@Sasi89

Nie i jeszcze raz nie. Kompletnie nie w moim stylu, ja lubię książki piękne. A to nawet zabawne nie było, być może nie moje poczucie humoru. To nie to, że nie złapałam konwencji, albo, że książka traktuje o banałach, bo tak nie jest. Nie byłam w stanie przeskoczyć formy. Byłaby przyjemna, gdyby była krótsza o połowę lub gdyby miała odwrócone propor...

To absolutnie nie jest literatura psychologiczna! Przeważa w niej element autobiograficzny i jedynie jest zachętą do zagłębienia się w literaturę psychologiczną jego autorstwa, którą jest np. "Homo patiens".

Bardzo dobra pozycja, ale nie jest to podręcznik! Koncepcja metodologiczna profesora odpowiada mi chyba najbardziej, jest najjaśniejsza i najprostsza.

Gretkowska, jak to Gretkowska, czyta się wspaniale. Pierwsze opowiadanie, Sandra K. rewelacyjne. Ale reszta była, jakby to powiedzieć... oszczędna...

Książka cudowna, wspaniała, rewelacyjna. Niektórzy zarzucają jej, że była zbyt wielowątkowa, że autor traktował wątki powierzchownie. Uważam, że właśnie to było najlepsze, ponieważ nie dowiedzieliśmy się wszystkiego o świecie przedstawionym, co stwarzało pole do domysłów, umacniało tajemniczy klimat. Bo co o nim wiedzieliśmy? Tyle, ile Artem, jego ...

Chciałam zwrócić uwagę tylko na jeden aspekt. Przez całość lektury miałam wrażenie, że autor popisuje się swoją erudycją, bynajmniej nie w pozytywny sposób. Znane mi są poglądy Sapkowskiego, dotyczące sięgania do źródeł, by sprawdzić znaczenie makaronizmów lub niezrozumiałych zagadnień (i tak dobrze, że zdecydował się chociaż na minimum przypisów, ...

A mnie wcale Miszka nie denerwował. Nie przerażało mnie to, że książka bawi, bo mimo tła historycznego to groteska (w dodatku piekielnie dobra), a groteska bawić musi i kropka. Najlepszy fragment? Brytyjskie NKWD wydusiło ze mnie kilka łezek.

Książka, mimo wszystkich uchybień, powaliła mnie na kolana. Może dlatego, że podchodziłam do niej ze sporą rezerwą, jak do szkolnych lektur, a tu ogromne zaskoczenie. Wciągnęła mnie całkowicie, przeczytałam ją w siedem dni. Trzeba przyznać, że wszechobecne, francuskojęzyczne wtręty (wiadomo, czar epoki) i wynikła z tego konieczność ciągłego zerkani...

Szczerze mówiąc chciałabym poruszyć tylko jedną kwestię-formalną, porzucając warstwę treściową, bo na to tutaj jest zbyt mało miejsca (wcale, wbrew pozorom, nie jestem zwolenniczką teorii kreacjonistycznej). Uderzyło mnie to, że zarzucając Kościołowi agresywną i populistyczną retorykę akurat w tej książce Dawkins posługuje się bardzo podobną, w nie...

Świetnie napisana; radzę nie zniechęcać się po pierwszych 50ciu stronach, później się rozkręca. Dotyka kwestii ważnych, ale nieco oklepanych, niemniej jednak skłania do refleksji. Smutnej refleksji. Najbardziej wyrazista wg. mnie jest postać Apostoła, a scena z niedokończonym kazaniem jest "wisienką" na torcie.