Rytm Harlemu

Ray Carney to uczciwy sprzedawca w sklepie ze sto dwudziestej piątej ulicy w Harlemie z używanym asortymentem. Dba o swoją żonę, która jest w ciąży z drugim dzieckiem i prowadzi stabilne życie rodzinne.
W jego życiu jest natomiast drugie dno, niestety czasy są ciężkie, a zarobek w tym wypadku marny. Dlatego też Ray utrzymuje kontakty z miejscową grupą oszustów oraz jubilerem, który nie zadaje zbędnych pytań, więc stworzyli wspólnie układ idealny.
Jednak idylla nie trwa wiecznie, a skutki poczynań przynoszą efekty..

Kolejna książka zdobywcy dwóch Pulitzerów oraz National Book Award, a mowa tutaj o Rytmie Harlemu. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Colsona Whitehead'a i z pewnością nie ostatnie, będę musiała koniecznie doczytać jego nagrodzone dzieła.
W kolejnej powieści zostajemy przeniesieni w czasie, a mianowicie karty książki zabierają nas w charakterystyczny schyłek lat pięćdziesiątych i początek lat sześćdziesiątych w Harlemie, gdzie poznajemy trzy historie łączące się ze sobą.
Kolejna książka, która porusza temat rasizmu, ale dostarcza także niemałej rozrywki pełnej intryg i poszukiwania prawdy. Jest to kryminał, z domieszką gatunkową, z którą nie pozwala się nudzić, a dodatkowe oddanie klimatu zabiera czytelnika w charakterystyczny Nowy York.
Jestem pod wrażeniem nie tylko stylistycznym, ale i okładką, która dodatkowo zachęca do zanużenia się w czytelniczym świecie.

Wiemy dobrze, że niebezpieczeństwo czai się wszędzie. Być może czeka na to, by wykorzystać okazję i się z nami skonfrontować. Być może ukryte jest w słowach i gestach ważnej dla nas osoby. Być może niebezpieczeństwo jest w każdym z nas, lecz zajmuje to długo by je zauważyć. Na początku lat 60. ubiegłego wieku niebezpieczeństwo było ukryte w Harlemie. W swojej nowej powieści pt. "Rytm Harlemu" Colson Whitehead doskonale przedstawił działanie miasta za pomocą barwnych postaci.

Okładka jest piękna tak samo, jak namalowany został Harlem w powyższej pozycji. Autor daje nam mnóstwo detali – pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że dokładny rysopis Nowego Jorku i ulic, których przecież jest mnóstwo! Miejsce i czas akcji zostały szczegółowo opisane – nawet ludzie nieznający tego miasta z łatwością się w nim odnajdą dzięki Whiteheadowi. Społeczność została solidnie ujęta, zgodnie z ówczesnymi realiami. Ciekawie było zanurzyć się w tym niezwykłym klimacie i niekonwencjonalnym historycznym tle..
Sam temat, który omawiał autor, był niezwykle interesujący i trafny, jeśli chodzi o mój gust. Coś jednak poszło nie tak, ponieważ styl autora kompletnie mi nie pasował. Nie tyle, co nudziłam się podczas czytania (bo nie można było się nudzić przy takiej ilości nazwisk, nazw miejsc oraz wydarzeniach), lecz zwyczajnie męczył mnie niepoukładany i wyrwany z kontekstu sposób przedstawienia treści. Naprawdę ubolewam, że powieść nie okazała się lepszym trafem, lecz może inne pozycje o...

Przepraszam, żadne rytmy mnie nie porwały.
Bohater i czasy poniekąd ciekawe – lata sześćdziesiąte, NY, a Ray, który prowadzi sklep z antykami, od dzieciństwa przyzwyczajony do oszustw i gangsterki, stara trzymać się od półświatka jak najdalej (bo żona, bo dzieci), co oczywiście zupełnie mu nie wychodzi. Powieść wiąże trzy wątki – napadu, zemsty i rasizmu, jest trochę strzelaniny, jest przekupny glina, w tle dobrzy i źli kolesie, są lepsi lub gorsi gangsterzy, wielki biznes i drobne machlojki, a bohater – podobnie jak czytelnik – gubi się w tym wszystkim i nieco ziewa.
Gdzieś zawieruszył się klimat, którego się spodziewałem; nie wiem, gdzie podziali się mieszkańcy jedynej w swoim rodzaju dzielnicy. Nic mi tu nie grało, nikt nie wybijał tytułowych rytmów, nie ma uspensu, nie było fabularno-literackich zaskoczeń.
Niestety, jak zapowiadałem, tak czynię – z Whiteheada uważam za najlepsze „Miedziaki”, później „Kolej podziemną”. Gdyby nie poprzedniczki, nie sięgnąłbym po „Rytmy Harlemu”. Widzę tu postępującą tendencję zniżkową i na tym poprzestanę.
Dziękuję panu, Mr. Whitehead. Enough is enough.