Wiosna 1941 recenzja

Wrzesień kojarzy się nie tylko z rozpoczęciem roku szkolnego. 1 września to data wybuchu II wojny światowej. To miesiąc pełen refleksji i powrotów do historii. Oprócz zadawania pytań: dlaczego? jaki był powód? czy rozmyślań: zginęło tylu niewinnych ludzi, warto przypomnieć sobie o pewnym zjawisku w tym kilkuletnim okresie. Mowa tu o zagładzie Żydów.

Z pomocą przychodzi nam Ida Fink. Jej książka nie zawiera dat czy suchego, szkolnego języka pełnego faktów. Autorka przedstawia kilka opowiadań, gdzie sięga do wnętrza człowieka, jego emocji i zachowań w czasie nieuchronnej podróży do obozu.Kobieta mistrzowsko analizuje te sytuacje, które pewnie miały miejsce naprawdę.

Dla tych, którzy nie lubią historii, ta książka również jest przeznaczona. To psychologia w czystej postaci.

Przytoczę opowiadania, które z nieznanej mi przyczyny, najbardziej zapadły w moją pamięć.

Jedno z nich, to historia ojca, który w czasie łapanek często zamiatał ulice. Gdy było to konieczne, chował się za miotłą. Raz ze swojej kryjówki zauważył, że wozie złapanych są jego trzy córki. Młodsze dojrzały rodziciela i próbowały go wołać. On jednak starał się je uciszyć.Starsza widząc, że ojciec nie chce zostać ujawniony, zatkała im usta. Mężczyzna przeżył, ale nie mógł sobie darować tego, co wtedy zrobił.

Drugie opowiadanie mówi o małżeństwie, które nie mogło dłużej czekać w lęku i strachu na Niemców. Zdecydowali się po prostu wyjść w miejsce pełne niemieckich żołnierzy, aby stanąć oko w oko ze swoim przeznaczeniem.Tych dwoje ludzi oprócz siebie, mieli też córkę. Szczególnie ojciec nie mógł pogodzić się z tym, jaki los czeka jego dziecko w obozie. Postanowił wypuścić dziewczynkę w tłum, licząc, że żaden z żołnierzy jej nie dojrzy.Miał nadzieję, że jakiś dobry człowiek przygarnie dziewczynkę i w ten sposób przeżyje ona wojnę.
Niestety, po chwili od odejścia jego córki, rozległ się strzał, a mężczyzna został zmuszony do zebrania małego ciałka z ziemi.

Te opowiadania i wiele innych są wstrząsające. Choć krótkie, wyciskają morze łez. To inne oblicze ludzi w tak ciężkim czasie. Takie ich zachowania, o które oni sami nigdy by się nie posądzili.

Książka, choć bardzo smutna, warta jest polecenia.