Spóźnione pożegnanie

Adam Dzierżek to autor lubujący się w nurcie czarnego kryminału i jego trzecia powieść pt. „Spóźnione pożegnanie” zdaje się naprawdę dobrze w to wpisywać. Historia skupia się na detektywistycznym śledztwie w sprawie dziecka, które nawet nie wiadomo czy w ogóle się narodziło – Maks Mejza dostał zlecenie, by wytropić jego losy. Szkopuł w tym, że matka, a zarazem córka klienta żyje w zamkniętej społeczności, możliwe, że jest to coś w rodzaju sekty... Dobrze utrzymany klimat małego miasteczka, w którym tajemnica społeczności zdaje się rozkwitać i brudne, mroczne, a jednak okropnie prawdziwe zagadnienia dotyczące straty i losów dzieci z rodzin patologicznych to elementy, które dobrze ten tytuł charakteryzują. Jest też oczywiście śledczy, bohater z trudną przeszłością i nałogami – z obydwoma równie trudno mu sobie poradzić. A jednak gdzieś tam w głębi to postać prawa, człowiek, w którego poczucie sprawiedliwości nie wątpimy... Akcja powieści toczy się umiarkowanie szybko, ale przyjemnie ciekawi, a kilka solidnych twistów fabularnych faktycznie zaskakuje. To dobra książka, może niepozbawiona niewielkich wad i na pewno nienastrajająca pozytywnie, ale myślę, że warto poświęcić jej chwilę, choćby ze względu na tematy, jakie porusza.

Dziś przychodzę do Was z książką mocną, poruszającą i zmuszającą do refleksji… „Spóźnione pożegnanie”. Adam Dzierżek ukazuje historię Maksa Majzy… byłego policjanta, byłego męża, byłego człowieka z planami na przyszłość. Jego mroczna historia doprowadza go do rozpoczęcia pracy jako prywatny detektyw. Jego pierwsze zlecenie z pozoru dość proste, doprowadza go w samo centrum zła. Będzie musiał się zmierzyć z ludźmi, którzy nie mają nic do stracenia… a ich jedyny cel to niszczenie.

To historia poruszająca wydarzenia, które potrafią złamać człowieka… zniszczyć resztki nadziei na jutro. Adam Dzierżek w niesamowity sposób przedstawia etapy dorastania człowieka… do rodzicielstwa… do funkcji zawodowych… do bycia samym z sobą… do śmierci. To obraz człowieka uwięzionego pomiędzy ucieczką a dążeniem do celu.

Czy można żyć ze świadomością spowodowania śmierci nienarodzonego dziecka? Czy można mieć nadzieję, kiedy zaczyna się wątpić w sens życia? Czy jutro może przynieść nadzieję? Czy drugi człowiek może być wsparciem… nieść ukojenie w cierpieniu?

„Spóźnione pożegnanie”, to historia, która mną wstrząsnęła. Ukazuje wszelki odcienie zła… od zaniedbania, aż po zbrodnię… a w tym wszystkim człowieka bez nadziei. „Jego dotychczasowe mieszkanie przypominało mu sarkofag. Tak samo zwykł je też nazywać w myślach. Sarkofag. Ciemne, mroczne miejsce, w którym co noc składał swe ciało. Pochowane już za życia, bo do stwierdzenia zgonu wcal...

"Trudno opisać, jaki dźwięk wydaje uderzające o beton ciało. Głośny chlupot, jakby jakiś żartowniś spuścił z góry olbrzymi balon z wodą. Tylko że zamiast wody była krew."

Pierwsze zdania jakie napotkacie w tej książce dają nadzieję na lekturę wywołującą gęsią skórkę. Na to liczyłam i to dostałam.
Główny bohater, Maks Mejza nie należy do osób panujących nad swoim życiem. Po tragicznych wydarzeniach i odejściu ze służby próbuje stanąć na nogi otwierając własne biuro detektywistyczne. Pierwszy klient przychodzi z pozoru z łatwą sprawą. Musi tylko odnaleźć dziecko i potwierdzić, że żyje i ma się dobrze. Jednak już sam kierunek w który musi się udać budzi wspomnienia i tylko pcha go do kontynuowania nałogu. Przecież jakoś musi złagodzić ból... Mieszkańcy części wnioski jednak bardziej przypominają sektę niż spokojnych obywateli. Co więcej, szybko okazuje się, że pod okiem pewnego psychiatry z którym uciekła córka klienta, pacjenci leczący się u niego nie zachowują się jakby konsultacje z doktorem szły we właściwym kierunku...
Świetna książka, w której autor dał z siebie naprawdę wiele. Trzyma w napięciu, wywołuje szok i niedowierzanie, a główny bohater nie należy do osób które zasługują na same pozytywne komentarze. Maks wydaje się być człowiekiem skończonym, dlatego też książka robi się jeszcze ciekawsza. Sprawa sprawą, ale czytelnik widząc upadek tego człowieka zastanawia się, czy da radę, czy się sprawdzi i stanie na nogi.
"Spóźnione pożegnanie" to...

Jedna z tych książek, gdzie można śmiało napisać krótko, zwięźlej na temat oczywiście pisze to w dobrym sensie. Dzisiejsza recenzja dotyczy najnowszej książki Adama Dzierżek. Autora znam dziki książce „Padlina” i, mam nadzieję, że będzie kontynuacja. Dziś zapraszam do praczy tania „Spóźnione pożegnanie”. Ile jesteście w stanie poświęcić, żeby zapomnieć o przeszłości? Jak bardzo przeszłość może wpłynąć na decyzje, jakie podejmiemy?

Nie będę pisała czy dobre, czy złe były decyzje naszych bohaterów, ale w sumie dało mi do myślenia. Często oceniamy innych zbyt pochopnie, nie analizując, co było powodem tego albo tamtego, ale co najważniejsze to, dlaczego w ogóle decydujemy się zastanawiać nad decyzjami podjętymi przez ludzi, których nie znamy? Jak zawsze, jeżeli chcecie dowiedzieć się o czym jest książka, to zapraszam na strony, gdzie umieszczony jest opis wydawcy. Ja raczej z tych, które nie czytają, bo lubię poznawać daną pozycje od początku. Nie ukrywam, że w momencie kiedy już będziesz wiedział/ła, że masz odpowiednią osobę na celowniku będziecie zdziwieni, ale tego dowiecie się sami.

Pełno tajemnic, a bohaterowie każdy inny każdy wnosi coś takiego, że tak naprawdę nie wiedziałam, czy jest dobrym bohaterem, czy złym. Czekam na kolejne takie historie, bo zdecydowanie warta zarwania nocy.

Polecam

Trzecia powieść Adama Dzierżka już za mną. Jakie wrażenie wywarła na mnie ta nowa historia i jej bohaterowie? Wciąż zastanawiam się, ile punktów powinna ode mnie otrzymać i wychodzi na to, że muszę rozdzielić ocenę. Jeden zestaw punktów powinna otrzymać fabuła, wątki i finał, a drugi - redakcja i korekta, która w tej powieści ewidentnie przespała to i owo. Ale po kolei...

Maksymilian Mejza to były policjant, który aktualnie rozpoczyna karierę prywatnego detektywa. Kiedy powoli traci już nadzieję na to, że ktokolwiek da mu jakieś zlecenie, zgłasza się do niego mężczyzna, który prosi o odnalezienie córki i jej dziecka. Sprawa wydaje się prosta, więc Mejza przyjmuje ją i wyrusza do miejsca, gdzie może przebywać poszukiwana dziewczyna. Zanim jednak Maks rozpocznie śledztwo, spadnie mu z nieba pod same stopy kobieta, niestety ze skutkiem śmiertelnym, a w pewnej szkole rodzenia konserwator zabije ciężarną. Co łączy te wydarzenia?

Atmosferę w powieści można określić jako duszną i przytłaczającą. Mała miejscowość i zmowa milczenia wśród lokalsów robią klimat. I niesamowita postać księdza, prezentująca kompletnie odmienny niż ten tradycyjny obraz duchownego. Do tego podejrzana "wioska", w której dzieją się dziwne rzeczy i psychiatra, który bardziej szkodzi niż pomaga. Jak dla mnie same plusy i duża motywacja, aby z zapartym tchem gnać przez kolejne rozdziały.

Oprócz Maksa mamy tu kilka innych postaci, które m...

„Każdy ma swoja otchłań, (…). Czarną dziurę ukrytą gdzieś w myślach. Dziurę, która rośnie, pochłaniając wszystko wokół… Aż nie zostanie nic poza nią. Wtedy bardzo łatwo jest po prostu do niej… wejść. Poddać się”.

Wszystko się kiedyś kończy. Rzeczy. Ludzie. Relacje. Nie można udawać, że tak nie jest..

Dla Maksa Mejzy miała być to pierwsza sprawa w roli prywatnego detektywa. Rzecz z kategorii tych prostych i intratnych zarazem. Mężczyzna po przerwanej pracy w wydziale kryminalnym i zawikłanych upadkach w życiu osobistym – znieczulony alkoholem, a jednak trzeźwo patrzący w przyszłość – postanawia powstać, zrobić życiowy zwrot i pomóc „komuś” skoro już sobie nie może..
Pierwszym jego klientem okazuje się starszy mężczyzna, zrozpaczony i bezsilny, który zleca detektywowi odnalezienie wnuka, o ile on albo ona.. żyje.. Okazuje się, że córka klienta kilka lat temu zaszła w ciążę, po czym uciekła z domu. Dziś mieszka ze swoim byłym psychiatrą w tajemniczym miejscu na odludziu..

Co się stało z jej dzieckiem?

Na to pytanie odpowiedź ma znaleźć Maks Mejza udając się w „miejsce w pół drogi znikąd donikąd”, by powęszyć, popytać.. Odkryć prawdę, która jak się przekona, osobiście go spoliczkuje, zmanipuluje, złamie, zamroczy, rzuci na kolana i zafunduje cios w splot słoneczny..

Ruszamy więc w „miasto bez duszy” w kolorach szarości i zgniłej zieleni ogarnięte klaustrofobicznym klimatem, gdzie „depresyjna architektura” działa na wyobraźnię,...

Przed autorem chylę czoła za rewelacyjnie oddany, małomiasteczkowy klimat. Poczucie wyobcowania, powietrze gęste od tajemnic i nieprzyjazne otoczenie niewielkiej społeczności zostało nakreślone z dbałością o szczegóły, każdy kolejny etap śledztwa detektywa bardzo oddziałuje na wyobraźnię.

Jest to doskonały wybór dla fanów ciężkich, mocnych kryminałów, które pochłaniają czytelnika do ostatnich stron. Mam nadzieję, że to nie ostatnie spotkanie z Mejzą i autor jeszcze pociągnie jego historię. Polecam! :)

📖 „Czasem jedyną rzeczą gorszą od szukania prawdy jest jej znalezienie.”

📚 "Spóźnione pożegnanie" Adama Dzierżka wydane niedawno nakładem Wyd. Initium za mną. A na blogu czeka już recenzja - więc zapraszam 😊

👉 https://magicznyswiatksiazki.pl/recenzja-spoznione-pozegnanie-adam-dzierzek-patronat-medialny/