Słońce i stal

“By czło­wiek mógł w ja­kimś mo­men­cie zbli­żyć się do bo­sko­ści, na co dzień bo­skim lub choć­by pra­wie bo­skim ab­so­lut­nie być nie może.”

“Bo gdy cie­le­sność osią­ga już per­fek­cyj­nie nie­zin­dy­wi­du­ali­zo­wa­ną har­mo­nię, to sam in­dy­wi­du­alizm bez­sprzecz­nie można już na wiecz­ność za­mknąć pod klu­czem.”

“Drąż­my dalej: dla­cze­go lu­dzie za­wsze dążą ku głębi? Dla­cze­go myśl, ni­czym od­waż­nik na żyłce, cią­gnie nie­zmien­nie w dół, ku ot­chła­ni? Czy nie by­ło­by moż­li­we od­wró­cić ten bieg, przeć wciąż wyżej i wyżej, ku po­wierzch­ni?”

“W tym tkwi ko­lej­na zbież­ność ciała i ducha – cho­dzi o ich skłon­ność do na­tych­mia­sto­we­go two­rze­nia sobie mi­kro­ko­smo­su i przyj­mo­wa­nia pa­nu­ją­ce­go w nim „po­zor­ne­go ładu”, ile­kroć tylko za­wład­nie nimi pewna idea. Choć w isto­cie jest to mo­ment chwi­lo­we­go za­wie­sze­nia, od­czu­wa­my go ni­czym pełne wi­go­ru dzia­ła­nie do­środ­ko­we.”

“Prze­wraż­li­wie­nie wiąże się – du­ma­łem – z wą­tły­mi mię­śnia­mi, sen­ty­men­tal­ność – z ob­wi­słym brzu­chem, a po­dat­ność na wzru­sze­nia – z bladą, wy­de­li­ka­co­ną skórą; oka­za­łe mię­śnie muszą zatem od­po­wia­dać peł­nej de­ter­mi­na­cji woli walki, na­prę­żo­ny brzuch – chłod­ne­mu ostrzu in­te­lek­tu, a mocna skóra – nie­za­chwia­ne­mu har­to­wi ducha.”