The Year of the Flood

Chciałam, żeby ta książka mi się podobała. Miała na to zadatki - postapokalipsa ale bez zombie, antykonsumpcyjne przesłanie, intrygująca okładka, wreszcie autorka, którą cenię. Niestety rozczarowałam się i nie dokończyłam nawet lektury.
Moim głównym zarzutem jest to, że książka jest zarówno przerysowana jak i mdła. Przerysowana w obrazie konsumpcyjnego społeczeństwa przyszłości - nazywam ten efekt 'podkręceniem kolorów' - zrobiło się kiczowato. Alfonsi i domy publiczne, niszczenie środowiska naturalnego, dziwne eksperymenty genetyczne i hybrydy zwierząt, jedzenie odpadów, również ludzkich, najwyraźniej czytelnik miał poczuć obrzydzenie wobec mieszkańców przedstawionego świata. Z drugiej strony Boży Ogrodnicy, czyli eko-oszołomy do sześcianu, świeccy święci co to ani robaczka nie tkną. Wizja ta ani mnie nie przeraziła ani nie wzruszyła. Naiwne to było, wyczuwałam moralizatorskie zapędy autorki, co mnie ostatecznie zupełnie zniechęciło. Dużo lepiej udało się Atwood poruszyć mnie w "Opowieści podręcznej", a obraz przyszłości przekonująco przedstawił Marcin Popkiewicz w "Świecie na rozdrożu". Jeśli chcecie się przestraszyć, przeczytajcie obie, a "Rok potopu" można sobie darować.

Nie wiem, co napisać, bo się wzruszyłam, a dawno tego przy czytaniu książki nie robiłam. Eduardo ma pazur a w tej powieści świetnie go widać w dialogach głównych bohaterów. Człowiek mówi, co myśli. Jest świetny w obnażaniu ludzkich uczuć. Nazwałabym Rok Potopu 'intelektualnym romansem' , coś w stylu: ' czy chcesz obejrzeć moją kolekcję znaczków?' pod którego owalką kryje się ' chcę cię tu i teraz". Genialne.

Ta okładka jest rewelacyjna. Już czeka u mnie na półce.

Świetna wielowątkowa, pasjonującą powieść.