Żniwiarz recenzja

Przynajmniej na razie, bo przed nami jeszcze dwa tomy cyklu ,,Egzorcysta''.

,,Żniwiarz'' jest książką lepszą, niż ,,Przeklęty metal'' o tyle, że akcja, której zalążki dopiero zaczynaliśmy w pierwszym tomie obserwować, teraz zaczęła się ładnie rozwijać. Drogi poznanych przez nas postaci zaczęły się krzyżować i splatać ze sobą, kilka zagadek zostało wyjaśnionych (jak nić łącząca Sollę i Richarda), kilku bohaterów znacząco wyewoluowało (Edward, Karl), kilku innych umarło, ale tych z imienia nie wymienię, żeby nie psuć Wam zabawy...

Dlaczego więc możecie odnieść wrażenie, że znowu trochę marudzę? Odpowiem od razu: przez korektę. Z tego miejsca chciałabym też przeprosić tłumacza tych książek – teraz już wiem, że wrażenie toporności podczas lektury nie było spowodowane jego pracą, ale... cóż. Niedokładną korektą. Bo znowu zdarzały się w książce kropki zamiast przecinków, podwójne wykrzykniki zamiast trzech, zmienione końcówki w słowach (zakony-zakonu, nam-nami, jedno-jedni). I ja bym to naprawdę zrozumiała (bo to pierwsze wydanie) i może nawet nie irytowałoby mnie to tak bardzo, gdyby nie takie perełki, jak ta: ,,... oraz chuderlawy młody człowiek w białej koszuli, jasnoszarej kamizelce i obszernych spodniach do jazdy konnej, który rozłożył się w jednym z foteli rozłożył się chuderlawy młody człowiek w białej koszuli'' (s.256)

Albo ta: ,,Nigdy bym kiedyś nie pomyślał, że zacznę bać się luster.'' (s.261)

Albo ta: ,,Już dawno pora to zrobić'' (s.133)

Albo: ,,O tym, że zostały przygotowane właśnie dla niego, Gustaw nie wątpił.'' (s.200)

Albo: ,,Jacob osłonił od kurzu wzniecionego przez wiatr.'' (s.266)

Albo: ,,Bardzo jestem z ciebie dumny.'' (s.287)

To naprawdę potrafi zepsuć radość z lektury. A ona, pod kątem fabularnym, była naprawdę niezła. Po prawdziwym clifhangerze z końca tomu pierwszego Sebastian podejmuje trop i zaczyna wyjaśniać jak stało się to, co się stało i kto za tym stoi. To część, która trochę kojarzyła mi się z wypełnianiem questów w grze – trzeba pójść do Iksa, żeby dał cynk, że trzeba szukać Igreka...

Jednak Kornew potrafi pisać i wie, kiedy przestać ciągnąć akcję w ten sposób, więc spieszę Was uspokoić – nie znudzicie się tym wątkiem.

A potem akcja tylko nabiera tempa. Zdradzę tyle, że jest dużo diabłów, Wyższych i trochę egzorcyzmów. Oraz jedna albo dwie historie, które mają chwycić nas za nasze wrażliwe czytelnicze serduszka.

Czyli wszystko to, co w dobrym czytadle tramwajowym być powinno.

,,Żniwiarz'' sprawdzi się jako sympatyczna-fantastyczna odskocznia od rzeczywistości dla tych z Was, którym niestraszne są błędy pojawiające się w pierwszych wydaniach. Tych w książce Kornewa jest co prawda więcej, niż w innych porównywalnych tytułach, ale myślę, że dalsza część historii Sebastiana Marta (a tego bohatera jest tym razem w książce naprawdę sporo) spodoba się tym z Was, którzy mają ochotę na zupełnie niezobowiązującą lekturę.



*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl