Odmęty śmierci

Moje pierwsze spotkanie z tym autorem uważam za w miarę udane. Wprawdzie na początku trochę się chwyciłam za głowę, kiedy zaczęły się mnożyć postacie, a każda z własną historią. Oczywiście z historiami mnożyły się też miejsca, wydarzenia i czasy, które jak guma, rozciągały się coraz bardziej. Jednak pomału, wszystko zaczynało się krystalizować, prostować i układać w logiczną całość. W końcu wszystko przybrało postać bardzo ciekawej rodzinnej historii z jej tajemnicami, tymi dawnymi i tymi bardziej współczesnymi.

Czytało mi się dobrze, bez potknięć i zniechęceń. Myślę, że jest to kawałek porządnie dopracowanej i logicznie napisanej rodzimej literatury. Z pewnością, jeśli wpadnie w moje czytelnicze łapki jeszcze jakaś pozycja tego autora, nie pogardzę...

Książki pana Wojciecha Wójcika są moimi ulubionymi kryminałami, gdyż zawsze serwuje nam dodatek psychologiczny. Czytałam już ,,Dziedzictwo von Schindlerów" , ,,Kurs na śmierć", ,,Krwawe łzy" , ,,Trzecia szansa" , ,,Martwa woda" i teraz tą ,,Odmęty śmierci". Jeszcze nie zdarzyło mi się, by jego powieść mnie nie usatysfakcjonowała, a nawet dodam więcej, co jedna kolejna, to zawsze lepsza i więcej tam zagrań psychologicznych. Przede wszystkim, autor wyznaje zasadę, by powieść torować na wolną, wolną, szybką, zaskoczenie. I ponownie, wciąż ten sam rytm, więc wiedząc, że zaraz nastąpi zaskoczenie pragnie się przyspieszyć czytanie. Tutaj nawet wątła staruszka nie jest tym za kogo się podaje. Każdy skrywa nie tyle wstydliwy sekret, co tajemnicę, którą dla wszystkich najlepiej, by nikt jej nie odkrył. Jedni noszą w sercu boleści, które pomimo śmierci bliskiej osoby wciąż nie dają o sobie zapomnieć. Postać nadal pała do niego nienawiścią i to nas bardzo dziwi. W miarę jak nastrajamy się coraz bardziej, każdy detal, który ma być nie istotny, staje się coraz bardziej ważny i tajemniczy. Bo czy śmierć można oszukać? A może pochowanie pustej trumny jest normalne? Dlaczego nie można zwyczajnie być szczerym? Czemu każdy musi tu mieć coś do ukrycia, skoro nie robi nic złego? Czy możliwe, by jednak kiedyś zachowywał się mniej fałszywie?
Ale bardzo mi się podobało próbowanie znalezienia tutaj winnego! Próbowanie, bo i tak mi się nie udało. Zbyt wiele było tutaj trupów i psychicznych u...

Jeśli się nie mylę to Wojciech Wójcik wydał już 12 powieści, a „Odmęty śmierci” są moim pierwszym krokiem do zagłębienia się w kreowane przez niego kryminalne sprawy. Pierwszym, bo jeśli z równą fantazją tworzy fabuły innych swoich książek, to z chęcią je poznam.

Krystyna Kalinowska, zostaje zamordowana we własnym domu. Tu znajduje ją wnuczka Laura, a śmierć kobiety porusza nie tylko emocje rodziny wyczekującej spadku po zamożnej wdowie, ale przede wszystkim otwiera szczelinę, przez którą zaczynają wyciekać dawne sekrety.

Kto zabił babcię i dlaczego? Pojawiają się różne tropy. Prowadzą do zakładu psychiatrycznego i do środowiska lokalnych meneli, na cmentarz do dziecięcego grobu, firm zakładanych na słupy, do domu uciech i do sierocińca. I pytanie najbardziej nurtujące rodzinę, kim są ludzie, którym babka przekazała swój majątek?

Na jaw wychodzą rodzinne sekrety, te najświeższe związane z hazardem, bankructwem dające motyw zabójstwa, ale również te sprzed wielu lat, skrzętnie dotychczas skrywane.

Jeśli wydaje się Wam, że sporo tych wątków jak na jedną powieść, to nie obawiajcie się chaosu. Autor naprawdę zgrabnie łączy wszystkie elementy tworząc skomplikowaną, ale bardzo wiarygodną intrygę. Fabuła jest zdecydowanie najmocniejszą stroną tej powieści, a dając możliwość śledzenia akcji z różnych perspektyw czasem w swoich domysłach możemy wyprzedzić bohaterów, choć nie jest łatwo.

To zdecydowanie nie jest kryminał nastawiony na e...

"Odmęty śmierci" – moja pierwsza książka autora, to 550 stron powieści z kryminalnym wątkiem, jest to powieść wielowątkowa, spotkamy tu mnóstwo postaci.

Zostaje zamordowana Krystyna Kalinowska, samotna wdowa, 30 lat wcześniej w tym samym pokoju zamordowano jej męża, dyrektora warszawskich Filtrów. Jej zwłoki znajduje wnuczka Laura. Ona i jej brat Karol, mieszkający we Włoszech, pracujący w dyplomacji, sami prowadzą śledztwo w tej sprawie. Na jaw wychodzą rodzinne tajemnice, podobno każda rodzina je ma. Bliscy zdziwieni są testamentem babci, liczyli na dobry spadek, a nie na puste konto staruszki. Dlaczego jako spadkobiercy są wymienieni jej opiekunka i tajemnicza, nieznana firma? Dlaczego babcia przed śmiercią odwiedziła szpital psychiatryczny? Zaskoczyło mnie zakończenie, tego nie dało się przewidzieć.

Książka jest warta uwagi więc zapraszam do lektury!

Książki Wojciecha Wójcika biorę w ciemno. Zdążyłam się już przyzwyczaić do tych ponad pięćsetstronicowych cegiełek oraz do tego, że zawsze znajdę tu dość intrygującą fabułę, mnogość postaci i pobocznych wątków, wiele czasem niekończących się opisów, ciekawych dialogów, które są właściwie nie do końca potrzebne, lecz właśnie to lubię, bo trzeba się trochę wysilić żeby nie zgubić się w tym gąszczu i połapać wszystkie właściwe wątki. Tak jest przecież w każdej książce Wojciecha Wójcika, więc trzeba do tego przywyknąć. Ja zawsze podczas lektury wkręcam się maksymalnie i nie żałuję czasu spędzonego z książkami tego autora.

Chociaż Wojciech Wójcik ma na koncie już kilkanaście książek, "Odmęty śmierci" to pierwsza jego powieść, która trafiła w moje ręce. Autor ukrył sporo trupów w szafie, więc naprawdę się działo i nawet przez chwilę nie nudziłam się podczas lektury. Muszę jednak napisać, że według mnie jest to kryminał z mocno rozbudowaną warstwą społeczną, obyczajową. Świetnie przedstawiona została typowa rodzina, która do zamordowania seniorki rodu wspierała się i kontaktowała ze sobą, a po jej tragicznej śmierci nagle okazało się, że nie wszyscy są tymi, za których chcą uchodzić.

Niedługo po tym, jak starsza pani, Krystyna Kalinowska, wraca do domu po wizycie w szpitalu psychiatrycznym, jej wnuczka Laura znajduje babcię bez życia. Kobieta została zamordowana. Co ciekawe, trzydzieści lat wcześniej w tym samym miejscu został zabity jej mąż, Julian. Rodzinna legenda związana z jego śmiercią jest niejasna. Chociaż wszyscy wokoło uważali Kalinowskich za zgodne i dobre małżeństwo, okazuje się, że było wprost przeciwnie, a Krystyna nienawidziła swojego męża. Czym mężczyzna zasłużył sobie na takie uczucia żony?

Kiedy rodzina zmarłej Krystyny poznaje treść testamentu staruszki, atmosfera się zagęszcza. Kalinowska zapisała po części swojego majątku detektywowi zajmującemu się zaginięciami i dziewczynie, która się nią opiekowała. Członkowie rodziny są zaskoczeni i rozpoczynają poszukiwania tajemniczego detektywa. W toku prywatnego śledztwa poznają kolej...

Kiedy Laura odkrywa zwłoki swojej babci, razem z bratem postanawia odkryć, co się tak naprawdę wydarzyło. Zwłaszcza, że to nie pierwsza nietypowa śmierć w rodzinie. Ich motywy pozostają jednak zupełnie różne,a prywatne śledztwo wiedzie do szpitala psychiatrycznego...

Do tej pory przeczytałam praktycznie wszystkie książki autora, a jego twórczość darzę ogromnym sentymentem. Tym razem również się nie zawiodłam.

Powieści Wojciecha Wójcika cechuje zawsze wielowątkowość oraz mnogość bohaterów, jednak w końcowym rozrachunku wszystko łączy się w zgrabną, choć zaskakującą całość, a wszelkie wątpliwości bądź niejasności zostają rozwiane niczym poranna mgła. Język pisarza nie należy do brutalnych czy wulgarnych. Intryga została pieczołowicie dopracowana w najdrobniejszych szczegółach. Akcja przebiega płynnie, mnożą się pytania i rośnie chęć, by poznać wszystkie odpowiedzi. Postaci to wyjątkowa, niejednorodna mieszanka, która potrafi wywołać niezłe zamieszanie.

Jak zawsze autor zabiera nas w fascynującą podróż w przeszłość, przepełnioną tajemnicami lub mrocznymi rodzinnymi sekretami. Czytelnik zagłębia się w tę historię, a później po prostu nie jest w stanie się od niej oderwać. To także znakomita opowieść o szaleństwie, które może wywołać wielkie spustoszenie nie tylko w umyśle "nosiciela", lecz też w całym jego otoczeniu. Wojciech Wójcik z typowym dla siebie postrzeganiem rzeczywistości podejmuje te najdrudniejsze tematy - związane z życiem oraz śmierci...