Hyperversum recenzja

Czy będąc dziećmi marzyliście o tym by stać się bohaterem swojej ulubionej kreskówki lub gry komputerowej? Czy chcieliście wraz z resztą bohaterów przeżywać niebezpieczne, zapierające dech w piersiach przygody?
A może chcieliście podróżować w czasie? Przenieść się do ery dinozaurów lub na własnej skórze poznać realia średniowiecza?

Ian, Daniel, Jodie, Martin, Donna i Carl wielbiciele najnowszej gry rpg Hyperversum, za sprawą niezrozumiałych sił przenoszą się do XIII wieku. Są przerażeni, nie rozumieją tego co się z nimi dzieje, a gdyby tego było mało od razu popadają w konflikt ze średniowiecznymi władzami Anglii. Na szczęście jeden z bohaterów, najstarszy z grupy Ian, znawca średniowiecznej historii i obyczajów, doskonale wpasowuje się w epokę i otaczające realia, wprowadza przyjaciół w nowy dla nich świat i wielokrotnie ratuje z niebezpiecznych opresji.
Przewrotny los sprawia, że grupa Amerykanów trafia na dwór hrabiego Guillaume de Ponthieu, głowy rodu, którego Ian miał okazję gruntownie przestudiować w trakcie przygotowań do pisania pracy magisterskiej. Czy w obecnej sytuacji bohaterowie nie mogli trafić lepiej? Co spotkało ich na dworze hrabiego? Czy udało im się cało powrócić do domu? Po odpowiedzi zapraszam do książki.

Książkę przeczytałam jednym tchem, momentami aż ciężko było mnie od niej oderwać. Hyperversum pochłonęło i mnie, czułam się tak jakbym towarzyszyła bohaterom w ich niezwykłych przygodach, jakbym była jednym z nich, w samym środku przełomowych wydarzeń.
Pani Randall wykreowała niezwykłe postacie, budzące sympatie chyba każdego czytelnika. Śmiałam się razem z nimi, płakałam razem z nimi, przeżywałam każdy ich wzlot i upadek, aż ciężko było mi się z nimi rozstawać, z prawdziwą przyjemnością przeczytałabym kontynuację ich losów.

Teraz gdy emocje już opadły i pierwszy zachwyt minął, na książkę spoglądam z pewnym dystansem. Wprawdzie Cecilia Randall wykreowała interesujący świat z równie interesującymi postaciami, jednak wyczuwa się w nim pewną nutę sztuczności. Bohaterowie zbyt łatwo przystosowali się do niecodziennej sytuacji, los był dla nich zbyt łaskawy. Ian od samego początku był niczym waleczny rycerz wprost stworzony do życia w średniowieczu, za idealny by istnieć naprawdę. Zdaje sobie sprawę, że jest to jedynie powieść fantasy, że wszystkie wydarzenia w niej opisane są jedynie wytworem wyobraźni autorki, mimo wszystko od takich książek również oczekuje odrobiny prawdopodobieństwa, nie lubię gdy wszystko wszystkim się udaje, a cała historia jest jednym wielkim pasmem powodzeń bez żadnej małej porażki.
Chyba nie lubię ideałów, nawet tych książkowych.

Mam wielki kłopot z wystawieniem oceny, z jednej strony jestem zachwycona, z drugiej odrobinę zirytowana, było zbyt pięknie, zbyt idealnie.

Zachęcam wszystkich do przeczytania Hyperversum, warto chociażby dla gruntownie opisanych średniowiecznych realiów.
Jestem bardzo ciekawa opinii innych.