Słońce też wschodzi

Drugie z rzędu spotkanie z Hemingwayem. Cóż, mamy tu trochę powierzchowny obrazek, jak to się dawniej bawiono. Wakacyjna, lekka pocztówka z Paryża i Hiszpanii sprzed prawie 100 lat. Sam Hemingway prezentuje się jako dziennikarz-eunuch (kontuzja wojenna), który ze względu na swoje kalectwo nie może zadowolić kochanej przez siebie Brett, arystokratki-nimfomanki. W grę wtłoczono też kilku innych przedstawicieli elit tamtych kolorowych dni, co razem tworzy grupę przedszkolaków. Duże dzieci, niedojrzałe jednostki skupione na tym, aby żyć na fali poza odpowiedzialnością. Czasami przebijają się przez to histeryczne łzy samej Brett, które oferują namiastkę jakiejś powagi. Przedszkolaki są bowiem bardzo kruche, gdy zabierze im się opiekę i dostęp do pieniędzy. Myślę, że to chciał nam powiedzieć Hemingway.

W swoim debiucie Hemingway skupił się na pośrednim opisie swojego życia po Wielkiej Wojnie. W swoim oszczędnym stylu Autor opowiedział nam o zwyczajach obywateli Stanów, którzy przeżyli horror i nie bardzo wiedzą co dalej, jak żyć, jak poradzić sobie z problemami. Akcja powieści to kilka miesięcy ich życia, które na pierwszy rzut oka okazują ich codzienność. Wydawać by się mogło nudną i pustą. Ich rzeczywistość zdominowana jest przez włóczenie się bez celu i sensu, relacje międzyludzkie oparte są na cienkiej nici. W niczym nie potrafią znaleźć stabilizacji, sensu i spokoju. Potrzebują adrenaliny, wrażeń i alkoholu. Coraz więcej i więcej. Prawdziwie stracone pokolenie.

Hemingway ukazał to w sposób fenomenalny. Książkę czytało się z uwagą. Zdecydowanie daje do myślenia i pozwala na zatracenie w słonecznej Hiszpanii i butelce wina. ALE! Można się od niej odbić. Nie jest dla każdego, a Czytelnik musi mieć świadomość z czym i kim ma do czynienia. Nastawienie jest tutaj ważne. Dzięki temu możemy odkryć piękno powieści.

Tej książki nie trzeba czytać, bo ona sama się czyta. Dziwny był tylko wstęp, gdyż wydawało mi się, że został wyrwany z kontekstu. Później poznałam historię Roberta Cohna, szczegółową i skrótową zarazem obarczoną bardzo długimi zdaniami. Czułam się jakbym czytała w biegu, jakby mierzono mi czas w ciągu którego ją przeczytam. To się nie zmienia do samego końca, choć jest totalną odwrotnością samej historii. Niby nic takiego się nie dzieje, bo postacie dużo rozmawiają, wdają się w romanse i ogólnie każdy czas spędzają na upojeniu swojego ciała alkoholem, jednak coś tu było takiego, że chciało się to czytać. Mamy taki dziwny styl pisarski, który wręcz pociąga nas do czytania. Zdania niby kończą się kropką, ale czytający czuje, że jest tu trzy kropek. To było totalnie abstrakcyjne i sprzeczne. Czytałam o tym jak wlewali w siebie alkohol i mnie to uzależniało. Gdy czytaliśmy o dwuznaczności sytuacji, to jakbym stała obok i to wszystko widziała. Nikt tu nikogo nie czaruje, zdania są proste aż do przesady, rozmowy ograniczone aż do bólu, a jednak chciałam to czytać. To taka pozycja z serialu ,,Chłopaki do wzięcia ", gdzie wiemy, że nic ciekawego się nie wydarzy, ale nie potrafimy przegapić żadnego odcinka:-))) Jestem świadoma, że nie wszystkim się ona spodoba. Nie ma tu filozofowania, nie ma opisów, ozdobników, postacie są średnio przedstawione, bywa, że wiemy w jaki sposób postąpią, ale nie tak dokładnie. Bohaterowie potrafią rozmawiać o wszystkim i o niczym, nie zawsze jest z...