Wiosenne wody

Z uwagi na fakt występowania w książce dwóch głównych bohaterów, można ją podzielić także na dwie części: angażująca i niekoniecznie angażująca. Historia Johnsona z miejsca przykuła moją uwagę. Weteran wojenny, tułający się po Stanach, osiadający bez niczyjej wdzięczności na północy Michigan, pracujący w fabryce tylko po to aby przeżyć z dnia na dzień. Jest to bardzo dołujące, a tymczasem jego jedynym zmartwieniem jest bycie impotentem. Mówi to bardzo dużo o bohaterze, wzbudza sympatię. Jego towarzyszami w czasie wolnym okazują się inni weterani Wojny, ale będący autochtonami.

Jest to moim zdaniem najjaśniejsza cześć książki. Dobrze jest spojrzeć na relacje i zderzenie dwóch odmiennych kultur z początku XX wieku, których przedstawiciele znajdują wspólny język w postaci tragicznych wspomnień. Pokazuje to Czytelnikowi, że wszyscy jesteśmy tacy sami, a reszta do polityka i manipulacja.

Historia Scrippsa niestety do przekartkowania. Jest mało interesująca, a jego charakter i czyny nie wzbudzają sympatii. Na początku wzbudza litość, jednak z czasem pozytywne emocje uciekają na bok.

Książka jest mocno nierówna. Wypełniona wtrąceniami Autora, a zakończona posłowiem i komentarzem Tłumacza. Dowiadujemy się, że książka jest żartem i próba zerwania stosunków z ówczesnym wydawca Ernesta. Jest to odczuwalne i tak należy ją traktować. Warta przeczytania dla samej postaci Johnsona, ale skłaniam się ku temu, i...

Ciąg dalszy odkrywania twórczości Ernesta Hamingwaya...
Tym razem na warsztat wzięłam ok. stu stronicową nowelkę "Wiosenne wody".
Hemingway intryguje mnie i zaciekawia jako pisarz, a poznając jego twórczość warto znać otoczkę tego, w jakich realiach powstawała, to może rozjaśnić pewne niezrozumiałe dla czytelnika wątki.
Warto pamiętać, że jest to literatura sprzed 100 lat, perspektywa historyczna i kulturowa ma tu duże znaczenie. Istotne są trendy literackie ówczesnego czasu, z których Hamingway lubi sobie pokpiwać.

"Wiosenne wody - romantyczna powieść na cześć przemijania wielkiej rasy" (1926) to takie trochę dziwadełko.
Debiut beletrystyczny autora napisany w kilka dni. Miała to być satyra na dzieło Sherwooda Andersona (kumpla Ernesta), ale celem Hemingwaya było zerwanie kontraktu z wydawcą Boni i Liveright. Umowa przewidywała, że ​​wydawnictwo opublikuje trzy pierwsze powieści młodego, dobrze zapowiadającego się pisarza, chyba że jedna zostanie odrzucona, w przypadku odrzucenia umowa zostanie zerwana. Podstępny Hemingway, który chciał podpisać kontrakt ze Scribner’s, tym dziwadełkiem zerwał kontrakt z pierwszym wydawcą.

Ciekawy styl z zastosowaniem licznych powtórzeń, wysoki poziom absurdu i interesującymi wtrąceniami autora do czytelnika. Myślę, że to dość nowatorskie jak na tamte czasy.

Mamy dwóch bohaterów, obaj pracują w fabryce pomp w Petoskey (Michigan).
Scripps O'Neil jest pisarzem i szuka idealnej kobiety dla sieb...

Bardzo ucieszyła mnie wiadomość o kolejnej książce Ernesta Hemingway'a wydanej przez wyd. Marginesy. W zeszłym roku przypadła mi do gustu lektura "Zaś słońce wschodzi" więc liczyłam na podobne wrażenia z "Wiosennymi wodami". Ale muszę przyznać, że ta książka okazała się taką, w której nie do końca rozumiem, co autor miał na myśli 🤷🏻‍♀️.

"Wiosenne wody" to bardziej opowiadanie niż powieść. Krótka fabuła skupia się wokół dwóch mężczyzn pracujących w fabryce pomp. Yogi Johnson jest weteranem I wojny światowej, mający na swoim koncie zabicie kilku osób. Scripps O'Neill jest pisarzem i szuka idealnej kobiety. Właściwie to obaj szukają kobiet, bliskości, miłości. Pewnego wiosennego dnia wyruszają w tym celu w drogę i ich ścieżki się przecinają a w pewnym momencie wędrują z nimi nawet dwaj Indianie...

To było dziwne.

Ta książka to satyra a może nawet parodia książki jego przyjaciela i pisarza, którego wtedy bardzo cenił - Sherwooda Andersona "Dark Laughter". Widać, że Hemingway podszedł do tego z humorem. To była dla niego zabawa. Można to zauważyć we wtrąceniach autora w tekście, gdzie zapowiada co zaraz nastąpi.

Ważne jest, aby zajrzeć do posłowia napisanego przez Adama Pluszke bo można się wtedy wszystkiego dowiedzieć. Była to dla mnie najciekawsza część tej książki. Tylko dzięki temu wiem, że Hemingway we "Wiosennych wodach" odwołuje się do przykładów ze światowej literatury oraz do wydarzeń ze swojego życia osobistego. Że jest to formaln...

"Wiosenne wody" Ernesta Hemingway'a to nowość od Wydawnictwa Marginesy. Gdy dostałam propozycję przeczytania jej, bardzo się ucieszyłam. Chyba każdy z nas, albo przynajmniej większość osób ma listę autorów, po których bardzo chce sięgnąć, ale nie zawsze jest nam po drodze. Ja od jakiegoś czasu chciałam poznać twórczość Hemingway'a, więc z radością sięgnęłam po tę pozycję.

Akcja dzieje się w Michigan. Dwóch pracowników fabryki pomp szuka idealnej kobiety. Pisarz Scripps O'Neill wyrusza do rodzinnej miejscowości. To tam poznaje Dianę i niemal natychmiast prosi ją o rękę. Uczucie jednak okazuje się być bardzo ulotne. Gdy poznaje Mandy, ta zawraca mu w głowie...
Natomiast drugi mężczyzna- Yogi Johnson ma ogromne problemy z bliższym poznaniem jakiejkolwiek kobiety...

Muszę przyznać, że to było coś zupełnie innego. Nie jestem przekonana, czy aby na pewno dla mnie, nie do końca wpisało się w mój gust. Jestem pewna, że ta historia znajdzie zwolenników i wielu osobom się spodoba, bo jest pełna humoru, może trochę sarkazmu... W każdym razie ma bardzo specyficzny klimat.

Próbowałam zagłębić się w historię powstania tej książki i okazało się, że autor, chcąc zmienić wydawcę napisał "Wiosenne wody" (wydane pod podobnym tytułem w latach dwudziestych). Była to parodia książki, którą napisał jego mentor. Powstała ona w dziesięć dni, napisana na zasadzie "niech będzie byle co, Wydawnictwo odrzuci moją propozycję, a ja pójdę do innych". Tak też się stało.
...

Ostatnio trafiła w moje ręce mniej znana książka jednego z najbardziej znanych pisarzy ubiegłego stulecia.
Wiosenne wody Ernesta Hemingway'a to krótki utwór literacki przedstawiający losy dwóch bohaterów o zupełnie różnym doświadczeniu życiowym i odmiennych poglądach na świat.
Ciekawostką jest fakt, że tekst ten miał spowodować zerwanie umowy autora z wydawnictwem. Interesujące posunięcie, nie sądzicie?
Przez tę opowieść płynie się lekko, ale nie sposób jej zrozumieć bez znajomości realiów społeczno-politycznych ówczesnego świata oraz obszernych przypisów, które w tej książce zajmują prawie tyle samo miejsca, co tekst samego opowiadania.
Celowe powtórzenia, imiona bohaterów, poszczególne wydarzenia - prawie w każdym zdaniu autor ukrył odniesienie do ludzi, z którymi obcował i świata, który go otaczał.
Styl pisania, z którym się spotykamy przy tej lekturze, zdecydowanie się różni od tej prozy autora, którą poznałam jeszcze za czasów szkolnych. Realizm zastąpiły tu wydarzenia bardziej abstrakcyjne, ale wydać w tym bystre oko autora, który dzieli się swoimi spostrzeżeniami w zawoalowany sposób, ale bardzo trafnie.
Spotkanie z Hemingway'em w wydaniu satyrycznym było czymś innym, ale zdecydowanie ciekawym. Taki powrót do klasyki w ramach odskoczni 😉