Opinia na temat książki Ukochane równanie profesora

Fantastyczna, ciepła i delikatna, z pięknem ukrytym pomiędzy kartkami. Taka jest ta powieść.

Czy matematyka może być urocza? Autorka udowadnia, że tak. Nawet taki matematyczny ignorant jak ja ma poczucie, że zajrzał przez dziurkę od klucza do świata wielkiej matematyki. I spodobało mu się. I nawet co nieco zrozumiał, coś go zafascynowało. Pojął piękno liczb pierwszych i zaprzyjaźnionych, towarzyskich i doskonałych. Zajrzał do tajemniczego wzoru Ferneta i instynktownie poczuł, że tożsamość Eulera to najpiękniejszy matematyczny wzór, który łącząc liczby e, π oraz i - tworzy cudowny i harmonijny zwiazek.

Zupełnie tak samo, jak harmonijny ludzki wzór tworzy trzech głównych bohaterów powieści. Dotknięty przypadłością zapominania profesor matematyki, posiadacz zapleśniałych butów i garnituru upstrzonego odręcznymi notatkami. Gosposia o pięknym sercu i życiowej mądrości, z czasem fanka matematycznych zagadek. Oraz jej syn Pierwiastek, z głową płaską jak daszek w graficznym znaku pierwiastka, chłopiec, którego chodził z mamą do pracy.
Książka o tym, że należy dbać o siebie nawzajem, o trudnościach, na które natykają się osoby niepełnosprawne neurologicznie oraz o przyjaźni i miłości, która miewa niespotykane oblicza i można ją wyrazić na przykład przez matematykę.

I wreszcie trzeci harmonijny związek ( po wzorze Eulera i relacjach między gosposią, jej synem i profesorem). To piękne połączenie matematyki i literatury, dwóch dziedzin, które ze soba współgrają na kartach tej powieści. Moja druga książka autorki i na pewno nie ostatnia.