Tragedie. Tom 4

Eurypides, jeden z najwybitniejszych dramaturgów starożytnej Grecji w "Bachantkach" podjął się trudnego zadania.
Bez wątpienia dzieło jest trudne w czytaniu. Archaiczny język jakim posługiwano się na ogół w tamtych czasach jest dla współczesnego czytelnika nie lada wyzwaniem. Zwłaszcza jeśli ktoś rzadko ma z takimi utworami do czynienia. Mi wydaje się jednak, że jako sam język nie jest aż tak kłopotliwy jak w przypadku Sofoklesa, którego wręcz trzeba czytać słowo po słowie, bardzo powoli aby zrozumieć sens wypowiedzi.
Oczywiście Sofokles to geniusz, udowodnił to nie raz, natomiast Eurypidesa z jego dzieł nie znałam wcześniej. Dopiero po przeczytaniu "Bachantek" mogę śmiało powiedzieć, że w niczym nie ustępuje swoim starożytnym kolegom.

Sam odbiór dzieła wywołuje u mnie mieszane uczucia.
Tragedia zamyka się w ramach czasowych kilku dni. Koncentruje się na losach króla Teb, Pentheusa syna Agawe i Echiona, wnuka Kadmosa.
Pentheus, młodzieniec który nie pozwoli sobie w kaszę dmuchać dowiedziawszy się, że jego poddani a ściślej rzecz biorąc kobiety zamieszkujące jego królestwo, porzuciły codzienne obowiązki i udały się do lasu aby tam oddawać część bogowi Dionizosowi.
Co więcej jest wśród nich jego własna matka.
Nie może uwierzyć, że jego dziad Kadmos i wróżbita Tyrezjasz również oddają boską cześć Dionizosowi, bogowi którego tak naprawdę boskie pochodzenie stale jest poddawane wątpliwości.
Tyrezjasz reprezentuje typ ogółu, którego zdaniem Dio...