Wyszukiwarka

“Dzieci o bujnej wyobraźni zwykle od czegoś się izolują, przed czymś się bronią.”

“Nie mogła po prostu wierzyć, aby temu tak wspaniale zbudowanemu mężczyźnie zabraknąć mogło na energii w stanowczej chwili. Nie wiedziała, że herkulesowe kształty i silne muskuły nie zawsze idą w parze z mocą ducha.”

“Ale to zawsze najtrudniej zapomnieć o tym, co najprzykrzejsze.”

“Po latach zrozumiałam, że kiedy nie ma z kim dzielić smutku, wina krąży jak gorący ziemniak, przekazywana z rąk do rąk, póki nie trafi do osoby, która nie jest w stanie odrzucić jej dalej. W tym wypadku ową osobą byłam ja.”

“Gdyby Rób Westerfield został skazany za pierwszą zbrodnię, Andrea nigdy by go nie poznała. Trafiłby do więzienia. Moja siostra by dorosła (...). Gdyby Rób został skazany, nie spędziłabym życia, opłakując siostrę i tęskniąc za tym co straciłam.”

“Wiem, że uwierzyła pani w komunikację telepatyczną między dziewczynami, ale czy nie jest prawdopodobne, że Kelly po prostu przypomina sobie sytuacje z czasu kiedy była przetrzymywana razem z siostrą? To przecież wystarczy, by wyjaśnić wszystko co robi i mówi...”

“Wiedziałam, że tamtego wieczoru, Andrea mogła pójść na spotkanie z Robem Westerfieldem, ale nie chciałam naskarżyć. Musiałam dźwigać ten ciężar przez całe życie (...). Nie ocaliłam jej, spróbuję jednak uratować Pauly'ego.”

“Doktor Harris podała jej silny środek uspokajający. Nie mogła złagodzić żalu, ale mogła jej pomóc na chwilę od niego uciec, odpocząć od bólu.”

“Każdy ma jakąś granicę wytrzymałości, Margaret.”

“Nie sądzę, żeby był mordercą, lecz miłość i pieniądze to dwa główne powody, dla których ludzie mordują albo są mordowani. ”

“Sporym zaskoczeniem było dla mnie to, że ludzie, nawet półczłowiek, jakim
się stawałem, nie zapadają w sen automatycznie. W swoim poprzednim wcieleniu,
Demona Dextera, spałem doskonale i zasypiałem bez trudu, wystarczyło położyć się,
zamknąć oczy i pomyśleć: „Trzy dwa jeden start”. Czary - mary i lulu.
Nowy Model Dextera nie miał tyle szczęścia.”

“- Czy ty wiesz, co to jest rak? - zapytał Will.
Mary Sarodżini wiedziała bardzo dobrze.
- To się dzieje, kiedy kawałek ciebie zupełnie zapomina o całej reszcie ciebie i zachowuje się jak ludzie, kiedy zwariują - bez opamiętania rozdymają się i rozdymają, jakby na całym świecie nie było nikogo oprócz nich. Czasami można coś na to poradzić. Ale na ogół to nadymanie się trwa tak długo, aż taka osoba umrze.”

“Ma w sobie coś z zadziornej małej dziewczynki i zbuntowanej łobuziary. Jest połączeniem Dzwoneczka z Piotrusia Pana i Matyldy z Leona zawodowca. Jest miksem Audrey Tautou z Amelii i Rooney Mary z Dziewczyny z tatuażem. Jest jak słodka bita śmietana wymieszana z chili. Jest ci dobrze, błogo i nagle bum - wali w ciebie ostrością. Jest grą przeciwieństw, a ja nie potrafię jej rozpracować.”

“-Słuchaj wiesz o co mu chodziło?
David odebrał jej niebieski arkusik.
-Oczywiście. Pierwszy list świętego Jana, rozdział 4, werset 8. ,,Bóg jest miłością''.
Mary patrzy na niego przez długą chwilę, bardzo długą chwilę.
-A jest Davidzie?- spytała w końcu- Czy jest miłością?
-Och, oczywiście.- Chłopiec troskliwie złożył karteczkę wzdłuż zgięć- Przypuszczam, że jest... wszystkim.”

“Na myśl o tym, że już nie może się jej przydarzyć nic niezwykłego z wyjątkiem tego Ostatecznego, do którego bieg wypadków całego życia był jedynie przygotowaniem, ogarnął ją nastrój podniosły, unikała wszelkiej małostkowości i pedanterii.
Tu jednak popełniła błąd, zapominając o tym, że życie jest pełne niespodzianek aż do końca.”

“– Posłuchaj, Leanne – podeszła teraz bliżej i stanęła z byłą synową twarzą w twarz – nie będę
cię przepytywać, skoro nie chcesz mówić. Zatrzymałam się tu dzisiaj, bo intuicja
podpowiedziała mi, że powinnam to zrobić. Teraz wiem dlaczego.
Mówiąc to, otworzyła swoją elegancką, czarną torebkę i wyjęła portfel. Podała Leanne mały
kartonik.
– To jest moja wizytówka, a na niej mój numer telefonu, bo zakładam, że już go nie masz.
Jeśli kiedyś będziesz potrzebowała pomocy, zadzwoń.
Pani Hannigan trzymała wyciągniętą dłoń, podczas gdy Leanne drżącą ręką sięgnęła po
wizytówkę.
– Dziękuję – powiedziała cicho. – Wezmę ją, chociaż w zasadzie nie wiem po co… Czemu to
robisz, Mary? – musiała zadać kobiecie to pytanie.
– Bo tak postępują porządni ludzie – odpowiedziała tamta bez cienia wątpliwości w głosie.
– Po prostu zadzwoń, jeśli będziesz gotowa przyjąć pomoc. Do widzenia.
Mary odeszła, zostawiając rozedrganą młodą kobiet”

“Dolina Alp – sto sześćdziesiąt sześć kilometrów zagłębienia od Mare Imbrium aż do Morza Frigoris. Ciągle badamy powierzchnię księżyca, chociaż wiedzą o tym nieliczni. Z tego obszaru pięć lat temu nasze księżycowe orbitery wychwyciły dziwny, sekwencyjny sygnał. Wyraźny, ale posiadający w swoim spektrum tajemniczy kod, coś jakby próba szyfrowania fali, tak aby sygnał ten mógł odebrać tylko jedyny właściwy odbiorca. ”

“Mary wtrąciła się zdecydowanym tonem:
– Jak ty to sobie wyobrażasz? Mam zabronić jedynemu synowi odwiedzić mnie i ojca, żeby potajemnie zajmować się córką jego byłej żony? Co mam wymyślić? Że nas nie ma w domu,
że wyjeżdżamy na urlop, w podróż służbową? Mam kłamać?
– Do tej pory nie mówiłaś mu prawdy, więc chyba dodatkowe kilka tygodni nie zrobią ci różnicy. – Leanne od razu pożałowała tych słów, ale było już za późno, by je cofnąć.”

“Lily wskazała na niego palcem.
– To ty nie umiesz dogadać się z mamą.
Connor wpatrywał się w nią totalnie zaskoczony. Szach i mat! Kolejny raz dziewczynka
trafnie określiła sytuację.
– Może masz rację, mała mądralo. – Popukał ją delikatnie palcem w czoło, a ona
zachichotała. – Skąd ty tak dużo wiesz o życiu dorosłych, co?
– Bo jestem mądra – powiedziała dumnie. – Mamusia i ciocia Mary zawsze mi tak mówią.”

“Babbington chwiał się na nogach. Twarz miał konwulsyjnie wykrzywioną. Lady Mary wstała i wyciągnęła troskliwie rękę. Uwagę wszystkich ściągnął jasny głos Egg. - Popatrz – mówiła – pan Babbington zachorował. Strange rzucił się naprzód, podtrzymał zataczającego się pastora i lekko unosząc, przeniósł na sofę w rogu pokoju. Reszta towarzystwa stłoczyła się wokół, wszyscy chcieli pomóc, byli jednak bezradni. W dwie minuty później sir Bartholomew wyprostował się, pokręcił głową. Nie było sensu ukrywać prawdy.”

“- Sądzi pani, że tylko młodzi muszą walczyć z pokusą? (...) Przez całe życie- ciągnęła Mary Clement- coś nas pociąga. Pokusy, oczywiście, się zmieniają. W młodości są nimi przystojni chłopcy, potem słodycze i jedzenie. A kiedy jest się już starym i zmęczonym, pragnie się pospać rano godzinę dłużej. Tyle mamy drobnych pokus i jesteśmy na nie narażone jak wszyscy, tyle że nie wolno nam się do tego przyznawać. Nasze śluby wyróżniają nas spośród innych. Noszenie welonu może dawać radość, doktor Isles. Ale doskonałość jest ciężarem, którego żadna z nas nie potrafi udźwignąć. ”

“Dziewięćdziesiąt pięć procent przypadków, jakie widziałem, nie oznacza nic innego, jak tylko hokus-pokus i czary mary - rzucił pogardliwie. - Nic, czego nie zdołałaby załatwić celnie wypuszczona strzała. W mniej więcej w trzech procentach mamy do czynienia z kontrolą umysłów i manipulowaniem słabszą wolą przez silniejszy umysł. Tak Morgarath panował nad swoimi wargalami. (...) Na jeden procent, następny, składają się przypadki zbiorowej halucynacji. Niektórzy są w stanie ją wywoływać - ciągnął Crowley. - Zjawisko zbiorowej halucynacji również kojarzy się z panowaniem nad umysłami, lecz tutaj ludzie "widzą" albo "słyszą" rzeczy, które w rzeczywistości nie istnieją.”

“– M-Mary? – Zapytał, usiłując wyostrzyć zamglony wzrok.
– To nie ona... To nie ona... Pomylił się... Słyszycie? Pomylił się... – Docierające zewsząd
głosy szeptały między sobą, doprowadzając mężczyznę na skraj szaleństwa. Chaos panujący w jego
głowie oraz silny ból skroni sprawiał, że niczego nie był już pewien. Stojąca w gęstej mgle postać dwoiła się w jego oczach, rozpływając na tle otaczającej ich nicości. Targany silnym strachem, wykonał kilka kroków naprzód, usiłując tym samym zbliżyć się do widocznej w oddali osoby. W tym momencie cichy kobiecy płacz przemienił się w dość wysoki, męski szloch.”

“– J-Joey, czy to ty? – Miller zapytał, drżąc z zimna, przerażenia oraz bólu. Krew przepływająca w jego skroniach bulgotała w tej chwili nieprzyjemnie.
– Thomas, och Thomas... – Męski głos odparł cicho. – Proszę, pomóż mi – Mary znów płakała boleśnie, pociągając nosem w charakterystyczny sposób.
– Mamo, proszę, chodź tutaj. Nie stój tam. Przerażasz mnie – odparł, po czym ruszył szybko naprzód, podążając chwiejnym krokiem za oddalającą się, nieruchomą postacią. Zarówno przestrzeń wokół niego, jak i nieznajoma osoba znajdująca się we mgle,
nieprzerwanie uciekała przed jego dotykiem. Choć przez cały ten czas wydawały się w zasięgu ręki,
Thomas nie potrafił ich dotknąć.
Wycieńczony, sfrustrowany i bezsilny przerwał trucht i zatrzymał się w miejscu. Wraz z nim zastygło całe otoczenie.
– Dlaczego mi to zrobiłeś? – Joey szlochał, znów odchodząc w głąb gęstniejącej w mroku mgły, a jego cień rozrósł się tak wysoko, jak sięgały nieba otaczające ich drzewa.”

“Nim zdążył spojrzeć na leżącą nieopodal matkę i dać jej do zrozumienia, że dziś się nie boi, upadł głośno na podłogę, pchnięty odbierającym dech ciosem w brzuch. Słone łzy zatrzymane wcześniej w kącikach opuchniętych powiek, spłynęły teraz po pobladłych policzkach chłopca i wyrażały fizyczny ból. Zanim otrzymał kolejną serię uderzeń w klatkę piersiową, brzuch oraz w głowę, chwycił jedną dłonią za opadające ku dołowi spodnie i uciekł drżącymi palcami do miejsca, w którym znajdował się talizman. Ciągła obecność kamienia tuż przy jego ciele oraz związane z nim słowa Philipa sprawiały, że czuł się nieco bezpieczniej. Nie obawiał się już tak bardzo, jak zwykle. Wierzył, że wyjdzie z tego cało. Kopany z całych sił jeszcze kilkukrotnie, nie myślał już o rozwścieczonym ojcu, o krzywdzących słowach, jakie ten wypowiadał w jego kierunku z każdym zadanym ciosem, o bólu ogarniającym całe jego ciało, ani o Mary, której cierpienie zostało dziś przerzucone na niego. Mimo że uderzenia były silniejsze niż zwykle, chłopiec nie zemdlał. Po raz pierwszy od wielu lat uwierzył w to, że przepełniony gniewem mężczyzna nie zdoła go zabić. Talizman go przed tym uchroni.”

“Gdybyś zmieniła się w chomika, zauważyłby po tygodniu, bo brudne gary w zlewie ogłosiłyby niepodległość. ”

“-Pierwsza sprawa. Możesz wołać na mnie Gary, Papciu albo chodź tu stary sukinsynu, ale nie jestem nauczycielem, więc daruj sobie tego "pana".”

“Adam Biernat powinien żyć sto lat temu! Uważa, że przeznaczeniem kobiety są dzieci, gary i ścierka, i że powinna całować męża po nogach za to, że się z nią ożenił.”

“Drogi Niebieski Krecie, jesteśmy bliźniaczkami. Mamy mamę i ciocię, też bliźniaczki. Zamienimy je na Twoją mamę. Dwie za jedną to prawdziwa okazja!”

“Gdy mówił, nie poruszał ustami; twarz nie wyrażała ani gniewu, ani zaskoczenia, ani nienawiści - nie wyrażała niczego, nie była bowiem twarzą. Leszek zdał sobie sprawę z tego, że to maska: martwa tkanka naciągnięta na głowę.”