Penelopiada

Posługując się mitem Penelopy, tego symbolu wierności kobiecej, autorka stworzyła wprost wyjący do odbiorców obraz kobiety, kobiet, których los jest skazany na porażkę. Mamy Penelopę, która jest wierna, ale jej wierność wynika z poczucia realności. No bo cóż mogła innego zrobić. Sama w obcym państwie, objuczona dziedzictwem i dworem, skazana na chmary zalotników, którzy widzieli w niej 'ciepłą wdowę'. Odys był dla niej nadzieją na normalny dom, a nawet na ocalenie życia. Powieść pisana jest z punktu widzenia Penelopy w zaświatach, ale nie jej jako mitu, ale takiej wiecznie trwającej żony, matki, synowej, właścicielki niewolnic. To chyba jest piekło, taka wieczna pamięć o życiu, o błędach, o bezradności. Penelopa jest sama, jak i sama była przez całe życie.
Z książki wybrzmiewa skarga na pozycję kobiety w świecie, na jej los poddanej, który był im przypisany już od starożytności. Jedynie opieka mężczyzn i chytrość mogła je od tego uwolnić. Od pasma porażek. Tutaj jedynie piastunka i Helena wychodzą z wojen mężczyzn w całości. No i Penelopa, choć jej Odys znów pofrunął w świat.
To zwięzła, treściwa i bardzo osobista książka. Ja ją bardzo cenię, najbardziej spośród tych powieści Margaret Atwood, które przeczytałam.