Opinia na temat książki Opowieść błękitnego jeziora

Uwielbiam twórczość Doroty Gąsiorowskiej. Pierwszy kontakt z jej twórczością miałam lata temu, przy pierwszej książce („Obietnica Łucji”) i przepadłam w jej piórze i stylu pisania.

Wyobraź sobie, że siadasz wygodnie na kanapie, pod kocykiem, z filiżanką kawy lub kubkiem dobrej herbaty, otwierasz książkę i od pierwszego zdania przenosisz się do czytanej historii. Świat rzeczywisty przestaje istnieć.

Autorka zabrała mnie w piękne miejsce, które zamarzyło mi się odwiedzić. Przejść się śladami bohaterów, spróbować gorącej czekolady, jak również pralinek z kawiarnianej manufaktury. Nawet wychodząc na spacer, myślami byłam w “Opowieści błękitnego jeziora”.

To opowieść o rodzinnej legendzie. O sile miłości.

Sonia – dziennikarka - przyjeżdża do Bukowej Góry, by napisać artykuł o tamtejszej kawiarni (Złote Serce),z którą wiąże się niesamowita historia.

Śledząc losy bohaterów czujesz zapach gorącej czekolady, uczucia bohaterów, spacerujesz z nimi nad jezioro Marana. Poznajesz niesamowitych ludzi, a razem z nimi ich historie – nie słodziutkie, a raczej traumatyczne. Ale widząc, jak ich życie się potoczyło, jesteś pełna nadziei na lepsze jutro.

Wraz z Sonią poznajemy Maurycego, miejscowego gbura, który stroni od ludzi. A jednak spotkanie dziewczyny coś w nim rusza. W kawiarence poznaje innego buca, który jakimś cudem porusza w niej dawno zapomniane uczucia. A więź i bezpieczeństwo, które przy nim czuje ją przeraża…

Ta książka to czysta magia. Miałam wrażenie, że razem z Sonią słucham historii rodzinnej Gabriela i Rozalii. Spaceruje uliczkami miasteczka. Poznaje samą siebie na nowo. Bo mimo, że przez tyle lat Sonia była całkiem sama, w tym malowniczym miasteczku nad jeziorem może sobie pozwolić na dopuszczenie ludzi do siebie, do swojego serca.

Czy Boże Narodzenie dla Soni będzie tym razem inne od poprzednich?

Jak na kobietę wpłynie poznanie rodzinnej legendy?

To ciepła, magiczna opowieść, którą serdecznie polecam każdemu.