Nine

Stasiuk, kiedy nie zamknie się w wieży z kości słoniowej, której na imię "Europa Środkowa", jest wręcz nieprawdopodobnie warszawski - odtwarza tu z dokładnością godną lepszej sprawy trasy stołecznych autobusów, malując roztaczające się za szybą pejzaże przedmieść z nazwami wszystkich ulic po drodze. Nie-warszawiak, jak ja, musiałby chyba czytać z googlem pod ręką, ale w lata 80-e się i tak nie przeniesie, a istotą tej opowieści jest świetnie uchwycona atmosfera Polski tuż po komunizmie: z całą jej nędzą, pędem do zakładania biznesu, watahami cwaniaczków, beznadzieją, wymuszeniami reketerów, bezbronnością zwykłych ludzi, którzy chwytają się każdej pracy, a mimo to ciąży nad nimi piętno nieustannego braku pieniędzy. To rzeczywistość nieustannych długów jednych - zwykłych ludzi, wydanych na żer "wilczkom kapitalizmu" i syta realność drugich - "biznesmenów z półświatka", trudniących się głównie wykorzystywaniem słabszych...

Znakomita, komiczna scena w alkowie u badylarki, gdzie bohater, młody chłopak w roli początkującej męskiej dziwki, czuje się jak mebel i spełniając mechanicznie zachcianki zblazowanej, bogatej kobiety, nie jest w stanie odróżnić smaku i dotyku jej skóry od skórzanego obicia drogiej kanapy, pożądając pewnie bardziej luksusu, jakim jest ów mebel, niż nagiego, kobiecego ciała, które żąda miłości na wzór niewybrednych, powszechnie wówczas oglądanych niemieckich pornosów.

książka nudna, przegadana, o wszystkim i o niczym, opis na okładce sugeruje sensacyjną fabułę, może taki był zamysł autora,ale ja się sensacji nie doszukałam...