Następny do raju

"Następny do raju" to powieść ociekająca testosteronem, smarem do przekładni skrzyni biegów i zawiedzionymi nadziejami bohaterów. Toksyczna męskość bijąca z tej książki* aż oślepia i przez całą lekturę zastanawiałem się, co by było, gdyby Hłasko był obleśnym starym dziadem (czego nie dożył) a nie klonem Jamesa Deana z wiecznie przyklejonym do kącika ust fajkiem (słowem gdyby nie cała ta otoczka zblazowania i buntu pięknego chłopca)?

W każdym razie książka bardzo mi się podobała, chętnie zobaczyłbym jej ekranizację w reżyserii Tarantino.



*ironia

Muszę powiedzieć tak: to nie jest literatura dla mnie. Do mnie powieść Hłaski nie przemówiła. Nie rozumiem, co miała mi w zasadzie ta powieść przekazać. Ja nie znalazłam przesłania. Może szukałam czegoś za dużo, może jestem zbyt miękka na utwory tego Pana. Pod koniec książki chodziła mi po głowie tylko myśl: "Chcę już to skończyć, no ile jeszcze tych stron". Jeśli ktoś chce się pozmagać dobrowolnie z literaturą XX wieku, która pokazuje blaski i cienie minionych czasów. To proszę bardzo, spróbujcie i powieści Hłaski. Ja z nim swoją przygodę kończę na tym, więcej nie chcę. Zdecydowanie wolę sięgnąć po innych autorów, którzy pisali w podobnym czasie jak Marek Hłasko.

Warszawiak, Orsaczek, Dziewiątka, Apostoł.

Są z bazy "Drzewa". Każdy z nich ma coś na sumieniu i przed czymś uciekł. W góry. Bo tu nikt nie zadawał pytań. Nie osądzał. Tu mogli pracować przy zwózce drewna.

Kilku ludzi już stracili. Chcieli stąd uciec.

A partia przysłała im nowego, do pomocy. Zamiast lepszych samochodów, na które czekali. Na dodatek przyjechał z żoną Wandą. I jeszcze jednym pomocnikiem.

Do osady bazy dołączyli więc Zabawa i Partyzant.

"Tak jest, że jeśli w piekle znajdzie się kobieta, to wychodzi z tego jeszcze większe piekło."

Towarzystwo z przymusu mieszkające razem w baraku. W lesie i bezpośrednim sąsiedztwie z wilkami. Poker. Alkohol. Ciężka i niebezpieczna praca. Podejmowane (często niepotrzebnie) ryzyko powodowało wypadki. Najczęściej śmiertelne. Bo teren był trudny, jak to w górach. A ludzie niebezpieczni.

Wyjątkowo dobrze mi się czytało to opowiadanie. Specyficzne z racji czasu, w którym rozgrywa się akcja (pięć lat po wojnie), ale bardziej ze względu na bohaterów i tematykę. Bo żaden z nich nie wiedział, kto będzie tytułowym "następnym". Ale to, że ktoś będzie nie podlegało dyskusji.

Brutalna rzeczywistość.