Zbyt piękne

Czekałam na kolejną książkę Pani Olgi, czekałam z niecierpliwością. Zawsze dostarczała mi dobrej rozrywki, czasami trochę absurdalnej ale z reguły całkiem smacznie podanej. Nie tym razem jednak. Tym razem miałam wrażenie, że autorka próbuje prześcignąć sama siebie, poziom absurdu przekroczył limit mojej tolerancji, a dialogi bohaterów limit dobrego smaku. Miałam wrażenie, że autorka nie za bardzo miała pomysł na fabułę, kryminału tu raczej nie uświadczysz, a komedia taka sobie.
A miało być tak pięknie... Mam nadzieję, że to chwilowy spadek formy, naprawdę na to liczę

Zuzanna i Tymoteusz kupili dom, nic nadzwyczajnego, niestety okazało się, że ten sam. Oszust nabrał ich oboje, nie tylko ich. Mimo niechęci do sobie postanowili odnaleźć naciągacza i odzyskać pieniądze.
No i stało się – mało śmiechu, żadna zagadka, irytujący bohaterowie, jedyny plus to Zuza, która wnerwiała. Przyzwyczaiłam się do innego pióra pisarki, zagadki kryminalnej, humorystycznych postaci, tutaj dla mnie brakło wszystkiego, po raz pierwszy.

Nie ukrywam, że jestem nieco rozczarowana, liczyłam na lepszą zabawę.
Okładka wprowadza w błąd, bo kałuża krwi sugeruje zwłoki, których w książce nie ma w ani jednym egzemplarzu.
Sam pomysł fajny, dwie osoby zostają oszukane, kupując ten sam dom, zderzenie ich osobowości i poszukiwanie oszusta - mogło być zabawne, ale coś mi nie zagrało. Może przeszkadzał mi fakt, że najchętniej osobiście udusiłabym Zuzę, dziwię się, że Tymek był na tyle cierpliwy, że zdołał się powstrzymać. Rozumiem, że miała być przerysowana i śmieszna, ale dla mnie była nieprawdopodobnie irytująca z tymi swoimi fochami, zmianami nastroju, nastawieniem do świata.
Chyba właśnie za kreację głównej bohaterki ocena spadła, bo reszta mi się podobała, może poza wątkiem Ady, wpadającej znikąd i podrywającej pokemona - to był taki wtręt zupełnie bez umocowania w treści, ale nie gryzło przesadnie.
Zachwycające były starsze panie w sanatorium - ich rozmowa doprowadziła mnie do śmiechu, a wnuczek i jego ogarnianie obu babć - również kapitalny. Szczerze mówiąc, gdyby nie Zuza, to ta książka dostałaby wyższą ocenę. :)

Z wielką niecierpliwością oczekiwałam wydania nowej powieści Olgi Rudnickiej odkąd na wieczorze autorskim dowiedziałam się , że ukaże się na początku tego roku. Prawie natychmiast znalazłam się w jej posiadaniu gdy tylko pojawiła się na rynku wydawniczym i oczywiście, że odłożyłam inne książki by czym prędzej oddać się lekturze .
Niestety chociaż lubię książki pani Olgi to tym razem odniosłam wrażenie, że przeszła samą siebie. Pomysł na fabułę nie jest zły bo jak zwykle autorka opisuje sytuacje, których prawdopodobieństwo wystąpienia jest możliwe . Zastrzeżenie mam do dialogów pomiędzy głównymi bohaterami, które są żenujące pełne wyzwisk i aroganckich odzywek, które nie są zabawne a wręcz denerwujące. Główna bohaterka zachowuje się tak jakby była niespełna rozumu traktując wszystkich ze złośliwą ironią , wiecznie ze wszystkimi się kłócąc. Mężczyźni przedstawieni jako zło całego świata. Brakowało mi też tak charakterystycznej dla Rudnickiej warstwy kryminalnej , intrygi i napięcia. Zazwyczaj pani Olga potrafi pisać pomysłowo o wybranym temacie i kreować swoich bohaterów , tworzyć zaskakujące zwroty akcji i oczywiście ciekawe zakończenie. Na co dzień jest mega pozytywną i sympatyczną osobą o czym miałam okazję przekonać się na jej wieczorze autorskim. Tym bardziej nie bardzo rozumiem co się stało. Wiem, że książek tej autorki nie można traktować zbyt serio i mieć duże poczucie humoru w przeciwnym razie następuje w pewnym momencie przesyt powtarzającymi się dowcipami i utarc...

Szczerze mówiąc mam duży problem z oceną tej książki. Historia mnie nie ubawiła i nie urzekła. Pomysł na książkę był i to bardzo dobry, ale główna bohaterka mnie osobiście strasznie irytowała. Jako, że kobietą jestem i mam koleżanki, to żadna, ale to podkreślam - żadna nie jest taką jedzą, jak Zuza. Tymon, też trochę niejaki. Zawiodłam się na tej książce, mam nadzieję, że jest to chwilowy spadek formy Pani Olgi. Może czas na chwilę wytchnienia ?

Dobra komediowa historyjka, kryminału tam niewiele, dość mocno przerysowane postaci, szczególnie kobiece... Miałam wrażenie, że autorka bawi się z czytelnikiem tworząc karykatury współczesnych kobiet... bardzo ambitnych, nadmiernie samodzielnych, uważających mężczyzn za zbędne ogniwo w kole życia. A mężczyźni zwyczajnie różnią się od kobiet i już... inaczej myślą i reagują niż kobiety, potrzebują opiekować się nimi (poza niektórymi wyjątkami:)