Płacz i płać !

Autorce udała się duża sztuka - napisała książkę zabawną, lekką i sympatyczną w czytaniu, w której właściwie nie ma ani jednego sympatycznego bohatera. Akcja jest nieco porwana, dzieje się albo rok przed, albo tydzień po, albo podobnie, ale to nie wpływa na odbiór, dowiadujemy się wszystkiego w odpowiednich momentach. Główną bohaterką jest Jagoda, Project Manager w jakiejś wypasionej korporacji, która przez swoich podwładnych i współpracowników nazywana jest Suczą (cholernie obraźliwe dla przyzwoitego psa), muszę przyznać, że nie bez powodu. Owi współpracownicy podejmują próbę pozbycia się wrednej szefowej, a skutki okazują się zupełnie inne, niż się spodziewali.
Nie polubiłam Jagody, choć sposób, w jaki usunięto ją z firmy był wredny i faktycznie należało jej się zadośćuczynienie, bo nigdy nie chciałabym się zetknąć z podobnym szefem. Jagoda żyje tylko pracą, nie obchodzi jej nic poza pracą, a ludzi traktuje jak narzędzia do wykonania zadań i tak się do nich odnosi - nie bierze pod uwagę absolutnie nic, co nie ma związku z wykonywanymi obowiązkami, potrafi się zachować chamsko i bezceremonialnie, w pełni rozumiem chęć pozbycia się jej.
Nie polubiłam uciskanych podwładnych, bo sposób do jakiego się uciekli uważam za absolutnie nie do przyjęcia, nie wierzę, że nie da się inaczej, a w ogóle - skoro tak bardzo nie chcę z kimś pracować, to zawsze mogę odejść.
Nie polubiłam Maliny - siostry Jagody - interesującej się jedynie spadkiem, na który ma nadzieję i zdolne...

Olga Rudnicka w swojej powieści komediowej „Płacz i płać” brawurowo łączy humor, dramat i kryminał. Główna bohaterka, Jagoda, jest osobą, którą trudno polubić — bezwzględną karierowiczką idącą po trupach do celu. Gdy traci wszystko w wyniku korporacyjnej intrygi, jej życie wywraca się do góry nogami. Z dnia na dzień staje się ona pośmiewiskiem, a jedyną opcją na przyszłość okazuje się propozycja pracy w pensjonacie prowadzonym przez daleką krewną.

Na miejscu Jagoda szybko odkrywa, że „pensjonat” to raczej gospodarstwo, praca nie obejmuje zarządzania, a warunki bytowe przypominają czasy PRL. Na domiar złego, jej ciotka Hanka okazuje się równie złośliwą i przebiegłą manipulatorką jak ona sama. Starcie tych dwóch silnych osobowości dostarcza mnóstwa komicznych sytuacji, ale jednocześnie skłania do refleksji nad priorytetami i relacjami międzyludzkimi.

Książka, choć napisana w lekkim, dowcipnym tonie, porusza także trudniejsze tematy, takie jak mobbing, samotność czy cena sukcesu. Rudnicka pokazuje, że Jagoda nie jest jedyną osobą „po przejściach” — otaczający ją ludzie również mają swoje historie, a mała społeczność, w której bohaterka się znalazła, potrafi być równie bezlitosna jak świat wielkiego biznesu, w którym zwykła się poruszać.

Autorka umiejętnie buduje napięcie, wplatając w fabułę elementy kryminalne — tajemniczy prześladowca nie daje Jagodzie spokoju, co utrzymuje nas podczas czytania w...

Książki autorki trzeba polubić, by czytało się je z czystą przyjemnością. To bezpośredni kryminał komediowy, gdzie postacie nie ukrywają, że chcą kogoś wykończyć, nawet mówią nam za co. Osoba o której myślą jest twardym orzechem do zgryzienia, gdyż podąża po trupach do celu. Rządzi wszystkimi jakby miała boskie moce, gdzie nie uznaje sprzeciwu. Pieniędzy ma jak lodu, dobrą pracę i to właśnie to ich denerwuje. Postanawiają więc ułożyć plan w jaki sposób pozbyć ją tego wszystkiego. Ale czy to będzie takie proste?
Cała historia jest napisana z różnym czasem, gdzie poznajemy ich obecny stan, ten zanim cokolwiek zaczęli robić, czas przed tragedią i tak w kółko. Każda z tych osób jest niby inna, ale podobna jeśli chodzi o charakter, wybuchowość i sarkastyczne rozmowy. Oni nie przebierają w słowach, potrafią konkretnie nazywać wroga i czasami to, co dla nich jest poważnej wagi, dla nas było zabawne. Zdecydowanie jest to pozycja dla osób lubiących czarny humor, ewentualnie dla tych, którzy w przypływie nerwów również mieli ochotę kogoś się pozbyć:-) Wszystkie wydarzenia zamykają się w małej społeczności, istotne jest tylko to, co bohaterzy robią lub mówią. Ich plany są nieprzewidywalne, bo nie zawsze widać tam logiczne myślenie. Ma być zabawnie a nie mądrze i to mi się podobało. Było miłą odskocznią od powagi i rozwagi:-) Kierowali się jedynie zemstą i taką zazdrością, której ulegają małe dzieci. Jedyne ich myśli w postaci dorosłej były takie, by za bardzo nielegalnie nie by...