Sztuka uwodzenia

Wiele usłyszałam o Pani Young zanim po nią sięgnęłam po raz pierwszy. Nie, nie zrobiłam tego sama z siebie. Po raz kolejny odbiegając od tematu, powiem, że kiedy musiałam przerwać lekturę (w okolicach początków nauki sexu i faktycznie musiałam przerwać dla głębszego oddechu) zrobiłam jedną z głupszych rzeczy, w swoich wyborach literackich – zabrałam się za Załącznik Rowell. Myślę, że chyba nic bardziej odległego niż te dwa tytuły, dwa światy, dwa podejścia do życia. W sumie do wszystkiego. A więc w połowie, rzuciłam Załącznik, bo pewnie bym miała spory problem z powrotem do Young.
I skończyłam :)
Pamiętam, że jakiś czas temu czytałam w rozmowę na temat Nate’a. Ma swoich zwolenników, ma i przeciwników. Nie chodzi o to, że nie zachował się jak palant i dupek, bo tak. Zdecydowanie tak, ja osobiście przypisałabym mu jeszcze kilka innych epitetów, ale ja go lubię. Literacko, że tak powiem. Uważam, że to, że wzbudza tego typu emocje całkiem nieźle o świadczy o tym jak został stworzony. Jest dobrze napisany, spójny, w tej swojej beznadziejności, głupocie, wielkim A, które zasłania mu wszystko, podoba mi się. Nawet kiedy mądrzeje, nie wyskakuje jak przysłowiowy królik z kapelusza, trwa na swoim poziomie. Wpisane jest w to jego postać. Równie głęboko jak zaliczał panienki, potem równie głęboko żałował, przepraszał. Czy zmądrzał? Tego nie wiem. Może, może i tak, choć gdyby nie epilog (i nie, nie chodzi o pytanie chłopiec czy dziewczynka) ale sam fakt, że po 1,5 roku nadal są ra...

Przy okazji czytania tej książki, pierwsze raz zetknęłam się z twórczością tej autorki. Po przeczytaniu "Sztuki uwodzenia" zamówiłam pozostałe części ;)