Pierwszy dzień wiosny recenzja

Dawno tak mocno nie wstrząsnęła mną książka. Nancy Tucker zdecydowanie się to udało, bo historia, którą napisała przyprawia o ciary na skórze, wzbudza emocje jak choćby złość, niedowierzanie, współczucie i szok.

Czy ludzie rodzą się źli? Czy dziecko jest w stanie zamordować inne małe dziecko?

Historia Chrissie niestety pokazuje, że odpowiedź na drugie zadane przeze mnie pytanie jest twierdząca. Ośmioletnia dziewczynka nazywana "diabelskim nasieniem" sama w końcu wierzy w to stwierdzenie. Psychika dziecka jest bardzo delikatna, a brak zainteresowania, jakichkolwiek rodzicielskich pozytywnych(!) uczuć ze strony matki i ojca sprawiają, że Chrissie chce krzywdzić inne dzieci. Potrafi kopnąć, uszczypnąć dzieciaki, z którymi się bawi, bo nie spełnili jej poleceń czy oczekiwań.

W pierwszy dzień wiosny Chrissie udusiła małego Stevena. I od tego zaczyna się właśnie thriller "Pierwszy dzień wiosny". Już od pierwszych zdań jest się zarzucanym tak mocnym zdarzeniem. Myślałam, że to może jakiś chwyt i okaże się, że winnym jest kto inny, albo to wytwór wyobraźni, ale nie. Od razu wspomnę, że nie czytałam opisu, za co sama sobie dziękuję w myślach, bo książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Ale do brzegu...

Autorka z każdym rozdziałem podsuwa kolejne puzzle, by móc się dowiedzieć, co kierowało małą Chrissie. Na początku czuje się oburzenie, złość, niedowierzanie, no bo "jak to takie małe dziecko może wyrządzić tyle zła?". Jednak jest w tym jakieś poczucie, że to dziecko było naprawdę samotne. Do czego może doprowadzić zerowe zainteresowanie rodzica? A może nawet nie zerowe, bo matka posuwa się do takich kroków, że serce się łamie.

O "Pierwszy dzień wiosny" mogłabym pisać więcej i więcej, ponieważ temat jest dość trudny i skłania do analizowania psychologicznej strony Chrissie. Oczywiście poznajemy też już dorosłą kobietę, która zmieniła imię po to, by nie być kojarzoną z przestępstwami, których się podjęła. Mając córkę i wychowując ją samotnie, stara się, by jej mała Molly miała szczęśliwe dzieciństwo. Takim oto sposobem mamy dwie przestrzenie czasowe i można by rzec, że poznajemy dwie różne osoby, ale nic bardziej mylnego. Mamy małą dziewczynkę, która próbuje zwrócić na siebie uwagę wyrządzając krzywdę innym i kobietę dorosłą, która stara się stworzyć normalny dom dla swojej córki.

Mimo trudnego tematu książkę czyta się naprawdę szybko. Małej Chrissie można mieć dość, irytuje swoim zachowaniem, ale cały czas się brnie do końca by dowiedzieć się, jaki los spotkał ją w dorosłym już życiu.

Czy taka osoba może mieć przyjaciół i być otoczona miłością, której nie jest w stanie dostrzec przez to, jak wyglądało jej dzieciństwo?

Sięgnijcie po tę książkę, a nie pożałujecie. Skłania do refleksji i to jest jej dużym atutem.