Samozwaniec. tom 1

Jak zawsze u Pana Komudy: profesjonalnie, szczegółowo i historycznie. Profesjonalnie, bo autor lekcje odrobił, dymitriada opisana jest iście podręcznikowo bez bujdy i blagi. Szczegółowo, bowiem na kartach "Samozwańcach" mamy m.in opis husarskiego uzbrojenia, ćwiczeń bojowego szyku, hałastry zebranej w Samborze, oraz kilku malowniczych miejsc, takiej zegarmistrzowskiej precyzji nie powstydziłby się sam pan Umberto Eco. Historycznie, bo jest to powieść historyczna (sic!). Niestety, zabrakło mi tutaj bardzo ważnego elementu: awanturniczej przygody którą kocham i której szukam w tego typu powieści. Zaczyna się, co prawda iście przygodowo, jednakże kończy encyklopedycznie (wymarsz, popas, bitwa itd.). Nadal utrzymuję, że najlepszą książką Komudy jest, i zawsze będzie "Wilcze gniazdo".

Na tę książkę fani eaststernów komudowskich czekali od dawna. Jacek idzie ostro na wiatr, wybiera temat, który Rosjanie starają się zmarginalizować - Moskwa zdobyta, a Kreml w rocznej okupacji. My także mamy swoje wstydliwe grzechy - okrutna działalność Lisowczyków, to raczej nie jest powód do dumy. Ta historia będzie budzić wielkie emocje, a przedsmak już był - husarze (w Polsce otoczeni bez mała kultem) grabiący mieszczan niczym pospolici grasanci. Ależ pióro! Z niecierpliwością czekam na kontynuację - to będzie piekło!

Jak zawsze w przypadku pana Jacka otrzymujemy wysokiej jakości produkt. Świetnie napisana, czytająca się jednym tchem opowieść z czasów potęgi Rzeczypospolitej. Ku pokrzepieniu serc w stosunkach polsko-rosyjskich. Polecam.