to w słowa...

Moja książkowa miłości! Każdy wyraz, zdanie, wers było dla mnie kwintesencją ideału. Temat tak bliski, jako że wszystko kręci się wokół Internetu, choć nie to wzbudziło we mnie największe poruszenie. Ich korespondencja-zbiór pogawędek, refleksji, rozmyślań. Blisko, a jednak daleko. Trudno było mi skończyć tą książkę, tak jak jedna z moich poprzedniczek przez kilka kolejnych dni chodziłam przybita, bo chyba również brakowało mi Natalii i Jakuba. Film równie cudowny...

I film, i książka doprowadziły mnie do łez. Moim zdaniem, warto przeczytać."Jestem jeszcze trochę zakochana resztkami bezsensownej miłości i jest mi tak cholernie smutno teraz, że chcę to komuś powiedzieć. To musi być ktoś zupełnie obcy, kto nie może mnie zranić. Nareszcie przyda się na coś ten cały Internet. Trafiło na Ciebie. Czy mogę Ci o tym opowiedzieć?"

Właściwie z pewnym zażenowaniem przyznaję, że przeczytałam tę książkę... Na moje usprawiedliwienie mogę jedynie powiedzieć, że musiałam jakoś odreagować po super-wymagającej prozie Grassa. A moja jedyna refleksja po przeczytaniu jest następująca: nigdy nie jesteś za stary, aby być EMO. Gdy około dwustetnej strony po raz CZWARTY doszło do przejechania kogoś jakimś pojazdem, myślałam, że padnę. Autor widocznie naprawdę lubi takie klimaty. Historia Natalii może nie powinna prowokować do żartów, ale zapoznawając się z nią czułam się trochę jak za czasów panowania upadłych aniołów na blogach. Zakończenie i niesamowity zbieg okoliczności związany z wypadkiem samolotu, kolokwialnie mówiąc, dobiło mnie. Ale najlepsze dopiero czekało - niedopowiedziane, lecz subtelnie zasugerowane samobójstwo głównego bohatera, w patetycznym tonie kończące powieść. Jakie to wzruszające. Żeby nie było - nie śmieję się z wypadków samochodowych ani samobójstw. W żadnym razie. Nie lubię po prostu, gdy autor wykorzystuje takie rzeczy w swoim utworze aby podnieść jego wartość i uczynić go "poważniejszym". Strasznie tania zagrywka. Tutaj niestety ewidentna. Poza tym, nawet miło się czytało. W sumie wiedziałam, w co się pakuję, gdy już na pierwszych stronach przeczytałam refleksje głównego bohatera na dworcu kolejowym, który był przekonany, że gdyby Wojaczek znalazł się w jego sytuacji, to na pewno "napisałby tutaj swój najmroczniejszy wiersz". Hmm, czyżby?

Książka jest świetna. Chociaż nie ma "akcji" i przez to małymi momentami zanudzała mnie, ale momenty, które zachwycały pokrywają i wynagradzają ten defekt. OD TERAZ SPOILER ! Na koniec 3 elementy zaskoczenia, które uratowały tą książkę od wystawienia jej oceny 3,4. Ciąża, element zaskoczenia, ale popsuty tym, że dowiadujemy się czyje najprawdopodobniej jest dziecko. Byłoby ciekawiej, gdyby ukryto ten fakt. Jednak największe zaskoczenie sprawiła mi informacja, nie podana wprost, że mąż Jej wiedział ! O Boże on na prawdę wiedział ! Byłam nieco zszokowana. Trzeci: to krok do podjęcia samobójstwa przez Jakuba, bardzo smutne. Dobrze, że nie zostało opisane to dalej.

i tutaj pewnie nie skusiłabym się na przeczytanie , gdyby nie fakt że jako miłośniczka polskiej , wspólczesnej literaturki temat z nią związany do matury wewnętrznej wybrałam przez wzgląd na rekomendację bibliotekarki. Przeczytałam. Na początku mnie zafascynowała, ale z każdą kartką było gorzej . Ostateczny werdykt - czytadełko dla niedocenionych małżonek, które miały pecha trafić na "zwykłego" męża. Sam autor na zarzuty, że umieszczając tyle cierpienia w jednej powieści odpowiada, że wszystkie przykłady są z życia wzięte, ale przecież to głupie pisać książkę z historii 10 niezwiązanych ze sobą osób. Nieszczęśliwych , skrajnie tragicznych historii.

Nie lubię Wiśniewskiego i nie rozumiem jego fenomenu. A już na pewno nie zrozumiem jego fenomenu wśród mężczyzn. Kobiety uwielbiają czytać o mężczyznach, którzy są delikatni i nigdy nie zasypiają po seksie, ale mężczyźni... Wiśniewski pisze ckliwie i odrobinę pretensjonalnie, gra na emocjach czytelnika, próbuje zrobić majstersztyk próbując zagłębić się w ludzkich uczuciach i emocjach, a wychodzi mu to, jak wychodzi. A muszę dodać, że książkę czytałam parę lat temu zachęcana historią (na tamte czasy) nową, w dobie dopiero raczkującego internetu w Polsce i niestety mnie to nie przekonuje.

Za dużo smutku, jak na jedną książkę. Poza tym pomieszanie z poplątaniem. Gdy poznamy co nieco losy bohaterki, bohatera, męża żony, przyjaciółki, pracownika hotelu, matki, sprzątaczki, każda, nawet najmniejsza wzmianka o życiorysie innych, niż głównej pary, budzi potężną irytację. Nieraz miałam ochotę rzucić książką o ścianę. Całość czytałam nieco bez emocji. Jak dla mnie zbyt wiele patetyczniej gadki o wszystkim i niczym. Jako całkowita pesymistka wzruszyłam się zakończeniem i za to ostatecznie 3/5

Nie udało mi się przeczytać jej całej za jednym zamachem. Czytałam początek, potem dopadało mnie lekkie zmęczenie tą książką, więc wertowałam strony, poszukując co ciekawszych fragmentów i tak dobrnęłam chyba do końca, składając całą historię w jedną całość...Nie jest to moja ulubiona pozycja i po części zgadzam się z niezbyt pochlebnymi opiniami poniżej, jednak ma coś w sobie i, paradoksalnie, dosyć często do niej wracam, aby przypomnieć sobie właśnie te ów "ciekawe fragmenty".

Książka dla mnie, choć interesująca, była nudna przez długi czas. Tak naprawdę dopiero końcówka mnie poruszyła, wreszcie coś zaczęło się dziać. Denerwowały mnie ciągłe retrospekcje, choć te o Natalii były ciekawe :) Czytając mini bigrafię Wiśniewskiego na okładce... Autor naprawdę dużo włożył z siebie w Jakuba. Te same inicjały, zainteresowania, doktoraty... Spodziewałem się czegoś troszkę lepszego, ale mimo to książkę zaliczę jak najbardziej do tych "niezłych".

Nie wiem, nie wiem. Żadna książka dotychczas nie wywołała we mnie tak mieszanych uczuć. Jestem co prawda dopiero w połowie, ale emocje towarzyszą mi najróżniejsze. Czasem się uśmiechnę, bo znajdę coś miłego sercu z czym mogę się utożsamić. Ale sama historia wydaje mi się dość ckliwa, jak również sposób pisania autora. Najbardziej jednak rozłożyła mnie "rozmowa serca z rozumem" nie wiedziałam czy śmiać się czy płakać.