Zaczekaj na miłość

Przed chwilą gościłam na Podlasiu, w pięknym starym dworze na Lipowym Wzgórzu, wśród sympatycznych mieszkańców, których śmiało mogę nazwać przyjaciółmi. Żal mi było opuszczać to magiczne miejsce, gdzie pośród problemów codzienności odnaleźć można radość, spokój, nadzieję i obietnicę na to, że niemal z każdej życiowej opresji można wyjść obronną ręką. Wróciłam z tej ekscytującej wycieczki w bardzo dobrym humorze, pozytywnie nastawiona do świata oraz ludzi i przekonana, że Lipowczany są tym miejscem, gdzie jeszcze nie raz powrócę...

"Zaczekaj na miłość" to powieść, która udowadnia, że na prawdziwe uczucie i tego jedynego, właściwego człowieka warto czekać. Nic nie dzieje się przypadkiem, wszystko w życiu ma swój sens, a cierpliwość zazwyczaj zostaje nagrodzona. "Zaczekaj na miłość" to opowieść o pasji, która jest sensem życia. Klara ma swoje pasje, które pozwalają jej przetrwać najtrudniejsze chwile. Tak jak ona za pomocą pędzla przenosi na płótno obrazy, które powstają w jej głowie, tak pani Ilona za pomocą pięknie dobranych zwrotów maluje słowem ciepłą i klimatyczną opowieść, która trafia prosto do serca. Tak powstają jej powieści utkane z pasji, historie, do których chce się wracać, książki, które zostawiają w naszej pamięci trwały ślad. Dwór na Lipowym Wzgórzu ze swoją akademią to magiczne miejsce, trochę wyidealizowane, trochę baśniowe, ale naładowane pozytywną energią, z której można czerpać garściami. To miejsce, za którym można tęsknić, do którego chce się...

To moja siódma książka tej autorki, a to chyba świadczy o tym, że każdą jej kolejną powieść biorę w ciemno. Książki tej pisarki przyciągają mnie nie tyle odrobinę bajkową fabułą (i żyli długo i szczęśliwie), w której mimo wielu niespodziewanych sytuacji są wątki i zabawne i bardzo wzruszające. Ale bohaterowie jej powieści, a właściwie bohaterki, bo to osoby ciepłe, empatyczne i po prostu takie, z którymi chciałoby się przebywać. 

Powieść jest wielowątkowa, a moim zdaniem na uwagę zasługuje w niej jeden z wielu wątków, który poruszył mnie do głębi. Dotyczy on bowiem spotkania przez główna bohaterkę drugiej babci, kobiety kiedyś pięknej  i zadbanej, a obecnie zniszczonej życiem i przytłoczonej problemami z jakimi musi się borykać.

(…) – Pewnie mnie nie poznajesz? Wcale się nie dziwię. Od naszego ostatniego spotkania minęło sporo czasu. Zmieniłam się, postarzałam, spadło na mnie wiele problemów. Jestem Hanna Machowska, twoja babcia – wyjaśniła jednym zdaniem, czekając na reakcję Klary, która początkowo nie całkiem zrozumiała jej słowa. (…)

Autorka zabiera swoich czytelników do świata piękna i luksusu, ale nie omija tematów trudnych i bolesnych. Balansując między tym co dobre, a tym czego się człowiek obawia, wprowadza w walkę myśli, które muszą pogodzić się życiowymi niedogodnościami i życiową porażką, aby człowiek mógł zacząć funkcjonować w zupełnie innej rzeczywistości. Takiej, która może prowadzić do pełni szczęścia. 

(…) Za każdym...