Piwnica

Po wcześniej przeczytanych pozycjach Pani Magdaleny, tytule i opisie spodziewałam się czegoś .... mocniejszego. Dodatkowy plusik za otoczkę historyczną na tle której autorka przedstawiła wydarzenia okresu wojennego i losów bohaterów bezpośrednio po wojnie. Ten wątek był ciekawszy niż wynikające z niego wydarzenia kryminalne. Wydarzenia paranormalne czy ezoteryczne raczej omijam szerokim łukiem. A tajemnice zawsze znajdą możliwość wypłynięcia na światło dzienne, istotna jest tylko przestrzeń czasowa w której to nastąpi. A po ujawnieniu tajemnic zawsze ktoś ucierpi, słusznie lub nie. Ale książkę szybko się czyta, napisana przystępnym językiem. Ta pozycje mnie nie zachwyciła ale mając w pamięci wcześniej przeczytane pozycje z pewnością sięgnę po inne książki Pani Magdaleny.

Po sporej czasowej przerwie wróciłam do pani Zimniak i jej kolejnej książki pt. "Piwnica". Tym razem, po przeczytaniu opisu, nastawiłam się na spotkanie z duchami i bardzo byłam ciekawa, co takiego manifestuje się w tej tytułowej piwnicy budynku spółdzielni mieszkaniowej. Zaczęłam czytać i po kilku rozdziałach stwierdziłam, że.... pogubiłam się totalnie w tej wielkiej ilości postaci tak współczesnych jak i tych z retrospekcji. Przygotowałam sobie więc notatnik, długopis i zaczęłam od początku, tym razem skrzętnie notując, kto jest kim i jakie ma z innymi powiązania.

Trochę mi to uporządkowało czytanie i w końcu zaczęłam się "łapać", kto z kim i kto jest czyim mężem, narzeczonym, a czyim tylko sąsiadem czy przyjacielem. Czytało się więc już dalej całkiem przyzwoicie. Cała historia bardzo mocno zagmatwana, zamotana i zaplątana do bólu, nie tylko za sprawą mnogości postaci, ale tez z racji mnogości wydarzeń w dwóch przestrzeniach czasowych.

W moim, odczuciu, ta książka to taki średniak. Nie pretendowała do rzucenia nią o ścianę, czy ogólnie, zarzucenia czytania jej, ale też, nie wciągnęła mnie aż tak bardzo bym zapomniała, zaczytana, o świecie całym, jak mi się to sporadycznie zdarzało, przy innych arcy dobrych lekturach. Duchy, moim zdaniem, poczyniały sobie dość arogancko i agresywnie, a przede wszystkim, zdecydowanie za głośno.

Jak dla mnie, książce zrobiłoby lepiej, gdyby oferowała więcej niepewności, tajemniczości. Jakiś lekki odgłos pukania,...

Nie czytałam wcześniej żadnej książki Magdaleny Zimniak, więc postanowiłam poznać kolejna rodzima autorkę. Tym bardziej, że zaintrygował mnie bardzo opis tej książki jak również jej okładka. Postanowiłam sprawdzić czyja zbłąkana dusza pokutuje w piwnicy spółdzielczego budynku. Niemal wszyscy boimy się duchów, chociaż w naszym racjonalnym świecie nie ma dla nich przecież miejsca. Powinniśmy bać się żywych a nie umarłych...
Przyznam, że autorka stworzyła dość niezwykłą opowieść, pomysł niespotykanie oryginalny, chociaż (moim zdaniem) przedstawiony nieco zbyt chaotycznie, za dużo gmatwaniny i pomieszania czasów toczącej się akcji sprawia, że chwilami można się pogubić w losach bohaterów.
Historia, którą opowiada nam Magdalena Zimniak, poprowadzona jest w dwóch płaszczyznach czasowych, współcześnie oraz pod koniec II wojny światowej, im dalej zagłębiamy się w treść, tym bardziej wciąga nas ten intrygujący i chwilami mroczny, zagadkowy i pełen tajemnic oraz... duchów klimat.

„Piwnica” to już trzynasta powieść Magdaleny Zimniak, mimo to jest to moja pierwsza styczność z jej piórem. Fabuła książki toczy się w dwóch planach czasowych – współcześnie latem 2020 roku i dawniej, poczynając od 1944 w przeważającej mierze skupiając się na czasach okołowojennych, rozdziały napisane są naprzemiennie. Historia z przeszłości jest mocno obyczajowa, przedstawia życie sióstr, w czasach, kiedy żyć było naprawdę trudno. Finalnie jedna z nich zaginęła i teraz współcześnie, już pod postacią ducha, domaga się wyjaśnienia zagadki swojego zniknięcia. Historia z przeszłości jest bardzo spójna i ciekawa, z historią współczesną jest może ciut słabiej – to spory miks gatunkowy, połączenie kryminału, thrillera, powieści grozy i romansu. Oczywiście i ta historia nie jest pozbawiona elementów ciekawych – śledztwo prowadzone jest przyjemnie, a tajemnice rodzinne wzbudzają zainteresowanie. Całość wypada nieźle, jednak myślę, że najmocniej zadowoli fanów obyczajowych powieści wojennych, wszystkie pozostałe elementy są mniej dopracowane, a zatem zdają się mniej ważne.

Nie ukrywam, że każda książka tej autorki jest dla mnie emocjonalnym wyzwaniem i tak było również z tą powieścią. Magdalena Zimniak pisze tak, że fabuły jej książek na długo pozostają w pamięci czytelnika i nawet po latach jak przypomnisz sobie tytuł, to wiesz o czym była powieść.

Konstrukcja fabuły tej książki jest dość oryginalna, ponieważ na pierwszy rzut oka wysuwa się retrospekcja (którą uwielbiam w książkach) część narracji jest w trzeciej osobie a część w pierwszej. I tak, rozdziały odnoszące się do fabuły wojennej i powojennej w latach 1944-1946 przeplatane są fabułą osadzoną w czasach współczesnych. Specyfika tej książki polega właśnie na tym, że mamy dwie fabuły, które szkatułkowo tworzą całość.

Książka została napisana tak, że trudno jest się oderwać od czytania. Mnie „na szczęście” dopadła lekka niedyspozycja zdrowotna i mogłam w pełni oddać się lekturze bez jakichkolwiek wyrzutów sumienia, że są ważniejsze sprawy, które powinny być potraktowane priorytetowo.

Ta lektura „przeczołgała” mnie emocjonalnie do tego stopnia, że chwilami miałam bardzo mokre oczy, a chwilami serce biło mi jak przysłowiowy kowalski młot.

W części odnoszącej się do przeszłości wojennej i krótko powojennej poznajemy dwie siostry, które najpierw uciekają z Warszawy w czasie powstania, a później do niej wracają i próbują sobie w niej ułożyć jako w miarę normalne życie. Ich ucieczka ze stolicy nie jest jednak k...