Biały album recenzja

„Grawitowałam w stronę losowości. Podążałam za przypadkowością”

Czytacie eseje? Lubicie taką formę literatury? Dla mnie to było pierwsze spotkanie z tym gatunkiem. I jestem pewna, że nie ostatnie.

„Biały Album” to podobno najważniejsza książka w dorobku autorki. Joan Didion w niezwykle przenikliwy sposób opisuje lata 60. i 70. w Stanach Zjednoczonych. Możemy poznać opowieści o Jimie Morrisonie, Mansonie, przewroty na campusach oraz atmosferę tych lat w USA. Autorka nie szczędzi nawet siebie i przytacza nam raporty psychiatryczne z własnego leczenia.

Byłam pełna obaw, kiedy siadałam do tej książki. Byłam wręcz przerażona, że kompletnie nic nie zrozumiem. I przyznam szczerze, że momentami było ciężko. Nie ze względu na język, jakim posługuje się autorka, bo pisze ona przepięknie, chwyta za serce zbudowanymi zdaniami. Było mi ciężko, ponieważ ilość odniesień do kultury USA z lat 60. i 70. Była bardzo duża. Czasami gubiłam się w opisach, nazwiskach i sytuacjach.

Pierwsze eseje była dla mnie ciężkie. Tak jak wspomniałam, ilość nazwisk mnie przytłoczyła i poczułam się jak dziecko we mgle. A potem przyszła druga część książki. I dzięki tej części zrozumiałam, co tak niezwykłego jest w autorce.

Joan Didion przepięknie pisze o rzeczywistości. W taki magiczny sposób nakreśla to, co czuje i dzięki temu przenosi te uczucia na nas. Czytelnik jest wprost otoczony światem, w którym żyła autorka, mimo że nigdy tam nie był.

Eseje poświęcone kobietom czy byciu w drodze mnie zachwyciły. Swoją prostotą, pięknem, pewną ulotnością. Sprawiły, że poczułam się jak na wakacjach na Hawajach czy w Bogocie. Jednak najbardziej urzekł mnie esej „W łóżku”. Był króciutki, a przy tym tak emocjonalny i intymny.

Autorka opisała w nim swoje zmagania z migreną. Chorobą, która zamyka ją na świat na kilkanaście godzin. Zaprosiła nas do swojego łóżka. Pokazała, jak żyje z migreną. Pisze „I nauczyłam się z nimi żyć, nauczyłam się, kiedy się ich spodziewać, jak je przechytrzyć, a nawet jak traktować je, kiedy już nadchodzą, bardziej jak przyjaciółki niż lokatorki”.

Jestem niesamowicie ciekawa innych prac autorki. Zdecydowanie sięgnę po inne książki. Bo poczułam coś satysfakcjonującego w odkrywaniu po kawałku świata widzianego oczami Joan Didion. Dzięki temu spojrzałam na piękno i brzydotę jej oczami. Jej przenikliwością i inteligencją. Autorka w każdym z esejów daje się poznać z innej strony. Nie boi się otworzyć przed nam.

I ten brak skrępowania czytelnikiem i jego odbiorem, przełożył się na to piękno i lekkość, o którym mówiłam. A co najważniejsze ta lekkość wyczuwalna jest nawet przy poruszaniu kontrowersyjnych tematów. I ta lekkość wcale nie umniejsza tym tematom. Nie odbiera im ważności. Jedynie sprawia, że czytelnik odbiera je bardzo personalnie.

„Nie wiem, dokąd wy zmierzacie, [...], ale ja zmierzam do domu”