Cytaty Przemysław Borkowski

“Wydaje nam się, że jesteśmy czymś w miarę stałym, skończonym, pewnym, a tymczasem wszystko przez nas cały czas przypływa - powietrze, materia, woda. Jesteśmy tylko punktem przeładunkowym dla atomów. I dla zdarzeń, które się wokół nas dzieją.”

“W tym stroju i z tą maseczką na twarzy przypominała bardziej członka elitarnego oddziału do zadań specjalnych niż piosenkarkę z aspiracjami do bycia gwiazdą popkultury. Nikt nie powinien jej rozpoznać. Chwała pandemii, pomyślała.”

“Postarała się nadać swojemu głosowi ton, jakim mówią pewne swoich przekonań kretynki. Takie, z którymi niemożliwa jest żadna dyskusja.”

“Na rytualne komplementy nie ma potrzeby odpowiadać. Najlepiej jeśli, jak w tym przypadku, nie są do końca pozbawione podstaw.”

“Sława! Nam, zwykłym ludziom, wydaje się, że to tylko kawior i szampan, a tak naprawdę pewnie nie jest lekko, co?”

“Wyglądała jak karykaturalne ucieleśnienie ludowego wyobrażenia o prokuraturze.”

“Znowu spojrzał na nią w lusterku. Nie podobało jej się to. Te jego niebieskie, wpatrujące się w nią oczy. Mogła oczywiście zrozumieć, że człowiek, który spotyka osobę znaną dotychczas tylko z mediów jest jej ciekawy, ale mógłby się w nią aż tak nie wgapiać.”

“Sięgnęła do torebki i wygrzebała z niej maseczkę. Nałożyła ja na twarz. Ta głupia pandemia miała jednak, jak się okazuje, swoje dobre strony.”

“Wszystkie gazety, serwisy internetowe, telewizje i portale plotkarskie będą miały używanie. Na dzień lub dwa przebije nawet rozkręcającą się znowu pandemię. Zostanie w końcu pełnosprawną celebrytką, tak jak on tego chciał. Tylko z nieco innego powodu.”

“Tu było jej dobrze i to pomimo zesztywnienia i bólu karku. Tu było niebezpiecznie. Ten stan, mimo swoich niedostatków, mógłby potrwać jeszcze trochę.”

“– Ile to po czło­wie­ku zo­sta­je nie­po­trzeb­nych rze­czy… Zbie­ra­my to całe życie, ob­ra­sta­my przed­mio­ta­mi, a potem umie­ra­my i nie ma z tym co zro­bić.”

“Głowa, która tuż po prze­bu­dze­niu wy­da­wa­ła się go nie­mal nie boleć, po­sta­no­wi­ła mu udo­wod­nić, jak bar­dzo było to złud­ne wra­że­nie. Po­czuł, jakby we wnę­trzu czasz­ki roz­huś­tał się dzwon Zyg­mun­ta, który bił wła­śnie na wybór no­we­go pa­pie­ża.”

“Do­mi­ni­ka wy­je­cha­ła, zo­stał więc w domu sam. Dziś były uro­dzi­ny jej ojca, a on nie do­stą­pił jesz­cze za­szczy­tu ofi­cjal­ne­go przed­sta­wie­nia ro­dzi­nie. Tro­chę go to iry­to­wa­ło, byli już razem ponad rok, a od trzech mie­się­cy z sobą miesz­ka­li, naj­wyż­sza więc pora, by prze­stać go cho­wać w sza­fie.”

“Z kre­ty­na­mi żyje się trud­no, ale kłóci łatwo.”

“– Wie­dza może po­cho­dzić z róż­nych źró­deł, nie tylko z bez­po­śred­niej ob­ser­wa­cji – od­parł Roz­łuc­ki. – Wiemy za­dzi­wia­ją­co wiele o róż­nych rze­czach, któ­rych nigdy nie wi­dzie­li­śmy na oczy. – Albo wy­da­je nam się, że o nich wiemy – od­po­wie­dział męż­czy­zna.”

“– Wie pan – od­po­wie­dział – ru­ty­na to jedna z gor­szych rze­czy, jaka się może przy­tra­fić ak­to­ro­wi. Cza­sa­mi trze­ba ich wy­pchnąć z ich – jak to się teraz mówi? – stre­fy kom­for­tu. – Nawet wbrew ich woli? – Co to zna­czy wbrew ich woli? – Dy­rek­tor wzru­szył ra­mio­na­mi. – W sztu­ce nigdy nie było de­mo­kra­cji. Teatr to in­sty­tu­cja w za­sa­dzie feu­dal­na.”

“– Chcesz tro­chę? – spy­ta­ła blon­dyn­ka, wy­cią­ga­jąc w jego stro­nę bu­tel­kę. – Nie, dzię­ku­ję – od­parł. – Je­stem w trak­cie za­mia­ny jed­ne­go na­ło­gu na drugi. – Po­ka­zał jej cy­ga­ro. – O, to cie­ka­we, dla­cze­go tak? – Bo to znacz­nie prost­sze. Nałóg jest jak plom­ba, którą pró­bu­je się za­tkać dziu­rę w gło­wie. Można wyjąć tę plom­bę i po­cze­kać, aż dziu­ra za­ro­śnie, albo wło­żyć w to miej­sce inną plom­bę. To pierw­sze jest trud­niej­sze i bar­dzo długo trwa.”

“Ale mogę ci po­ży­czyć z pry­wat­nych pie­nię­dzy. — A co, jeśli nie oddam? — Bę­dziesz miał wy­rzu­ty su­mie­nia, spad­nie ci sa­mo­oce­na i bę­dziesz się czuł jak ostat­nia szma­ta bez ho­no­ru. Chęt­nie za coś ta­kie­go za­pła­cę.”

“Bar­dzo się cie­szę, tym bar­dziej, że wy­gra­łem dzię­ki temu sam ze sobą za­kład. — Co było na­gro­dą? – spy­tał Roz­łuc­ki, sia­da­jąc na krześ­le przed biur­kiem ko­le­gi. — Ekler­ka na dru­gie śnia­da­nie w na­szym szpi­tal­nym barku. Nor­mal­nie biorę jo­gurt. Muszę dbać o linię.”

“— Daj spo­kój! – Jego przy­ja­ciel mach­nął ręką. – Je­ste­śmy przy­zwy­cza­je­ni. To nie bi­blio­te­ka, tylko przy­chod­nia dla wa­ria­tów. Dzień bez chryi jest dniem stra­co­nym.”

“— Ja nie kła­mię. — Ale nie mówi pan wszyst­kie­go. — Mam do tego prawo. — Nie­ca­ła praw­da to kłam­stwo. Da­wa­nie fał­szy­we­go świa­dec­twa. Pan je daje wobec sie­bie. — Li­te­ral­nie rzecz bio­rąc, to przy­ka­za­nie od­no­si się tylko do bliź­nie­go. „Nie dawaj fał­szy­we­go świa­dec­twa prze­ciw bliź­nie­mu swemu”. — Czyli prze­ciw sobie można? Można szko­dzić sobie sa­me­mu? Nie jest to przy­pad­kiem grzech? Skoro je­ste­śmy stwo­rze­ni przez Boga, to czy nie jest grze­chem świa­do­me szko­dze­nie jego dzie­łu? Ksiądz za­sta­no­wił się. — Nie, jeśli ro­bi­my to w do­brej in­ten­cji – od­po­wie­dział. – Na przy­kład gdy na­ra­ża­my życie, bro­niąc swo­jej ro­dzi­ny, nie jest to grze­chem.”

“Ko­bie­ta, która im otwo­rzy­ła, ledwo przy­po­mi­na­ła tę, którą Roz­łuc­ki wi­dział na po­grze­bie Le­sic­kie­go. Włosy w nie­ła­dzie, pod­krą­żo­ne uczy, brak ma­ki­ja­żu i wy­mię­te, nie­świe­że ubra­nie – trud­no było o bar­dziej prze­ko­nu­ją­cy obraz ża­ło­by.”

“– Widzę, że nie za­sma­ko­wa­ła ci kawa u Ja­kub­ca – stwier­dzi­ła z uśmie­chem Ka­ro­li­na. – Naj­lep­sza, jego zda­niem. – Jak dla mnie była zbyt słaba. Lubię rze­czy mocne i in­ten­syw­ne w smaku. Espres­so, whi­sky, an­cho­is, ka­pa­ry. Mam dość wy­so­ki próg wzbu­dze­nia. Po­trze­bu­ję moc­nych bodź­ców, żeby coś w ogóle po­czuć.”

“Pu­ści­ła to mimo uszu, a on na­tych­miast po­ża­ło­wał, że to po­wie­dział. To miał być żart, lecz prze­cież aż na­zbyt do­brze wie­dział, że żarty by­wa­ją czę­sto bez­piecz­nym spo­so­bem na po­wie­dze­nie praw­dy. Zwłasz­cza ta­kiej, do któ­rej sami nie chce­my się przy­znać.”

“– Jak minął lot? – W po­rząd­ku. Naj­pierw wy­star­to­wa­li­śmy, potem le­cie­li­śmy, a na końcu wy­lą­do­wa­li­śmy.”

“– Za­uwa­ży­łeś, że szko­ła w cza­sie trwa­nia lek­cji jest jed­nym z naj­spo­koj­niej­szych miejsc na świe­cie? – spy­ta­ła Ka­ro­li­na. – A potem roz­le­ga się dzwo­nek i nagle znaj­du­je­my się w samym środ­ku tor­na­da.”

“Każde dzia­ła­nie, nawet nie­ra­cjo­nal­ne, ma swój powód. Nawet wa­ria­ci kie­ru­ją się jakąś lo­gi­ką, a ona prze­cież nie jest wa­riat­ką.”

“- Piękne wesele - powiedział - Można wręcz zaryzykować twierdzenie, że magiczne. Aż się nie mogę doczekać, co się tu jeszcze wydarzy. (s.114) ”

“Recepcjonista jest jak kapitan na mostku. Póki statek płynie prosto, nie ma zbyt wiele do roboty. Lecz na wszelki wypadek musi tkwić na posterunku. (s.72) ”

“To dlatego wesele jest tak niebezpiecznym czasem. Objawia się w jego trakcie sacrum, a ono bywa bardzo groźne. Otwierają się drzwi między światami i diabli wiedzą - nomen omen - co przez nie wejdzie... (s.72) ”