Wyszukiwarka

“Ignorancja to okropna towarzyszka.”

“Samotność, częsta towarzyszka wewnętrznej siły człowieka, przyciąga i zniewala otoczenie”

“Samotność, częsta towarzyszka wewnętrznej siły człowieka – przyciąga i zniewala otoczenie”

“Samotność, częsta towarzyszka wewnętrznej siły człowieka – przyciąga i zniewala otoczenie.”

“-Pewnie tak to już jest- stwierdziła Katrine.- Zaczynamy od tego, że mamy wszystko, i po trochu to tracimy. Siłę. Młodość. Przyszłość. Ludzi, których kochamy...”

“Tutaj szaleństwo udzieliło się wszystkim po trochu i nie zostało go tyle, żeby zrobić z kogoś z nas skończonego wariata.”

“W tym momencie Blue czuła, że po trochu kocha każdego z nich. Ich magię. Ich zadanie. Ich ochydę i dziwność.To byli jej kruczy chłopcy.”

“Muzyka sprawia, że życie staje się piękniejsze. W każdej, nawet najgorszej sytuacji staramy się dostrzec jego pozytywną stronę. W końcu muzyka to najwierniejsza towarzyszka człowieka, nieprawdaż?”

“Kłamstwo wżera się w duszę (...). Jeśli staje się nawykiem, po trochu rozdziera ducha. Mówienie prawdy, chociaż trudniejsze, umacnia serce. Kto nie mówi prawdy, ten sam sobie szkodzi.”

“-I mam patrzeć, jak ty będziesz umawiać się z chłopcami, zakochasz się w którymś i wyjdziesz za mąż?- jego głos stwardniał.- A ja będę umierał po trochu każdego dnia.”

“-I mam patrzeć, jak ty będziesz umawiać się z chłopcami, zakochasz się w którymś i wyjdziesz za mąż?- jego głos stwardniał.- A ja będę umierał po trochu każdego dnia. ”

“A kiedy człowiek czegoś ne wie na pewno, powinien stosować zasadę: 'na wszelki wypadek lepiej nie'. To roztropna postawa. Kiedy nie wiesz, czy po tych torach jeżdżą jeszcze pociągi, na wszelki wypadek nie kładziesz się na nich spać. ”

“Gdzieś daleko w Polsce toczył się po torach pociąg skazańców zmierzających w stronę Sobiboru.
Karolek odwrócił się do mnie ze słowami:
— Jutro będzie tu mnóstwo jedzenia.
Zapytałem sam siebie: czy my wciąż jesteśmy ludźmi?”

“(Rtęć) Zmiennokształtna, wysłanniczka bogów, najważniejszy z trzech składników wszystkich eksperymentów. Czasem jest pomocna, czasem wręcz przeciwnie, wierna towarzyszka Meluzyny, która również potrafi przybierać różne kształty. Posłaniec, którego zatrudnia się z konieczności, z braku innego, lepszego. Nie zawsze godna zaufania...”

“Ludzkość przechodzi rozmaite fazy: walk, odkryć, prześladowań, szaleństw, pomorów... W tej epoce, na którą dziś patrzymy, jest wszystkiego po trochu, ale bodaj czy nie za dużo pozorów - i gonitwy za użyciem. Otóż mówię ci: strzeż się tego prądu!... Kto mu uwierzy, może znaleźć hańbę i zatracenie duszy.”

“Jeśli Bóg istnieje, diabeł istnieje również. Podróżują po tych samych torach, jeden w tę, drugi w przeciwną stronę. W pewien sposób dobro i zło są dla siebie przeciwwagą, rozważa w myślach. Można by niemal powiedzieć, że siebie potrzebują: Skąd byśmy wiedzieli, że to, co robimy, jest dobre, gdyby nie istniało zło, pozwalające nam porównać i zobaczyć różnicę?”

“Bardzo wiele nie mówią człowiekowi o śmierci, a jedną z najważniejszych spraw to to, jak długo ukochani umierają w naszych sercach. To tajemnica i tak powinno być, bo kto by chciał w ogóle zbliżyć się do drugiego człowieka, gdyby wiedział, jaki trudny jest ten etap pożegnalny? W sercu ukochani umierają po trochu, może nie? Jak roślina, kiedy się wyjedzie i zapomni poprosić sąsiadkę, żeby raz na jakiś czas przeleciała się po domu z konewką, i to takie smutne..”

“- Wiesz, jaka jest różnica pomiędzy pesymistą, optymistą i racjonalistą ?
Pokręcił głową.
- Oświeć mnie.
- Pesymista zawsze widzi długi, ciemny tunel, optymista widzi światełko w tunelu... - urwała i wypiła łyk kawy.
- A realista ?
- Realista widzi nadjeżdżający pociąg - zawiesiła na chwilę głos, po czym uśmiechając się szeroko, dodała: - natomiast maszynista widzi trzech debili na torach. ”

“Trzymając tu Pharabota, pozwolił pan namnażać się wirusowi, który wciąż się szerzy.
Psychiatra pobladł.
- Chce pan powiedzieć, że... to nie koniec morderstw?
- Erwan odszedł nie odpowiadając. Paliło go z pragnienia. Przed oczyma stanęła mu koszmarna wizja. Rozklekotany pociąg sunął po torach pośród nocy. Przedziały były ostro oświetlone. A wewnątrz siedział cały legion szaleńców z kieszeniami pełnymi gwoździ, kawałków metalu i szkła. Wszyscy byli nafaszerowani wierzeniami Yombe.”

“Zdarzało się nieraz, że po okresach apatii moja osobliwa i piękna towarzyszka ujmowała mą dłoń, ściskając ją przyjaźnie raz po raz; twarz jej nabierała kolorów, wpatrywała się we mnie błyszczącymi, pełnymi tęsknoty oczyma, jej pierś falowała szybkim, urywanym oddechem. Było w tym coś z namiętności kochanka. Onieśmielało mnie to i budziło niechęć, było jednak zniewalające. Wówczas przyciągała mię ku sobie i wodziła gorącymi wargami po mych policzkach, szepcząc niemal ze szlochem: — Jesteś moja, będziesz moja, ty i ja należymy do siebie na wieki.”