Pigmejka, czyli najmniejsza małpa na świecie. Można ją spotkać w głębokiej Amazonii, gdzie poluje na owady oraz spija soki drzewne w tym kleistą i łatwopalną żywicę. Da się? Da się. Dla matki natury nie ma rzeczy niemożliwych.
Na tym zdjęciu jest pająk! I to, oczywiście, australijski. ;)
Dolophones conifera, znany jako pająk zawijany (wrap-around spider), jest gatunkiem pająka z rodziny Araneidae. Nazwano go zawijanym (wrap-around) dlatego, że posiada zdolność do spłaszczenia i owinięcia swojego ciała wokół konarów drzew w ramach kamuflażu.
Można go spotkać w Australii Zachodniej, wieczorem przebywa w swojej sieci, a w ciągu dnia kamufluje się na gałęziach i pniach drzew. Przemieszcza się również po ziemi.
Po raz pierwszy został opisany już w 1886 roku. :) @Fredkowski - fajny? :D
Dikdik sawannowy jest prawdopodobnie gatunkiem monogamicznym. Po ok. 170-dniowej ciąży samica rodzi jedno młode ważące 560-680 g, które karmi mlekiem przez 6 tygodni, pozostając z nim w ukryciu. Dikdik przychodzi na świat, wychodząc najpierw głową, a nie jak u innych przeżuwaczy – przednimi nogami. Antylopa dikdik posiada ruchliwy pysk, który pomaga jej w regulowaniu temperatury ciała. Przepływająca krew zostaje schłodzona, zanim trafi do mózgu. Dziwnie brzmiące imię tej antylopy to imitacja dźwięku jaki wydaje, gdy jest zaniepokojona. Jest to sygnał do ucieczki czytelny również dla osobników innych gatunków. Mi te ich noski Voldemorta przypominają :D
Bąkojady to ptaki, które zjadają pasożyty z ciał zwierząt. Nosorożce, słonie, zebry... wszyscy się cieszą. Do czasu.
Otóż bąkojady to również bezwzględni okrutnicy. Jeśli taka zebra czy nosorożec zostanie ranny, ptaki będą skutecznie dbały o to, aby ich rany się nie zagoiły, regularnie dziobiąc i skubiąc czułe miejsca. Z jednej strony przyciąga to muchy, które bąkojady zjadają. Z drugiej - same chętnie spijają krew swoich gospodarzy. Tak więc ucieczka spod lwich zębów dla takiej zebry może okazać się początkiem dużo gorszego koszmaru, który będzie ciągnąć się w bólu i ciągnąć, i ciągnąć...
Kea, albo Nestor kea (Nestor notabilis) to jedyna na świecie górska papuga. Jest wszystkożerna i drapieżna, należy do rodziny kakapowatych (jak kakapo!). Jest gatunkiem endemicznym dla Nowej Zelandii. Nie wyróżnia się żadnych podgatunków - kea to kea.
Ubarwienie oliwkowo-zielone, pióra na skrzydłach i ogonie mieniące się niebieskim i zielonym połyskiem, pióra na wewnętrznej powierzchni skrzydeł jaskrawo pomarańczowe, a wewnętrzna strona ogona ciemnoczerwona. Reszta ogona ma kolor bladozielony. Pióra na policzkach oliwkowo-brązowe. Obwódki oczu i nogi szare. Młode ptaki są jasne, oliwkowożółte. Dziób długi, mocno zakrzywiony, wąski, szarobrązowy. Obie płci na pierwszy rzut oka wyglądają identycznie, samiec jest przeciętnie o 5% większy od samicy, i ma dłuższy o 12–14% dziób.
Co ciekawe, dziób kei jest przedstawiany jako podręcznikowy przykład preadaptacji - jest mocny, silnie zakrzywiony i ostry, jest doskonałym narzędziem do przecinania futra i skóry, i wydziobywania fragmentów tłuszczu owiec. Tak. Owiec. Bo kee - przynajmniej niektóre - atakują owce i wydziobują im tłuszcz z grzbietów. I o ile to raczej owcy nie zabije, tylko ją porani, to taka owca może umrzeć od zakażenia. I wtedy kea, jako wszystkożerne stworzenie, może chcieć się pożywić jej padliną.
Kea występuje od nizinnych dolin rzecznych po lasy górskie i piętro alpejskie gór Wyspy Południowej Nowej Zelandii. Na chwilę obecną jest gatunkiem zagrożonym, z tendencją do zmniejszania swojej populacji. :(
Dodatkowym zagrożeniem dla kei są szczury, gronostaje i kitanki wyjadające ich jaja.
Kee są ptakami bardzo towarzyskimi (latają w stadach liczących od kilku do kilkunastu osobników) i bardzo ciekawskimi. Wykazują niezwykle dużą inteligencję i plastyczność behawioralną. Potrafią manipulować różnymi obiektami (mogą otworzyć Wasz plecak, więc na wycieczkach do Nowej Zelandii trzeba uważać).
Dużo czasu spędza na ziemi, jest dobrym piechurem. Może dosyć szybko podbiegać. Papugi te uwielbiają zabawy zespołowe i naśladownictwo: latają w stadach, wykonują akrobacje powietrzne, podnosząc rozmaite przedmioty, ślizgają się po ośnieżonych zboczach, naśladując narciarzy, tarzają się w śniegu, a podczas upałów kąpią się w kałużach.
Jako jedyne ptaki lepią śnieżki i bawią się nimi. Czujecie jak bardzo są niesamowite? :D
Ale żeby dowiedzieć się więcej, to musiałabym ją readoptować, a moja ,,premia półroczna'' obok premii nawet nie stała* i zrujnowała mój pomysł w tym zakresie, więc na razie nie wiem nic poza tym, że Waikawa żyje.
*i to nie dlatego, że się nie starałam, żeby nie było! Harowałam na nią, jak głupia! :/
Jeśli dobrze pamiętam, to adopcja wirtualna (jednorazowa) kosztowała mnie około 300 złotych. W zamian za to dostałam informacje o Waikawie, zakładkę do książki z Waikawą, imienny dyplom, naklejki z kakapo i całkiem sporą maskotkę. ;) Ale przede wszystkim miałam nieziemską satysfakcję z pomagania kakapo. :D
Szkoda dzięcioła, fajny cudak. Aby pocieszyć się po stracie, warto zadbać o inne gatunki. U nas w Polszy jest na przykład taki ktoś jak płomykówka...
Za pisklaka - paskuda, że aż strach. Później - prawdziwa ślicznotka, istna perełka pośród sów. Jest bardzo płochliwa i niezwykle trudno ją zobaczyć w dziczy. Poza tym poluje głównie w nocy. Występuje w całej Polsce, w górach rzadziej. Interesują ją przede wszystkim obszary wiejskie, gdzie będzie i trochę lasów. Lubi stare stodoły, wieże kościołów, strychy w chałupach. Dlatego, jeśli ma się taką możliwość, warto nie do końca remontować takie zabudowania albo zrobić kilka strategicznych otworów, by płomykówka mogła się zagnieździć. Zaprawdę lepiej się sprawdzi w likwidacji gryzoni niż kot, a w nagrodę pomożemy utrzymać ten gatunek, który cenili sobie możni szlachcice oraz wszelkiej maści czarownice 🙂
Idzie zima, a to oznacza, że już wkrótce zacznie się huczka - okres rui u dzików. Jej efektem będą oczywiście widoczne na zdjęciu warchlaki. No po prostu nic, tylko je tulić i drapać za uszkami. Zanim to się jednak stanie, odyńce zbiorą się w watahy i będą przepędzać młodszych konkurentów, podczas gdy lochy same wybiorą sobie partnera. Podobno są bardzo wybredne. Ważne jest, żeby w okresie huczki zachować szczególną ostrożność. Już pojedynczy odyniec może poważnie uszkodzić człowieka, a co dopiero cały gang? Chłopaki mają do dyspozycji nie byle szable i lepiej ich nie drażnić. Zapewne widzieliście kiedyś "Hannibala" i słynną scenę z dzikami, co nie? Świetny film edukacyjny. Polecam ;)
Świat się dzisiaj zastanawia, czy takie czerwie z Diuny mogą istnieć naprawdę. Mogą i istnieją... są nawet bardziej przerażające. Wiele jest takich stworzeń. Na dnie oceanicznym na przykład mieszka taki jeden koleżka, który nie doczekał się jeszcze polskiej nazwy. Anglosasi nazywają go robakiem morskim lub bobbitem.
Bobbit osiąga nawet 3 metry długości. Całe życie siedzi w piachu na dnie i czeka. A jak nadarza się okazja...
Martwię się, Fredzie, czy Ty aby nie za dużo czosnku spożywasz, że Cię takie paskudy i obrzydliwości rajcują, że takie ciekawostki o tych stworzeniach zamieszczasz.
Zatrzymać chłopa przy sobie - w bezkresnej głębi oceanów to poważny problem, bo o chłopa nie jest wcale łatwo, zwłaszcza jak się jest małą rybką. Ale niektóre żabnicokształtne znalazły na to rozwiązanie. Chcecie wiedzieć, jakie? Otóż samiec wgryza się w ciało samicy i już tak zostaje. Z czasem ich skóra łączy się w jedno, to samo z krwiobiegiem, tak więc szukaniem pożywienia zajmuje się tylko samica. Mniejszy samiec uaktywnia się, gdy przychodzi do zapładniania jajeczek. A jeśli mu to nie wyjdzie - żaden problem. Samica jest na tyle duża, aby pomieścić na ciele kilku samców. Rekordzistka miała ich ośmiu.
W niedzielę pewien Brazylijczyk miał istne Halloween, kiedy wybrał się na ryby. Wtedy zaatakowały go pszczoły. Aby przed nimi uciec, facet wskoczył do wody, a tam... czekały na niego piranię. Lokalne władze nie podają, czy piranię zajęły się typem przed czy już po jego śmierci. Wiadomo tylko, ze zjadły mu twarz :)
Piranie (Pygocentrus piraya)są rybami słodkowodnymi, zamieszkującymi przede wszystkim hemisferę południową. Do jednego z najpoważniejszych ataków z ich udziałem doszło w 2013 roku w Argentynie, kiedy ogromna ławica ryb zaatakowała kąpiących się w rzece Parana ludzi i poważnie raniła 70 z nich.
No to niech będzie coś o misiach, proszę bardzo. Specjalnie dla Ciebie, @Tanashiri:
Każdy zdrowo myślący polarnik wie, że największym zagrożeniem jest robienie tzw. dwójki. Po pierwsze przy opuszczonych gaciach siarczysty mróz i wiatr daje się we znaki, o tragedię nietrudno. Po drugie człowiek jest w tym czasie bardzo łatwym celem i misie polarne znane są z tego, że lubią się zakradać od tyłu i wtedy... no, wystarczy spojrzeć na to zdjęcie i resztę niech już Wam wyobraźnia dopowie :)
Dobrze, że nie sprecyzowałam, bo aż strach co byś wstawił jakbym napisała, że interesująco byłoby poczytać o narodzinach małej orki na ten przykład. Prawdopodobnie byś Fredziu wyszukał wszystkie ciekawostki od poczęcia, z tymi wszystkimi czarnymi stronami. A miało być po prostu miło, to już wiem, że jak pojadę na biegun północny to niedźwiedź polarny może mnie ugryźć w du*ę. Dziękuję @Fredkowski, to jest bardzo ciekawa informacja 😁
Ni przecież nawet na takim biegunie trzeba jakąś sławojkę mieć a nie tak na otwartym lodzie! Nic dziwnego, że to niedźwiedzie przyciąga, bo przecież one rzadko mają jakąś fokę albo wieloryba do zjedzenia i głównie głodują :)
Dno oceaniczne pełne jest potworów, ale jest tam też słodziak zwany Dumbo. To dość powszechny gatunek ośmiornicy, jak się okazuje, który ma kilka podgatunków zamieszkałych w każdym z oceanów. Aby go spotkać jednak, trzeba udać się na głębokość kilku kilometrów. Tam cisza i spokój bywają tak gęste, że Dumbo dryfuje sobie po nich jak balonik po niebie.
Mniej więcej od końca lata, regularnie spotykamy je z Lorkiem na wieczornych spacerach. Nie wiem czy to ten sam osobnik czy różne. Często na trawniku wzdłuż kilku pasmowej ulicy. W tym roku moja siostra znalazła w październiku jeże maluchy. Jeden był martwy, a drugiego nie udało się jej uratować. Moja mama ma za to swojego podwórkowego jeża. Stołuje się co wieczór w kocich miskach.
Tak, mleka im nie wolno, ale psie/kocie żarcie jak najbardziej. I robaki, rzecz jasna :D Moi rodzice nigdy nie pozbywają się liści. Ojciec zawsze robi wielką kupę i tam nawet kilka jeży może sobie przezimować. Mniej leniwi mogą wybudować sobie specjalny domek i go potem takimi liśćmi zasypać.
Psie żarcie jest ciutkę nieodpowiednie - najlepsze jest to dla kociąt (zawartość białka) - suche, rzecz jasna. Tak się mądrzę, bo przeszłam szkolenie u pana Jerzego dla Jeży :-D
Zawsze marzyłam o tym, żeby chodzić na spacery z kieszeniami wypchanymi mącznikami, ale z owadów mój pies bierze na ząb tylko muchy, które sam upoluje 🙂.
O tak! Czołowe serwisy informacyjne by o mnie trąbiły! A teraz serio. Kiedy miałam tak z 3, 4 latka chodziłam z kieszeniami wypchanymi...żabkami! Łapałam i upychałam do pelna. Nie wszystkie przeżyły. Z wiekiem mi przeszło.
Kiedyś jadłem karaczany z woka. Chrupiące i na ostro - nawet niezłe. Mi by to nie przeszkadzało, jeśli w przyszłości staną się powszechnym daniem. Owady są bardzo pożywne. Pełne białek i protein. I ich nie szkoda zabijać tak jak tego o wesołego cielaczka...
Też załapałam się na smażone koniki polne i potwierdzam słowa męża jatymyoni i Fredkowskiego (chociaż on nie jadł koników) - są bardzo fajne w smaku i chrupiące. Nie wiem, co za przyprawę do nich dodawali, ale kojarzyły mi się smakowo z czymś pomiędzy chipsami i świeżo wyciągniętymi ziemniaczkami z pieca. ;)
Jeśli ja miałbym robić takie pasikoniki, to bym je w woku na oleju sezamowym zrobił, a do tego troszke niegrzecznych papryczek, ze dwie gwiazdki anyżowe i czosnek. Dużo czosnku.
Kaczki. Ptaki wodno-lądowe, powietrzno-podwodne. Lubią lodowate rzeki, śpią na gołym śniegu i dobrze smakują z buraczkami. Potrafią też być bardzo ładne. Wszyscy na pewno widzieliście choć raz jakąś mandarynkę. W warszawskich łazienkach np. jest ich całkiem sporo. Ale czy ktoś z Was widział kiedyś taką karolinkę? Pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie prawie że wyginęła ze względu na polowania. Na szczęście w porę się sprawą zajęto i dziś karolinki, zwane przez miejscowych kaczkami drzewnymi, mają się dobrze.
Taką piękność złowiono niedawno w Maine Casco Bay, w okolicach Portland, w USA. Ten konkretny kolor homara jest w zasadzie perłowy, chociaż amerykanie nazywają takie stworzenia cotton candy lobster.
Szybko okazało się, że ten homar to nie homar, ale pani homarowa i że ma około 7 lat. Otrzymała na imię Haddie (po wnuczce znalazcy) i od teraz będzie żyła w Seacoast Science Center w Rye.
Chociaż, oczywiście, znalazł się już chętny kupiec. Jego ofertę jednak od razu odrzucono.
Haddie jest bardzo rzadkim komarem - takie perłowe ubarwienie ma zaledwie 1 na 100 milionów homarów.
Było już o białych niedźwiedziach kermode, pora na białe bizony. Są rzadkie, jeden na 10 000 000, a ich pojawienie się jest omenem pokoju i stabilności. Tak uważali pradawni Indianie, którzy na widok białego bizona byli w stanie zaprzestać działań wojennych na swoim terenie.
I dziś rodzą się białe bizony, czy to w rezerwatach przyrody czy na prywatnych ranczach, a indiańskie plemiona organizują pielgrzymki, żeby oddać im cześć. Nie znaczy to jednak, że te zwierzęta cieszą się jakimś szczególnym przywilejem. Przeciwnie. Wielu zamożnych psychopatów marzy o tym, aby sobie ustrzelić takiego bizona i powiesić jego głowę na ścianie. W Teksasie można to robić przez cały rok.
Południowy zachód Madagaskaru zamieszkuje kameleon Furcifer labordi, który większość, bo aż 3/4 życia spędza w jaju. Po wykluciu dożywa zaledwie 5 miesięcy. Żadne inne czworonożne zwierzę nie osiąga takiego przyspieszenia wzrostu, żyjąc przy tym tak krótko (Proceedings of the National Academy of Sciences).
Do tej pory sądzono, że szybka śmierć kameleonów w niewoli to skutek błędów hodowlanych. Teraz okazuje się, że krótkie życie to zjawisko typowe dla tych nadrzewnych jaszczurek, przynajmniej dla niektórych...
Kristopher Karsten, doktorant Wydziału Zoologii na Uniwersytecie Stanowym Oklahomy, natrafił na nietypowy cykl życiowy przez przypadek. Pod koniec sezonu nie było już co prawda młodych, lecz w lutym znalazłem padłe osobniki bez okaleczeń czy cech wskazujących na upolowanie. Populacja nagle bardzo się zmniejszyła. Nie widzieliśmy czegoś takiego u innych jaszczurek.
Cykl życiowy madagaskarskiego kameleona zamyka się w 12 miesiącach. Większość stanowi okres inkubacji wewnątrz jaja. Po wykluciu cała populacja wymiera w ciągu 4-5 miesięcy. W czasie pięciu sezonów Karsten obserwował ok. 400 osobników. Dzięki temu udało mu się szczegółowo opisać cykl życia F. labordi.
Wykluwanie rozpoczyna się razem z porą deszczową w listopadzie. Każdego dnia kameleon rośnie o 2,6 mm. Po osiągnięciu dojrzałości zaczyna się okres godowy. Samice składają jaja pod 138-mm warstwą piasku. Leżą tam przez 8-9 miesięcy do następnej pory suchej. W tym czasie wszystkie dorosłe osobniki giną. (Źródło: kopalniawiedzy.pl
W oceanie to w ogóle jakieś szaleństwo z tymi rybami. Jest np. taki o cudak...
Ryba z rodziny Opisthoproctidae, znana też jako spook fish, ma niemal całkowicie przeźroczystą czaszkę, a to świecące to są jej oczy, które skierowane są do góry.
