@yhera

Pozycja obowiązkowa dla fanów serialu, którzy z pewnością zauważą wiele wspólnego między fikcją literacką a "fikcją rzeczywistą". Obiektywnie jednak oceniając, jest to przeciętny kryminał, napisany prostym, wręcz ubogim językiem. Na pewno nie na miarę bestsellera New York Timesa. Chociaż co ja tam wiem, w końcu na tej liście znalazło się wiele gors...

Rozczarowałam się. Wszystko było dla mnie za krótkie. Czytając, miałam wrażenie jakby autorka spisała sobie plan wydarzeń, a później go tylko rozwijała. Bez potrzebnych słów, opisów, emocji. A bieganie powinno być tutaj najważniejsze. Najczęściej jednak "opis" biegu Olivii w zawodach zajmował jeden akapit. To chyba trochę za mało, prawda? Szczególn...

Kawałek niezłej powieści z gatunku NA.
Troszkę za szybki koniec (niech się męczy!) i za mało ten "młodzieniec nieokrzesany", ale czyta się sprawnie i przyjemnie. Po tych wszystkich moich wpadkach miła odmiana.
Nie mam jednak pewności czy za 2 tygodnie będę o bohaterach "Begin Again" pamiętać. Raczej nie.

Zola mistrzem był, jest i będzie.
Naturalizm zazwyczaj mnie męczył, usypiał. Jednak "Germinal" to całkiem inna historia. Przedstawiona niesprawiedliwość społeczna nie jest niczym zaskakującym, ale sposób w jaki autor to opisał - cudo. Ogrom bohaterów może na początku przerażać, jednak dość łatwo się wszystko porządkuje.
To co najsmutniejsze...

Gdzieś od połowy wiało nudą. Za dużo seksu, za mało głębszych emocji.
Niewykorzystana historia Jaxa (tak, tak, zawsze chcę więcej psychologii, zawsze się czepiam), denerwująco wierna Julia. Nie moja bajka, wolałabym wyrazistszą bohaterkę. I skrócenia książki o jakieś 100 stron.
Plus za postać Sawyera.

Rozczarowałam się.
Nie polubiłam bohaterów, nie potrafiłam zrozumieć ich zbliżenia. Temat samobójstwa bliźniaczki jak dla mnie był potraktowany po macoszemu. Spodziewałam się głębi, emocji, zarycia o glebę, tony łez i ciężkiego serca przez cały dzień. Nic takiego nie nastąpiło. Szkoda.

Nie ukrywam, że po "Dearest Clementine" sięgnęłam w ciemno tylko dlatego, że okładka mi się podoba. Jest tak uroczo delikatna, dziewczęca, same kolory ciepła. I na taką lekturę liczyłam, częściowo taką dostałam.
Fabuła prosta i niewymagająca, bohaterowie do polubienia i zapomnienia. Wątek sensacyjny mocno niewykorzystany (gdzie budowanie napięc...

Książka przewidywalna do bólu, ale wiedziałam na co się piszę.
Niestety w połowie historia zaczęła mnie nużyć i ledwo ją skończyłam. Do tego kiepski wątek sensacyjny nie poprawia odbioru powieści.
Przykro mi, Panie Sparks, znowu słabe trafienie.

To było złe. To było bardzo złe. To było tragiczne.
Już pierwszy rozdział powinien mnie odrzucić. A potem rozdział, w którym główna bohaterka Livia proponuje Chase'owi układ. Sorry, prócz tego że nie wierzę, by ktokolwiek normalny się na to zgodził, to jej gadki typu "mam 29 lat, umieram", "brakuje mi czegoś. Nie faceta, nie psa, ale dziecka" i...

Początek zapowiadał się świetnie, naprawdę. Pierwsze sceny z Jake'iem to cudo. Chamski, zgryźliwy, ale i elokwentny i opiekuńczy. Oczywiście powiało aurą tajemniczości, niestety dość szybko można było rozpracować jego historię.
Pierwsze spotkanie Jake'a z Gillian było kompromitująco zabawne.
Dalej jednak było gorzej. Ona niezbyt ciekawa, do...

Po "Debiutancie" od razu sięgnęłam po drugą część historii Stephena i Julii. Niestety to wielkie rozczarowanie i nieporozumienie.
Dawno nie czytałam tak przesłodzonej historii. W połowie myślałam, że się poddam, nie dam rady. Ale przebrnęłam. Ledwo.
"Absolwentka" wieje nudą i tylko ciągłym "kocham". Bohaterom brak pazura, wszystko jest miał...

Całkiem fajnie się czytało, miła odskocznia od tych wszystkich schematów, gdy to facet jest tym doświadczonym i silnym.
Oczywiście cała historia jest dość naiwna i nic wielkiego się nie działo, a sam bohater za szybko przechodzi przemianę, ale wybaczam.

Po "Egomaniacu" nadszedł czas na "Bossmana". I co to była za przyjemna lektura! Po różnych miernych powieściach - takie czasy, każdy może pisać - doceniam, gdy autor potrafi konstruować fabułę i umiejętnie korzystać z języka. Dodajcie do tego świetnie zarysowanych bohaterów, niebanalne dialogi i cudownie zabawny "dar" Chase'a w wymyślaniu historii ...

Cieniutko, pani Cherry, oj cieniutko.
Całość niedopracowana, szczególnie druga część. Za szybko, za słodko, za mało. A miałam takie nadzieje!
Można przeczytać, ale nie miejcie wielkich oczekiwań.

Przepraszam, ale mówię stanowcze "nie".
Próba połączenia romansu z kryminałem nie wyszła Pani Tucker najlepiej.
Cały główny wątek to jeden wielki śmiech na sali. Serio, siedziałam i czytałam, i czytałam, i czytałam, i już chciałam rzucić moim kochanym czytnikiem, bo ilość głupot jakie się tu znajdują jest przerażająca.
To ich "śledztwo"...

W sumie to mam problem. Bo czyta się szybko i przyjemnie, ale później dochodzi się do wniosku "jakaś słaba ta intryga". I generalnie cały wątek z macochą jest niedopracowany.
Więc niby lekka, język fajny (zasługa autorki czy tłumaczki?), ale no właśnie - ale. Chyba można było trochę popracować nad fabułą.
Wciąż jednak jest to pozycja lepsza...

Mam fazy jeśli chodzi o książki. Po romanse sięgam rzutami - albo po tym jak się naczytam powieści sensacyjnych, albo w trakcie intensywnego okresu w pracy.
W trakcie mojej bieżącej fazy natrafiłam na "Until November". I nie było to spotkanie udane.
Słaby język, kiepska fabuła, nudni bohaterowie. Autorka wymyśliła sobie wątki, które od tak ...

Jestem zaskoczona, bo to naprawdę całkiem porządny romans. Tym bardziej, że próbowałam kiedyś przeczytać inną pozycję autorki i nie przypadła mi do gustu.
Dużo humoru, ciętych ripost, nieźle rozrysowana fabuła.
Nie miałam poczucia, że książka za krótka (tak jak w wielu przypadkach, gdy autorki idą na skróty) i na koniec stwierdzam, że to by...

Wulgarny język, chamskie odzywki, ciągłe "pieszczotliwie" zwracanie się do ukochanej per "suko". Nie wiem skąd zachwyt, bo nie ma tu ani porządnej fabuły, ani dobrze rozrysowanych bohaterów, ani zadowalającej psychologii postaci.
Po prostu dno i sama się sobie dziwię, że tę "powieść" przeczytałam.

Lekka i przewidywalna lektura, ale czyta się przyjemnie.
Mam zastrzeżenie do okładki, bo zupełnie nie odpowiada treści. Chyba wydawnictwa myślą, że jak wszędzie wstawią nagie klaty mężczyzn to od razu wszystkie kobiety się rzucą na daną pozycję (fanki Grey'a, opanujcie się!)

Najlepszym podsumowaniem jest stwierdzenie: "Po kilku dniach zupełnie nie pamiętam tej historii"

Odpowiedzi na mniej lub bardziej ciekawe pytania dotyczące latania. Raczej dla laika niż fanatyka, spojrzenie amerykańskie. Ale warto.

Męczyłam się z tym tworem ponad rok. Nie wiem czemu to sobie robiłam i od razu tego nie wyrzuciłam - byłam wytrwała, jestem z siebie dumna. Chyba uczciwie chciałam wystawić złą ocenę, więc oto jest. Trójczyna to i tak za dużo.

Mój osobisty koszmarek mijającego miesiąca.
Chaos, jeden wielki chaos. I nie chodzi o brak chronologii. Z tym jestem na luzie, w końcu to częsty zabieg. Ale chaos świata przedstawionego - tego nie zdzierżę.
Jak można napisać powieść fantastyczną i nie poświęcić w niej trochę miejsca na właściwy opis? Zostały tylko rzucone skrawki - płomieni...

Zdecydowanie więcej tu obyczajówki niż thrillera, ale była to ciekawa odskocznia od innych kryminałów. Nie polecam jednak tym, którzy chcą akcji, rzezi, powtarzających się mordów, zawiłej zagadki. Ważniejsze jest powolne budowanie fabuły, przybliżenie psychologii postaci, naprowadzanie i podsuwanie fałszywych tropów. Zastanawianie się "a może to by...