Tatuażysta z Auschwitz

Nie wierzę. Nie wierzę, że ta historia wydarzyła się naprawdę w takiej formie, w jakiej opisała ją Heather Morris.

Podobnie jak w przypadku ,,Długiego marszu'' Rawicza po lekturze ,,Tatuażysty'' możemy dojść do wniosku, że w sumie... tak naprawdę w życiu wystarczy się dobrze ustawić, a reszta sama się zrobi.
Bo jaką historię otrzymujemy?
Jest taki Lale. Lale jest przystojny i wykształcony, prawdziwy amant i poliglota, poświęca się dla rodziny, zgłasza się do wywózki i trafia do Auschwitz.
Oczywiście Lale nie jest jak inni więźniowie, bo bardzo szybko wspina się po szczeblach kariery - niemal od razu zostaje pomocnikiem kapo, potem z jakiegoś powodu zostaje wytypowany do objęcia funkcji tatuażysty. No i od tego momentu zaczyna być regularnym pełnoetatowym bohaterem - ratuje jedną, drugą, trzecią osobę. Kręci szmugiel na wielką skalę, nawet prawie zdobył nylonowe pończochy dla dziewczyny pilnującego go SS-mana. Prawie, bo ktoś ten szmugiel u niego pod materacem odkrył.
Oczywiście nie zastrzelono go na miejscu, ale wzięto go na spytki.

*sarkazm* Rzecz jasna ci Niemcy to byli uprzejmi i mili ludzie, więc nikt nie wpadł na pomysł, żeby Lalego zaszantażować za pomocą jego dziewczyny, Gity. *koniec sarkazmu* Nie, kolega z bloku wysmagał bo mocno brzozową witką. ,,Nazwiska!'' - ,,Nie wiem''. No i na tym przesłuchanie w zasadzie się skończyło.
Lale trafia do robót - przez chwilę żyje jak przeciętny więzień - ale że ma chody i znajomości, t...

Książkę kupiła koleżanka i pożyczyła mi. Tym sposobem to ona wyrzuciła pieniądze w błoto, nie ja. "Tatuażysta z Auschwitz" jest bowiem dowodem na to, że dobry temat (w znaczeniu: ważny) nie wystarczy, by dobrze opowiedzieć historię. Autorka raczej powinna zostać przy pisaniu scenariuszy, bo na powieść zabrakło jej rozmachu i powstał melodramat, mierna opowiastka dla nastoletnich, jeszcze niewyedukowanych panienek. Scenariusz nie stanie się powieścią tylko dlatego, że inaczej rozmieścimy tekst na kartce, tu dodamy, a tam ujmiemy. Przykre, że coś takiego zostało okrzyknięte bestsellerem i podobno dobrze się sprzedało. Jeśli tak mamy mówić o zbrodniach nazistów, tak bardzo pod publikę, tak hollywoodzko, to lepiej nie mówmy wcale.
Sposób przekazu, nieprzekonujący styl, ślizganie się po temacie, brak głębszej analizy sytuacji i przeżyć bohaterów – wszystko to odbiera tej historii moc. Nie chciałam powiedzieć urok – ale urok też. Historia nie porusza – a poruszać powinna. Zamiast tego zastanawiamy się, jak to możliwe, że Lalemu szczęście sprzyja niemal od pierwszego dnia w obozie i później, po jego opuszczeniu. Jak udaje mu się być jedynym Żydem, który opuszcza krematorium nie przez komin, a także tym, którego przyjacielem jest nawet kat. Nawiązać wiele przydatnych znajomości, nie stracić życia za szmuglowanie jedzenia, gromadzenie i ukrywanie kosztowności pod nosem hitlerowców. Tyle uchodzi mu na sucho, że przykłady można mnożyć, ale już uwierzyć w nie trudno. To nie mogło si...

''Tatuażysta z Auschwitz'' autorstwa Heather Morris to książka, która od samego początku zapoznawania się z losami głównego bohatera Lale Sokołow wywołuje emocje.

Walka o życie, miłość, dostrzeganie człowieczeństwa u każdego spotkanego człowieka to jest to, co odkrywamy, gdy zaprzyjaźniamy się z Lale.

Właściwie to całościowym przeczytaniu tej książki możemy zadać sobie pytanie:

Kim był tak naprawdę Lale Sokołow?

Tatuażysta, któremu nie był obojętny los więźniów, dzieci, kobiet.

Więźniowie, którzy tam trafiali nieznający swojego losu, posiadali jedynie wytatuowany numerek, byli bez imienia, ale za to mieli swoją godność, uczucia, mówili mało z obawy utraty życia. Obojętność wobec nich była na porządku dziennym. Jedynie ratowała ich z obozu ucieczka, ale należało być bardzo czujnym i sprytnym, aby nie zauważył ich strażnik.

Szczególnie spodobało mi się zachowanie Lale, który to potrafił szanować każdą kobietę, umiał okazać jej wdzięczność oraz nauczył swoją miłość dać możliwości do odkrywania smaku czekolady.

Pojawiały się również dramatyczne chwile, kiedy to Lale był świadkiem wielu niepotrzebnych śmierci wśród niemowląt, młodych mężczyzn, starszych ludzi. On sam nie krył przed sobą chwil słabości, gdyż miał dreszcze, w obawie, że on też zakończy swojego życia.

Do końca swojego życia Lale zachował swoje zasady, którymi się kierował.

Kochał, szanował, pracował. Nie zapominał o nikim.

Dzięk...

"Bestsellerowa – oparta na faktach – powieść na miarę Chłopca w pasiastej piżamie i Listy Schindlera."

Bezczelne kłamstwo.
Starałam się zrozumieć Lale Sokołowa i nie potrafię.Nie potrafię też współczuć ani jemu ani jego żonie.
Ta książka powstała z poczucia winy,które dręczyło Sokołowa do końca jego dni.
Biorąc pod uwagę to co robił będąc w obozie wcale mu się nie dziwię.

Od pewnego czasu zauważam niepokojący trend a mianowicie relacje osób,które przeżyły wojnę nie dzięki szczęściu,pomocy obcych ludzi ale dzięki mniejszej lub większej współpracy z okupantami.
Nie podoba mi się to.
Moja babcia była w obozie. Mój dziadek walczył w partyzantce.
W obliczu koszmaru jakim jest wojna każdy wybiera jak się zachowa.
Czy usprawiedliwianie się słowami: chciałem przeżyć,robiłem co musiałem - rozwiązuje kwestię winy lub jej braku?A ci,którzy zginęli to nie chcieli żyć?
Co z tymi,którzy byli mniej zaradni,mniej sprytni,zdeterminowani czy nawet mniej odważni? Z tymi,którzy byli niewykształceni,biedniejsi.Czy ich śmierć ma odejść w niepamięć bo o tym jak było opowiadają najsprytniejsi,najsilniejsi ze stada?
Czytałam wiele książek o wojnie,o obozach,gułagach itd
Bardziej cenię autentyczne relacje niż powieściowe historie,w których nierzadko jest kupa bzdur a nawet kłamstw.
Czytałam "Mężczyzn z różowym trójkątem", "Oskarżam Auschwitz" i to są dla mnie rzetelne publikacje.
"Tatuażysta z Auschwitz" jak również "My mieliśmy szczęś...

Pierwsza moja myśl, kiedy rzuciła mi się w oczy jakiś czas temu ta książka? Muszę ją mieć! Bardzo lubię powieści, które nawiązują do tematyki II wojny światowej. Po zapoznaniu się z opisem uznałam, że na pewno trafi w mój czytelniczy gust i... nie pomyliłam się.

To historia oparta na faktach. Lale trafia do obozu w Auschwitz. Krótko po tym zostaje mu przydzielone zadanie, jakim jest tatuowanie nowo przybyłych więźniów. Pewnego dnia wśród nich zauważa piękną dziewczynę — Gitę. Od tej pory wszystko się zmienia...

„Lekcja człowieczeństwa”. Lepiej nie dałoby się ująć tego, co można uchwycić w trakcie czytania tej powieści. To piękna opowieść pełna emocji, uczuć, refleksji. Nie sposób przejść obojętnie obok tego, co dzieje się z bohaterami. Nie sposób tak po prostu oderwać się od lektury. Czytałam ją nawet wówczas, gdy miałam zaledwie kilka minut wolnego czasu, bo tak bardzo chciałam poznać zakończenie. Tak bardzo chciałam dowiedzieć się, czy wszystko skończy się dobrze. Już dawno żadna książka nie wywarła na mnie takiego wrażenia, jak właśnie „Tatuażysta z Auschwitz”.

To książka, która przenosi czytelnika w czasy II wojny światowej do najbardziej przerażającego wówczas miejsca — obozu koncentracyjnego. Dzięki Lale możemy dowiedzieć się, jak wyglądało codzienne życie więźnia w Oświęcimiu i Brzezince. Za każdym razem, kiedy sięgam po literaturę, która dotyczy tego tematu, jestem wstrząśnięta. Chyba nigdy nie przyjdzie mi tak po prostu pogodzić się z fakte...

Historia sama w sobie jest przepiękna i łezka w oku może się zakręcić (no mi nie, ale komuś na pewno). Cała opowieść jest aż nieprawdopodobna i czasami musiało trochę do mnie dotrzeć, że tak naprawdę było.
Jednak czuję ogromny niedosyt i całość najzwyczajniej w świecie mi się nie klei.
Jeśli ktoś nie interesuje się tym tematem jakoś bardziej i chce po prostu przeczytać coś ładnego, to myślę, że jest to idealne.
ALE jeśli ktoś oczekuje historii o życiu w obozie (do tych osób należałam ja) to może się rozczarować.
Po pierwsze główny bohater większość czasu był w Birkenau, czyli obozie pracy, i myślę, że tytuł wprowadza tu trochę w błąd.
Po drugie no przepraszam, ale w tej książce wszystko było pokazane jakoś tak łatwo i przyjemnie, jakby to wszystko było takie proste. Ja wiem, że główny bohater był tatuażystą i miał dużo przywilejów, ale to trochę zmienia obraz obozu koncentracyjnego samego w sobie.

Odnoszę wrażenie, że nastała ostatnio moda na pisanie o Holokauście. Z jednej strony to dobrze, bo należy młodemu pokoleniu przybliżyć historię tamtych czasów, ale należy to robić ostrożnie i z wyczuciem, aby temat nie spowszedniał i nie został sprowadzony do taniego romansu i braku wiarygodności jak to ma miejsce w „ Tatuażyście z Auschwitz „.
Nie robić z dramatu, jaki przeżyła ludzkość infantylnej hollywoodzkiej historyjki odwołującej się do prawdziwych wydarzeń. Można pisać różne ckliwe opowiastki osadzone w czasach wojny, ale pisać w taki sposób na temat Zagłady Żydów po prostu nie wypada. Nie polecam.

"Ktokolwiek ratuje jedno życie, jakby cały świat ratował"
Bardzo był chciała napisać recenzję tej książki, ale nie potrafię. Książkę przeczytałam w ciągu jednego wieczoru i wiem, że zapamiętam ją na bardzo długo.
Historia Lalego Sokołowa i Gity Furman jest niezwykła. Udowadnia, że nawet w piekle Auschwitz można przeżyć najpiękniejszą miłość. Miłość, która wszystko zwycięży.
To tyle! Po resztę sięgnijcie sami!

Ludwik Eisenberg, czyli Lale, 23.04.1942 roku został przewieziony do Auschwitz. Wytatuowano mu numer 32407.
Gisela Fuhrmannova, czyli Gita, 13.04.1942 roku została wywieziona do Auschwitz, a następnie przeniesiona do Birkenau. Tätowierer Lale wytatuował jej numer 34902.
Znajomość wielu języków oraz wrodzona inteligencja pozwoliły Lalemu na pracę przy tatuowaniu więźniów, którzy zostali przywożeni do obozów koncentracyjnych. Robi to najdelikatniej jak tylko potrafi, nawet kiedy sam „doktor śmierć” Josef Mengele patrzy mu na ręce. Lale postanawia przetrwać czekające go piekło. W sposób mniej lub bardziej kontrowersyjny – nie nam to oceniać.
Lalego ratuje miłość, na którą trafia podczas wykonywania swojej pracy. Postanawia chronić poznaną kobietę. Lale dzięki posadzie ma więcej przywilejów niż reszta więźniów. Ma osobną celę, nie musi stawiać się na apele i potrafi wykorzystać to, że obraca się wokół Niemców.
„Tatuażysta z Auschwitz” jest przede wszystkim książką o miłości. O miłości, która nie miała prawa się wydarzyć, a tym bardziej przetrwać w obozowych warunkach. Jednak miłość Lalego i Gity przetrwała piekło, które razem przeżywali oraz pozwoliła na wspólne życie poza Auschiwtz.
Mam wrażanie, że od jakiegoś czasu jest „boom” na książki historyczne, szczególnie wspomnienia osób, które przeżyły pobyt w obozach zagłady „Tatuażysta…” na pewno nie jest książką dokumentalną. Nie znajdzie się tu informacji na temat obozowego życia.
Przeczytałam sporo książek...