To, co najważniejsze

HA! I jak to miło. Zawsze jest milej kiedy człowiek czegoś się obawia, a później okazuje się, że nie taki diabeł straszny. Mniej boli, niż w odwrotną stronę.
Początek nie był najlepszy, bo ile razy można czytać o tym jaki on jest przepiękny, jak fantastycznie zbudowany, jakie mięśnie, włosy wzrost i wszystko. No i oczywiście ona – równie piękna, o nogach do nieba, oczach niczym gwiazdy, a jej puszyste rozświetlone włosy spływają gęsta kaskadą na plecy. No ile… przecież za każdym razem to jest prawie to samo. Tak na marginesie to tak sobie pomyślałam, że każda przeciętna zjadaczka chleba, która miewała wałeczek (niektóre niejeden) w okolicach brzusznych i nie tylko, pryszcz od czasu do czasu na nosie, a w piątki na brodzie, jej nogi nie kończą się w niebie, a w miejscu umożliwiającym sprawne poruszanie się, powinna być mocno zdołowana. Bo jak tu dostać takiego mężczyznę (cechy fizyczne kilka linijek wyżej), kiedy samemu wykazuje się takie niedostatki cielesne (że o intelektualnych nie wspomnę)? No, ale to tylko tak para refleksyjnie.
To, co najważniejsze to jak dla mnie książka środka. Między innymi książkami, choćby samej autorki, które rozkładają akcenty na emocjach, pożądaniu i seksualności, bywa i na złych cechach faceta, które przez niektóre czytelniczki są tak lubiane, a przyjemnymi i ciepłymi powieściami obyczajowymi, w których często niemal równorzędnym bohaterem jest otoczenie, ludzie żyjący wokół bohaterów, a nie wszystko kręci się wokół szeroko rozumianej du...