Oko Jelenia. Sowie Zwierciadło

Andrzej Pilipiuk

6.6 /10

Ocena 6.6 na 10 możliwych
Na podstawie 11 ocen kanapowiczów

Popraw tę książkę | Dodaj inne wydanie

6.6 /10

Ocena 6.6 na 10 możliwych
Na podstawie 11 ocen kanapowiczów

Opis

Hanza umarła. Ale czy coś tak wielkiego może zniknąć całkowicie bez śladu? Andrzej Pilipiuk po czterech latach przerwy wraca do uniwersum „Oka Jelenia” by wreszcie opowiedzieć nam tę historię do końca. Hmmm… Czy na pewno do końca? Staszek rzucony do października 1864-tego, próbuje odmienić wyrok bezlitosnego losu i uratować swoją dziewczynę. Nie wie że usieczenie szablą ośmiu uzbrojonych Rosjan to dopiero początek kłopotów. Belfer Marek także popada w tarapaty. Nadepnął na odcisk potentatowi który jest w stanie rozgnieść go jak muchę. Jedyną szansą przeżycia jest współpraca, choć zlecone mu zadanie wydaje się niemożliwe do wykonania. W dodatku dowiaduje się że wcale nie jest taki sprytny jak sądził. Jesień 1864. Kraj pod okupacją, przecięty wojskowymi kordonami. Siatki konspiracyjne rozbite, powstańcze oddziały wystrzelane po lasach. Rozlana krew wsiąka w ziemię. Walka przegrana. Wyroków historii nie da się już zmienić. Ale nadal po dworach jest do wypęku broni, nadal są też wyrywni młodzieńcy pałający chęcią walki, choćby ostatni raz.

Data wydania: 2015-04-08

ISBN: 978-83-7964-055-3, 9788379640553

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Kategorie: Fantastyka, Fantasy

Stron: 400

Mamy 1 inne wydanie tej książki

Autor

Andrzej Pilipiuk

Urodzony 20 marca 1974 roku w Polsce (Warszawa)

Polski pisarz i publicysta, laureat nagrody literackiej im. Janusza A. Zajdla za rok 2002. Z wykształcenia archeolog. Pilipiuk najbardziej znany jest z, wykazującego w pewnym stopniu cechy gawędy[potrzebne źródło], cyklu opowiadań o przygodach Jakub...

Pozostałe książki:

Wszystkie książki Andrzej Pilipiuk

Recenzje

Coś mi się wydaje, że książka Oko Jelenia. Sowie Zwierciadło aż się prosi o Twoją recenzję. Chyba jej nie odmówisz?

️ Napisz pierwszą recenzje

Moja opinia o książce

Opinie i dyskusje

@krysztyna

2022-01-30

7 /10

Przeczytane

Bardzo wciągająca lektura! Co więcej, realistycznie opisuje prawdopodobieństwo wydarzeń. Zakończenie nie jest cukierkowe, ale na swój sposób pozytywne.
Polecam!

× 1 | link |

@tsantsara

2019-11-27

8 /10

Przeczytane Literatura polska (współczesna) Rozrywka Fantastyka

"Wypiłem trochę wina."

To rodzaj współczesnego pisarstwa ku pokrzepieniu serc - dla młodzieży. Stara się przekonać czytelnika, że mimo zakorzenienia w czasach, w których uczciwość i wierność, patriotyzm i ideały postrzegane bywają jako wyśmiewane frajerstwo, można je w sobie obudzić i pielęgnować. Choćby tylko dla własnego komfortu psychicznego. Cierpi z tego powodu Staszek, który wykształcił sobie ów etos z...lektury przygodowych książek o Indianach: "Całe życie wychodziłem na frajera tylko dlatego, że byłem uczciwy. Dopiero w minionych epokach trafiłem na ludzi, którzy właśnie to we mnie cenią". (s.318) A akurat jest synem bogatego, łebskiego kombinatora, dla którego to nie są żadne wartości.
Moim zdaniem "Sowie zwierciadło" to najlepsza część całego cyklu. Widać, że autor świetnie czuje się w opisywanej epoce: otrzymujemy szczegółowy opis sposobu podróżowania, przygotowywania jedzenia i szczegółów zapomnianych dziś czynności, jak nabijanie dawnej broni palnej, czy tych należących do codziennej rutyny, jak mycie się, pranie, utrzymywanie ciepła w domu, ale też różnic mentalności i zasad dobrego wychowania: co wypadało, a co nie. Ciekawy wgląd w epokę drugiej połowy XIX w., włączywszy w to nawiązywanie do zapomnianych postaci, do kiedyś istotnych pozycji literatury polskiej oraz źródeł. Tyle że rzeczywistość dawno przeskoczyła wyobraźnię autora w niektórych kwestiach: już dziś (a nie po 2020 roku, kiedy toczy się akcja "współczesna") wcale nie trzeba odfotografo...

» czytaj dalej

| link |

@PonuryDziadyga

2021-12-26

2 /10

Przeczytane 2016

Sądziłem w swojej naiwności, że "Sfera Armilarna" była najgorszą częścią cyklu, że gorzej i bardziej sztampowo, to już się nie da.

Och, myliłem się jak cholera...

Zacznijmy od tego, że wygląda to na zwykły, bezczelny skok na kasę. Nie ma się co szczypać, mówmy bez ogródek.
Cały cykl trzymał poziom przez pierwsze trzy części. Potem były już tylko liche przebłyski dobrej formy, łyskające nieśmiało spod grubej na łokieć warstwy mniejszych i większych głupot.
W siódmym tomie autor po raz kolejny w głównej roli obsadził Staszka, czyli prawdopodobnie najbardziej zdewociałego i denerwującego bohatera spośród wszystkich, jakich do tej pory stworzył. Rekordowo infantylny, pompatyczny, na domiar złego jest encyklopedycznym przykładem ciężkiego frajerstwa. Już pomijam fakt, że małolat posiada wiedzę teoretyczną i praktyczną w praktycznie każdej dziedzinie, bo do tego zdążyłem "przywyknąć".
Wątek Heli jako bohaterki został zminimalizowany i wdeptany w błoto - teraz jest postacią z drugiego planu, zresztą niezbyt ważną. Co do Marka... Jako postać nie prezentuje się źle, ale cała ta pseudo- mafijna otoczka, te odjazdy rodem z "Archiwum X", ten zbiór powalająco stereotypowych dziwaków, którzy mu towarzyszą... Nie, nic nie powiem - tę szmirę musicie sami sprawdzić.
Fabuła właściwie leży i już nawet nie kwiczy. Historia jest naciągana jak guma w gaciach hydraulika, a te bogoojczyźniane wtręty, łkanie "jak to drzewiej było!", mogą wywołać ciężką reakcję a...

» czytaj dalej

| link |