"Zagubiona"

Druga część trylogii autorskiej uderzyła w najczulsze struny mojej duszy, skłoniła do pewnych refleksji i zostawiła po sobie jakąś niemożliwą do ukojenia melancholię. Nawet nie chcę analizować, które sceny są oparte na faktach, a które jedynie fantazją autorki. Po prostu od pierwszej strony całkowicie dałam się porwać tej historii i z przejęciem podszytym niedowierzaniem śledziłam losy bohaterów. A im bliżej było do wielkiego finału, tym większy odczuwałam ból. Dawno nie miałam okazji czytać tak przejmującej, wręcz smutnej książki. Jestem otumaniona nadmiarem emocji. Coś niesamowitego. Tym razem Katarzyna Michalak przeszła samą siebie.

<>

Dużą zaletą tej publikacji fakt, że nie jest to typowe romansidło, a kawał dobrej polskiej prozy obyczajowej z elementami dramatu psychologicznego. Poruszana tutaj tematyka dotyka ważnych kwestii i problemów, takich jak: obłuda, dwulicowość, podłość, wyrachowanie, cynizm, potrzeba bliskości i przynależności, poniżanie i brak wsparcia ze strony rodziców, przemoc domowa zarówno fizyczna, jak i psychiczna oraz szukanie wyjścia z plątaniny beznadziejności swej egzystencji. Autorka z brutalną szczerością uświadamia nam, że życie nie zawsze jest usłane samymi różami. Zdarzają się też chwasty w postaci nieprzewidzianych pułapek, nieszczęść i ludzkich potworności. Jak temu przeciwdziałać, co z tym zrobić? Przekonajcie się sami, sięgając po niniejszy tytuł.

Wiarygodnie wykreowane postacie – to jest niezaprzeczalny atut...

Są autorzy których książki jeszcze przed sięgnięciem po nie wiemy że będą piękne i długo nie będziemy mogli o nich zapomnieć, takim autorem jest dla mnie Katarzyna Michalak która z Weroniką wraca do nas na stronach "Zagubionej".
Kiedy policja zabiera Wiktora którego ktoś wrobił w kradzież samochodu, Weronikę próbuje zgwałcić Jan Zadra, policjant który uknuje sieć intryg między nią a jej ukochanym tak żeby nie mogli do siebie wrócić. Od tego okrucieństwa ratuje ją doktor Kochanowski dzięki któremu po wielu dniach życia w zamkniętym pokoju wstanie i postanowi o siebie zawalczyć i zostać dobrym weterynarzem. Na studiach poznaje swojego przyszłego męża Jeremiego Wiśniowskiego, wtedy będzie wydawał jej się ideałem ale dopiero po ślubie wyjdzie na jaw cała prawda o nim. Czy Weronice przeznaczone jest szczęśliwe zakończenie?
W tej książce jest wszystko łzy szczęścia i smutku, dobre i złe chwile, namiętność i rozpacz, miłość i rozczarowania, jedyne czego jestem pewna po przeczytaniu to to że nie da się od niej oderwać. Nie można zliczyć ile razu czytając krzyczałam do Weroniki "biegnij", "zrób to" chociaż wiedziałam że tym nie zmienię tej historii ale nie dało się inaczej, emocje brały górę.
Weronika jest biedną, zagubioną dziewczyną, szuka miłości, zrozumienia, chciałaby stworzyć taką rodzinę jakiej ona nigdy nie miała, niestety zamiast los ofiarować jej szczęście, ciągle rzuca kłody pod nogi. Przy odrobinie wsparcia Weronika i Wiktor mogliby być razem, niestety oboje b...

Bardzo oczekiwana kontynuacja "Pisarki" równie nieodkładalna i wciągająca. Weronika znowu zostaje sama, Wiktor wraca za kratki. Oboje czują się samotni, zdradzeni i opuszczeni... troszczy się o to ich wróg udając przyjaciela. Na szczęście Weronika ma także prawdziwych przyjaciół, zawsze gotowych do udzielenia pomocy zagubionej nastolatce. Młodziutka dziewczyna dzielnie walczy o swoje marzenia, ale młoda,śliczna i skromna przyciąga uwagę psychopaty. Jej ufność i brak doświadczenia sprawiają, że dokonuje złego wyboru, o czym szybko się przekona. Czy Weronika i Wiktor zdołają pokonać przeciwności losu, czy będą razem? Czekam niecierpliwie na tom trzeci. Książka wciąga jak lotne piaski, nie szczędzi emocji, nie pozwala się oderwać od czytania.