Słowiedźma

Miałam taką cichutką nadzieję, że w drugim tomie - pstryk! - coś przeskoczy na odpowiednie miejsce, wkręcę się w fabułę jak w korkociąg i ocena poszybuje daleko w górę. W końcu już wiem co z czym się je, bo przebrnęłam przez jedynkę, poznaję bohaterów, mniej więcej rozumiem, na czym polegają tutejsze szalony pomysły. Niestety, dalej nie zachwyca.

Wszyscy czytelnicy, którzy pokochali tom pierwszy, z pewnością z wielką przyjemnością przeczytają kontynuację. Powieść trzyma ten sam poziom, nie miałam wrażenia, żeby pomiędzy obiema książkami minęło dużo czasu od wydania. Pojawiają się nowi ciekawi bohaterowie, ten sam typ humoru, którym zachwycili się odbiorcy, oraz odniesienia do innych tytułów popkultury.

W teorii to powinno zadziałać idealnie, w praktyce zamykały mi się oczy albo głowę atakowały setki myśli, co innego powinnam w tej chwili robić. Charakterystyczny dla tej serii chaos dalej mnie drażnił i rozpraszał. Polecam mimo wszystko, by przekonać się samemu, jak odbierze się tę lekturę. Nie można zaprzeczyć, że autorka stworzyła coś oryginalnego, wyróżniającego się spośród innych tytułów polskiej fantastyki.

PS: Audiobook jest naprawdę fajnie zagrany, więc jak ktoś ma wybór, niech sprawdzi tę formę.

Współpraca barterowa z wydawnictwem Mięta.

Czy pamiętacie, co wydarzyło się w "Słowodzicielce" Anny Szumacher? Jeśli nie, na początku "Słowiedźmy" znajdziecie streszczenie 😉

Kto z nas nie chciał zostać bohaterem powieści? Cyan po części się to zdarzyło - trafiła na karty swojej własnej, niedokończonej książki. I choć wydawało się jej, że ma całkiem dobrze przemyślany świat i fabułę, okazało się, że wielu szczegółów nie wzięła pod uwagę, części rzeczy zapomniała wymyślić, a bohaterowie niekoniecznie robią to, co dla nich zaplanowała. Do tego pojawiają się postaci, których sama autorka nie stworzyła...

W drugiej części przygód Cyan i wytworów jej wyobraźni historia przedstawiona jest z kilku punktów widzenia. Poznajemy nowe osoby (i nie tylko) oraz ruszamy w drogę w poszukiwaniu Głosu. Czekać nas będą liczne przygody, pułapki, a nawet... wesele! Na pewno nie będzie tu nudy.

Choć niesamowicie podoba mi się koncept wymyślony przez Annę Szumacher, magia, jaką włada Cyan i ogólny chaos, jaki charakteryzuje te powieści, w "Słowiedźmie" było mi wszystkiego za dużo. Przede wszystkim gubiłam się w postaciach - kto, gdzie, z kim i co robi. Szczegółów było tyle, że poczułam się przytłoczona, co trochę odebrało mi radość czytania. Na szczęście nie działo się to przez całą książkę, tylko do czasu, gdy z wody wyłonił się pewien męski Ktoś i skradł całe show swoją osobą. Dla niego było warto!

Nie ukrywam, że "Słowodzicielka" podobała mi się bardziej od "Słowiedźmy", ale cóż - druga część oczyw...