Tak sobie myślę... recenzja

Ta książka niedawno zmarłego wybitnego aktora wydana w 2012 r. jest w gruncie rzeczy dziennikiem czasu choroby, zresztą rzecz była pisana głównie w szpitalach, ale na szczęście choroby w książce mało. Mamy za to rozmyślania autora na temat wydarzeń z przełomu 2011 i 2012 roku – głównie ze świata polityki i kultury. Rzecz więc nieco się zestarzała, mam na myśli zwłaszcza komentarze pana Jerzego na temat bieżących wydarzeń politycznych, ale parę ciekawych myśli można w niej znaleźć.

Jerzy Stuhr był typem inteligenta starej daty, który zżymał się na schamienie życia publicznego postępujące w ostatnich latach. Podaje w tej książce dekalog inteligenta, ale nie wiem, czy inteligent to już nie jest przeżytek, inteligencja to była za komuny, a teraz... może zastąpiła ją klasa średnia? Ale chyba nie...

Mamy w książce trochę narzekań, na przykład pretensje do młodych aktorów o udział w filmie ‘Kac Wawa’ (kto go teraz pamięta?). Stuhr twierdzi, że są oni głosem pokolenia i winni dbać o swój wizerunek. Nie podoba mu się także to, że w dzisiejszych czasach ocenia się aktora po słupkach oglądalności i stawce za dzień zdjęciowy. Ale są to trochę narzekania starszego pana, aktor bowiem też musi zarobić na życie, a uczestnictwo w telenowelach niekoniecznie kłóci się z naprawdę świetnymi kreacjami w filmach czy spektaklach teatralnych. Dwa nazwiska przychodzą tu mi na myśl: po pierwsze Agata Kulesza, która w swoim czasie wygrała ‘Taniec z gwiazdami’, jak sama twierdzi, to zwycięstwo otworzyło jej drzwi do wielkiej kariery aktorskiej. Drugi przykład to Małgorzata Kożuchowska, która łączy granie w telenowelach z występami w ambitnych przedstawieniach teatralnych. Podobnych przykładów można by podać więcej. Zatem utyskiwania Stuhra mocno są już zmurszałe.

Mimo tych drobnych zastrzeżeń książka była dla mnie miłą rozmową ze starszym kulturalnym panem, będzie mi pana Jerzego brakować...

Przesłuchałem książki w formie audiobooka czytanego przez autora, bardzo lubię głos Stuhra, dla tego głosu jestem w stanie wysłuchać nawet książek, za którymi nie przepadam.