Się

Się czytało kiedyś Stachurę. Ta nasza młodość... Jeżeli ktoś nie zna - zachęcam, żeby się przekonać, czy Edward Stachura wielkim poetą był, jak wtedy uważaliśmy.

Nietypowa książka. Zwyczajna i jednocześnie niezwykła.
Kilkanaście utworów wymyka się konwencji, trudno je zamknąć w sztywnych ramach. Są prozą, liryką, dramatem - i nie są żadnym z nich. Bezosobowe i osobiste zarazem. Moje ulubione? Oczywiście "Się" - arcydzieło zabawy jednym zdaniem. Mam jednak wrażenie, że prozaicznie brzmiące "Się" nie jest pozycją dla wszystkich. To, co będzie strawą dla niepokornego wagabundy, wędrowca, poszukiwacza - może okazać się czerstwym chlebem dla bardziej okrzepłych i zasiedziałych. Nie jest ławo ją czytać, lecz po skruszeniu lodów - właściwie czyta się sama. Jakby Stachura pokazywał mi swój świat a ja chłonęłam go całą sobą. Niezapomniane przeżycie.

Przechadzamy się koło tego polskiego geniusza XX wieku i jakby nic. A może jednak coś?

Chyba najlepsza z powieści Stachury

Przecudne.